Ξεκίνησα τις πεζοπορίες και δεν ήταν καθόλου αυτό που περίμενα
Στεφανία Παπαδημητρίου
28 Ιανουαρίου 2024
Μέχρι τον περσινό Γενάρη, δεν θα έλεγα πως ήμουν άνθρωπος της φύσης. Δεν είναι ότι δεν την απολάμβανα, απλώς ήμουν πολύ εντάξει και μακριά της. Μέχρι τον περσινό Γενάρη, επίσης, δεν είχα καμία σχέση με τα βουνά –κι αυτά τα έβλεπα από μακριά, έλεγα «ααα, κοίτα ένα ωραίο βουνό». Όλα άλλαξαν μία Κυριακή, που δεν είχα συμφωνήσει καν να κάνω σοβαρή εκδρομή. Για μια πεζοπορία στον Υμηττό μου είχαν πει, είπα «ναι αμέ», και πήγα.
Θα ξεκινήσω με μερικά πολύ βασικά πράγματα. Πρώτον, μου το είχε προτείνει το αγόρι μου που τότε δεν ήταν αγόρι μου, απλώς κάναμε dating -δεν υπήρχε περίπτωση να πω όχι, λοιπόν. Δεύτερον, επειδή ακριβώς μου το είχε προτείνει αυτό το αγόρι, είχα διαλέξει προσεκτικά τα ρούχα μου ώστε να είναι άνετα μεν, stylish δε, αλλά να μη φαίνεται και η προσπάθεια. Να είναι λες και απλώς πέταξα πάνω μου το κολάν που μου έκανε τα καλύτερα πόδια και οι αφέλειές μου ήταν εντελώς τυχαία στη θέση τους, 6 η ώρα το πρωί. Τρίτο και σημαντικό, μαζί μας θα ήταν και φίλοι του αγοριού αυτού, τους οποίους δεν είχα γνωρίσει ποτέ. Επομένως, είχα και ένα κοινωνικό άγχος να ξεπεράσω.
Όταν, έτσι απλά υπέροχη, κατέβηκα από το σπίτι, ο Φαίδωνας με κοίταξε και, χαμογελαστά, μου είπε «καλά ε, θα πάμε βολτάρα. Θα ανεβούμε στον Κιθαιρώνα». Διακριτικά, έβγαλα το κινητό από την τσέπη, έψαξα «Κιθαιρώνας τι είναι» και, για ένα δευτερόλεπτο, σκέφτηκα να γυρίσω στο κρεβάτι μου. Δεν λιποψύχησα, ωστόσο.
Η πρώτη μου φορά στο βουνό ξεκίνησε λάθος, συνέχισε λάθος και τελείωσε λάθος
Κατάλαβα ότι τα πράγματα θα ήταν δύσκολα, όταν συνειδητοποίησα πως τα τέλεια ρούχα που είχα διαλέξει ήταν για περπάτημα στον Υμηττό και όχι για ανάβαση στον Κιθαιρώνα. Τα παπούτσια μου ήταν απλά αθλητικά που, εντάξει, δεν ήταν απαγορευτικά εκείνη τη μέρα, αλλά ένιωθα κάθε πετραδάκι μετά το πρώτο μισάωρο. Ισοθερμικό δεν φορούσα, επίσης, και είχε παγωνιά και αέρα και ομίχλη και, όταν φτάσαμε στη «μικρή κορυφή» (φράση που με έκανε να ουρλιάξω από μέσα μου «ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ;»), από τον αέρα οριακά μπορούσες να σταθείς.
Στο κατέβα, έπεσα μιάμιση φορά. Προσπάθησα να το κάνω να φανεί χαριτωμένο, πιθανότατα απέτυχα αλλά δεν πρέπει να ασχολήθηκε κανείς μαζί μου, πράγμα που θα με ενοχλούσε σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Επίσης, το κινητό μου έκλεισε γιατί δεν είχε μπαταρία, οπότε δεν έβγαλα φωτογραφίες.
Η δεύτερη φορά κατέληξε με πείνα και έγκαυμα στη μύτη
Άλλαξα κινητό, αποφάσισα ότι τα βουνά δεν είναι κακά, τελικά, και ξαναπήγα με σωστά παπούτσια, αυτήν τη φορά. Φυσικά και δεν ήταν αρκετό, φυσικά και θα πηγαίναμε σε χιόνια, φυσικά και θα χρειαζόταν να είχα ντυθεί πιο ζεστά. Το μόνο που με δικαιολογεί, είναι ένα mental breakdown που έπαθα το προηγούμενο βράδυ, οπότε δεν ασχολήθηκα και πολύ με τα ρούχα μου. Δεν ασχολήθηκα και με τα σνακ που θα έπρεπε να πάρω μαζί, και δεν ξέρω αν είχα αισθανθεί μεγαλύτερη πείνα ως τότε –την ξεπέρασα τον φετινό Αύγουστο, όταν χρειάστηκε να περάσω δέκα μέρες με 17 λεπτά (του ευρώ), αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο. Τουλάχιστον, με λυπήθηκαν και με κέρασαν χορτόπιτα. Το βράδυ, πονούσαν τα πρόσωπά μας. Είχαν καεί οι μύτες μας, οι οποίες ξεφλούδισαν κανονικά, Μάρτη μήνα.
