Πάσχα στη γερμανική επαρχία: Το rockstar girlfriend aesthetic δεν είναι καθόλου αυτό που νομίζεις
Στεφανία Παπαδημητρίου
7 Μαΐου 2024
Το απαραίτητο context, πριν ξεκινήσεις την ανάγνωση: Ο rockstar είναι μπασίστας που αυτήν τη στιγμή, περιοδεύει με την μπάντα του στην Ευρώπη (για τρίτη φορά, όσο είμαστε μαζί). Το girlfriend είμαι εγώ. Το aesthetic θα έλεγα ότι θυμίζει περισσότερο το chaoscore, παρά οτιδήποτε άλλο. Και ο clickbait τίτλος αυτού εδώ του άρθρου θα μπορούσε να ήταν «Πήγα στη Γερμανία για Πάσχα και δείτε τι μου συνέβη - Τρομακτικές εικόνες».
Στο προηγούμενο επεισόδιο της σειράς «Το Rockstar Girlfriend Aesthetic Δεν Είναι Καθόλου Αυτό Που Νομίζεις», είχαμε τη φορά που παραλίγο να κοιμηθώ στον δρόμο στη Γαλλία, τότε που ένας crackhead ονόματι Βαρθολομαίος μου είπε ότι τα ρούχα μου με κάνουν να μοιάζω με κοράκι και την ημέρα που αποφάσισα ότι ποτέ, μα ποτέ δεν θα ξαναταξίδευα με πτήση των 11 ευρώ. Και το τήρησα. Τώρα, τα έκανα όλα σωστά. Έκλεισα σοβαρές ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ πτήσεις -πράγμα πρωτοφανές για τα στεφανιακά δεδομένα- και δοκίμασα να κάνω Πάσχα σε κάτι γερμανικά χωριά, ακολουθώντας την ίδια μπάντα που περιοδεύει ξανά στην Ευρώπη.
Φυσικά και, ξανά, τίποτα δεν πήγε σύμφωνα με το σχέδιο, επειδή αυτή είναι η ζωή μου.
Όλα ξεκίνησαν όπως κάθε φορά: Με την πεποίθηση πως θα είναι ένα χαλαρό ταξιδάκι. Και στην αρχή, στ΄αλήθεια αυτό ήταν. Η ανυπομονησία να δω το αγόρι μου μετά από δύο εβδομάδες; Τεράστια, λες και είχα να τον δω αιώνες. Η χαρά όταν βρεθήκαμε; Απίστευτη, λες και τα Χριστούγεννα ήρθαν επτάμισι μήνες νωρίτερα. Η άνεση με την οποία ταξίδεψα; Όσο και να ψάξω, δεν θα βρω τις σωστές λέξεις για να την εκφράσω -ήμουν έτοιμη να γράψω ερωτικό ποίημα στην αεροπορική εταιρεία αλλά κρατήθηκα. Και όλα τελείωσαν όπως κάθε φορά: Με εμένα να λέω «μα αφού τα έκανα όλα σωστά» έτοιμη να βάλω τα κλάματα σε κάποιο μέσο μεταφοράς.
Μόναχο, που ήταν κυριολεκτικά η καλύτερη μέρα της φετινής άνοιξης
Ήταν Μεγάλη Πέμπτη. Ξύπνησα το πρωί, έκανα την ψυχοθεραπεία μου, επέστρεψα να ταΐσω τη μαύρη γάτα μου, πήρα τα πράγματα μου και ξεκίνησα για το Μόναχο. Προσγειώθηκα με ελάχιστη καθυστέρηση, έφτασα πανεύκολα και εξαιρετικά γρήγορα στο ξενοδοχείο, το λάιβ γινόταν ακριβώς απέναντι -άλλο να το γράφω κι άλλο να το ζεις. Ο κόσμος τέλειος, το φαγητό τέλειο, ήταν μία μέρα που ήθελα να κρατήσει για πάντα. Το επόμενο πρωί, θα πηγαίναμε στο Ρόζενχαϊμ -είναι μία γερμανική κωμόπολη που μοιάζει κάπως με την Άρτα και το Μενίδι Αττικής.