Η τρίτη φορά ήταν στον Χελμό και ήταν εξαιρετική. ‘Ήμουν κι εγώ προετοιμασμένη, ήταν και τέλεια η παρέα και τέλειος ο καιρός –όλα, τέλεια. Θεωρούσα ότι το είχα βρει πια, έπαιρνα μαζί το χαλβαδάκι μου, έμαθα να κατεβαίνω με το περπάτημα-καβούρι, ήξερα ότι, όταν έχει χιόνια και ανεβαίνεις, κάνεις κάτι σαν κλωτσιά για να κάνεις βήμα. Είχα μάθει λέξεις όπως κραμπόν, μπατόν, κόψη, αλπικό και τραβέρσα. Γενικά, ένιωθα δεινή ορειβάτισσα.
Δύο καλοκαιρινές εκδρομές, με περισσότερα εγκαύματα και κάτι σκυλιά
Και το καλοκαίρι, ήρθε η καταστροφή. Αποφασίσαμε να πάμε στη Ζήρεια, την ημέρα που είχε καύσωνα. Και εντάξει, δεν ζεσταθήκαμε ιδιαίτερα, αλλά δεν βάλαμε κι ιδιαίτερο αντηλιακό. Και κάηκα σε όλο μου το σώμα, επειδή θεώρησα εξαιρετική ιδέα να φορέσω σορτς αντί για μακρύ κολάν. Άσε που περάσαμε από ζούγκλα με αγριόχορτα και τα πόδια μου έγιναν κατακόκκινα. Καμμένοι, μεσημέρι πια, κατεβήκαμε κι είπαμε να κάνουμε μία βουτιά στην επιστροφή. Κι ο Φαίδωνας δεν ήθελε να φάμε έξω, ήθελε να περιμένουμε. Σκέφτηκα να τον αφήσω μόνο του και να πάω να φάω σε ένα καφενείο με κάτι παππούδες; Ενδεχομένως. Το έκανα; Όχι φυσικά.
Επίσης καλοκαίρι, μετά από ένα Παρασκευοσάββατο κραιπάλης, αποφασίσαμε να ανεβούμε την Ντουρντουβάνα. «Εύκολη αλλά 8 ώρες», έτσι μου την περιέγραψε. Και είπα σιγά τις 8 ώρες, θα το κάνουμε 7,5. Και η Ντουρντουβάνα γέλασε, γιατί η Ντουρντουβάνα ξέρει.
Το περασμένο βράδυ, δεν μας έπαιρνε ο ύπνος. Είχαμε δύο επιλογές: Πρώτον, δεν πάμε και κανονίζουμε άλλη μέρα και, δεύτερον, το πηγαίνουμε σερί. Φυσικά και θα διαλέγαμε το δεύτερο. Ξεκινήσαμε νωρίς, ήπιαμε απαίσιο καφέ και ήταν από τις ωραιότερες αναβάσεις. Στην κατάβαση, εκνευρίστηκα επειδή μου ζητήθηκε να κάνω πιο γρήγορα γιατί θα έπιανε βροχή, οπότε το πήρα πατριωτικά και δεν ξέρω αν έχω περπατήσει καλύτερα στη ζωή μου. Ήμασταν χαρούμενοι, κυριολεκτικά περπατούσαμε χέρι-χέρι στα λιβάδια, λέγαμε «τι μας έμεινε; Η βρύση, το δεμένο σκυλί και φτάσαμε», ήταν σαν σε ταινία.
Αρχίσαμε να ακούμε σκύλους να γαβγίζουν. Προχωρήσαμε και, περίπου δέκα μέτρα μακριά, μάθαμε δύο πράγματα, με τον σκληρό τρόπο: Πρώτον, το σκυλί δεν ήταν ένα, αλλά τρία. Δεύτερον, δεν ήταν πια δεμένο. Κανένα τους δεν ήταν δεμένο. Αυτοσχεδιάσαμε, πήραμε έναν δρόμο εκτός μονοπατιού, κατεβήκαμε γκρεμό, ανεβήκαμε γκρεμό, φτάσαμε στο αυτοκίνητο κι ήμουν έτοιμη να φιλήσω το χώμα.
Φυσικά και εκείνη η μέρα δεν θα τελείωνε εκεί. Στην επιστροφή, χάλασε το αυτοκίνητο. Για να το ξεπεράσουμε, έπρεπε να πάμε στην Μπολόνια για μία εβδομάδα.
Συνοψίζοντας, πώς να μην πάρεις τα βουνά:
- Μην υποθέσεις ότι θα πάτε βόλτα και συνεννοήσου σωστά.
- Μη φορέσεις τα αθλητικά του γυμναστηρίου σου –πάρε ένα ζευγάρι ειδικά για αυτόν τον σκοπό.
- Μην πας νηστικός.
- Μην ξεχάσεις τα σνακς.
- Μην ξεχάσεις το αντηλιακό και βάζε συνέχεια, γιατί θα έχεις πρόβλημα.
- Μην πας άυπνος –έχε κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ.
- Μη φορέσεις σορτς, ποτέ, για κανέναν λόγο.
- Extra tip: Μη βάλεις βαμβακερές κάλτσες, βάλε μάλλινες. Θα σου αλλάξει η ζωή.