Θα μπορούσε να είναι η γάτα μου, το Ρόζμαρι, αλλά είναι απλώς κάτι σε έναν τοίχο
Αυτό που θα έπρεπε να με είχε προϊδεάσει για τη συνέχεια του ταξιδιού, ήταν το πρωινό στο ξενοδοχείο. Ανυπομονούσα να πάρω ένα κρουασανάκι, το σκεφτόμουν από την ώρα που ξύπνησα. Φυσικά και τελείωσαν ακριβώς τη στιγμή που κατεβήκαμε, φυσικά και έκαναν refill αμέσως μόλις φύγαμε -είπαμε, αυτή είναι η ζωή μου.
Από εκεί που ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος, είχε πιάσει γερό κρύο αλλά δεν μας ένοιαζε καθόλου.
Ρόζενχαϊμ, που είχε φαγητό για όλους εκτός από εμένα
Όταν πρόκειται για φαγητό, δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος της γης. Επίσης, ο ευκολότερος άνθρωπος της γης δεν είμαι όταν πεινάω. Κι όταν αυτά τα δύο συνδυάζονται, μετατρέπομαι στον Τσάκι, την κούκλα του Σατανά, μόνο που έχω κοντές αφέλειες και φοράω σκούρα κραγιόν.
Ένα πασχαλινό και χριστουγεννιάτικο παράθυρο που μάλλον είναι μαγεμένο
Φτάσαμε στο Ρόζενχαϊμ με την ψυχή στο στόμα. Τι θα μπορούσα να είχα κάνει; Να πάω στο ξενοδοχείο που μέναμε, να ξεκουραστώ λίγο, μετά να πάω μία βόλτα στο κέντρο της πόλης και, όταν το αγόρι μου τελείωνε με σάουντ τσεκ και πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι πριν παίξουν λάιβ μουσική, να πήγαινα να τον συναντήσω για να φάμε όλοι μαζί -είχε φαγητό εκεί. Τι έκανα; Είπα «όχι μωρέ, δεν βαριέμαι» και πήγα απευθείας στον χώρο της συναυλίας, όπου δεν έκανα τίποτα για ώρες, πεινασμένη. Και οι άνθρωποι που την οργάνωναν, έφεραν τροφή γύρω στις 7 το απόγευμα. Και ήταν σούπα με μπρόκολο, πατάτα, ρεβύθια και σκόρδο. Και δεν την ήθελα καθόλου. Και έφτασε για όλους εκτός από εμένα. Θα έκλαιγα, αλλά κρατήθηκα. Πήγαμε να φάμε σνίτσελ χωρίς γλουτένη με τηγανητές πατάτες που κόστισε μία περιουσία, αλλά άξιζε κάθε ευρώ.
Πήγαμε και στη Μύκονο
Βίεχταχ ή όπως προφέρεται, που κάναμε Ανάσταση σε σχεδόν κανονική εκκλησία
Μεγάλο Σάββατο, ο καιρός ξανάγινε ανοιξιάτικος, φύγαμε από το Ρόζενχαϊμ για να πάμε στο Βίεχταχ (ένα χωριό που γράφεται Viechtach αλλά ούτε οι ντόπιοι δεν έχουν αποφασίσει πώς προφέρεται σωστά). Τα παιδιά έπαιξαν σε χώρο που το 1383 ήταν εκκλησία, είχε έρθει κόσμος από παντού για να τους δει, κι εγώ, χαρούμενη που απλώς ήμουν εκεί, παραλίγο να τσακωθώ με άνθρωπο που με επέμενε να με αποκαλεί «κοπέλα του μπασίστα» ενώ είχα πει τέσσερις φορές ότι με λένε Στεφανία. Ήταν μία μάχη που δεν άξιζε να δώσω, ωστόσο, οπότε πέρασα όλο το βράδυ αγριοκοιτάζοντάς τον από μακριά. Εκείνος, δεν πρέπει να το πήρε ποτέ είδηση.
Κι ήρθε η Κυριακή, η ημέρα της επιστροφής. Η ημέρα που με έκανε να πω ότι δεν ξαναπατάω σε γερμανικό χωριό ποτέ στη ζωή μου, ό,τι και να γίνει. Θα ξαναπατήσω σε γερμανικό χωριό την 1η Ιούνη, βέβαια, αλλά έχω ήδη κανονίσει το ταξίδι, οπότε αυτό δεν μετράει.
Από 1η Ιούνη, τα γερμανικά χωριά και εγώ, τελειώσαμε.
Το Βίεχταχ απέχει τρεις ώρες με τρένα -έχει σημασία ο πληθυντικός- από το αεροδρόμιο του Μονάχου, απ’όπου θα επέστρεφα στην Ελλάδα. Για σιγουριά, ξεκίνησα πεντέμισι ώρες νωρίτερα. Κλάματα στον σταθμό του τρένου, σαν άλλοι Έλιο και Όλιβερ από το Call Me By Your Name, κλάματα στο πρώτο τρένο εγώ, ακούγοντας Lebanon Hannover, και άγχος να τα πολάβω όλα, γιατί ο χρόνος μεταξύ των αναχωρήσεων ήταν ελάχιστος. Το σχέδιο δεν ήταν απλό: Βίεχταχ - Γκότεζελ, Γκότεζελ - Πλάτλινγκ, Πλάτκλινγκ - Φράιζινγκ, Φράιζινγκ - Αεροδρόμιο.
Έφτασα στο Γκότεζελ, χαρούμενη που βρήκα την αποβάθρα με την πρώτη (επειδή η αποβάθρα ήταν μία, αυτή που με άφησε το πρώτο τρένο). Τριγύρω, τίποτα. Η λέξη «Γκότεζελ» ήταν χειρόγραφη. Και το επόμενο τρένο δεν περνούσε. Είχε καθυστέρηση περίπου 20 λεπτά, πράγμα που σήμαινε ότι θα έφτανα στο Πλάτλινγκ με καθυστέρηση, άρα θα έχανα το επόμενο δρομολόγιο που είχα να κάνω. «Δεν πειράζει», σκέφτηκα, «προλαβαίνω να πιω και καφέ». Το επόμενο τρένο περνούσε μία ώρα αργότερα, πήγα άνετη και κουλ, το περίμενα, ήρθε στην ώρα του έφυγε στην ώρα του. Κι αναρωτιόμουν πώς γίνεται να είναι τόσο εύκολο το ταξίδι της επιστροφής.
Το τρένο από το Πλάτλινγκ, κάποια στιγμή σταμάτησε. Το πήρα είδηση περίπου μία ώρα αργότερα, όταν κάποια συνεπιβάτιδα δικαίως άρχισε να ωρύεται, επειδή έχασε πτήση από το Μόναχο -θα μπορούσα να ήμουν εγώ, αν καθυστερούσαμε λίγο παραπάνω. Ήμασταν στη μέση του πουθενά, μακριά από σταθμούς, χωρίς να ξέρουμε πότε θα ξεκινήσουμε. Ψάχναμε εναλλακτικά σχέδια, ο φίλος μου ήταν έτοιμος να κάνει δύο ώρες με ένα βαν για να έρθει να με πάρει και να φύγω την επόμενη μέρα, κι εγώ προσπαθούσα μάταια να εντοπίσω τη θέση μου στον χάρτη, καθώς το GPS του κινητού μου, είχε τρελαθεί.
Το τρένο ξεκίνησε και συνειδητοποίησα ότι θα έχανα την πτήση μου, αν ακολουθούσα τη διαδρομή που είχα κλείσει ονλάιν. Εντελώς τυχαία, στον χάρτη είδα κάτι ράγες τρένου. Ακόμη πιο τυχαία, είδα ότι υπήρχε σταθμός εκεί κοντά, απ΄όπου περνούσε τρένο που σε πήγαινε στο αεροδρόμιο σε 20 λεπτά. Και όχι απλώς κατέβηκα, αλλά πήγα με τα πόδια στον άλλο σταθμό, σκαρφάλωσα για να φτάσω σε αποβάθρα, και δεν υπήρξε ψυχή ούτε για να με βοηθήσει, ούτε για να μου πει ένα «δεσποινίς, αυτό που κάνετε απογορεύεται» στα γερμανικά. Και αυτήν τη στιγμή, προσπαθώ να καταλάβω τι κάνει ο κόσμος στη Γερμανία τις Κυριακές.
Όταν ηρέμησα και κατάλαβα ότι δεν θα ξέμενα σε ένα χωριό μόνη μου, άρχισα να κλαίω από ανακούφιση και αποφάσισα να με κεράσω ένα γλυκάκι.
Το ταξίδι από την Κόλαση τελείωσε και η κατακλείδα είναι η προφανής: Ό,τι και να κάνω, όσο σωστά και αν τα προγραμματίσω, στο τέλος, όλα θα πηγαίνουν κατά διαόλου. Αυτή είναι η ζωή μου.
