Θανάσης Τσαλταμπάσης: «Θέλω να γελάει ο κόσμος, αλλά και να προβληματίζεται»

14 Μαρτίου 2014

Είναι αποδεδειγμένα ένας από τους καλύτερους κωμικούς ηθοποιούς της γενιάς μας.

Είναι θαύμα το ότι ο Θανάσης Τσαλταμπάσης κατάφερε να κάνει αυτή τη συνέντευξη με τους άθλους που συνάντησε. Κόλλησε στο δρόμο, ξέφυγε από τροχονόμους, πήρε καφέδες, φωτογραφήθηκε με θαυμαστές του και κατάφερε να μας τα πει στο Εθνικό για το Πέμπτη και 12, το θέατρο και την τηλεόραση, τη γνωριμία του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη αλλά και τον ρόλο του στη Τρελή του Σαγιώ.

Από τον Κώστα ΧρήστουΏστε αποφάσισες να ντυθείς ρακοσυλλέκτης (σ.σ. ο ρόλος του στη «Τρελή του Σαγιώ»)

(γέλια) Έτσι λέω!

Ο ρόλος, αν και κωμικός, διαφέρει αρκετά από τους κωμικούς ρόλους στους οποίους σε έχουμε συνηθίσει...

Γενικότερα θέλω να πιστεύω ότι τους κωμικούς ρόλους που παίρνω, πρέπει να τους διαφοροποιώ. Ακόμα δηλαδή και όταν πρόκειται για κινηματογράφο ή τηλεόραση, που οι ρυθμοί είναι πιο γρήγοροι και πολλές φορές κάνουμε την «ευκολία» μας. Τώρα στο θέατρο κάνω πάντα διαφορετικά πράγματα. Ακόμη και αυτό το έργο είναι κωμωδία, αλλά θα σε προβληματίσει, θα σου περάσει μηνύματα. Γι’ αυτό άλλωστε και κάποια από αυτά έχουν μείνει μέσα στα χρόνια. Η Τρελή του Σαγιώ μετράει περίπου 80 έτη στο θέατρο. Είναι ένας ρόλος που πριν από εμένα τον έπαιξαν ο Μινωτής και ο Μίμης Χρυσομάλλης και όταν μου προτάθηκε από τον Πέτρο τον Ζούλια δέχτηκα με απίστευτη ευχαρίστηση. Το κείμενο του ρόλου έχει πολύ «ψωμί» για μένα σαν ηθοποιό.

Είναι δηλαδή ένας ρόλος-πρόκληση για σένα;

Θα τον έλεγα όπως τους περισσότερους που επιλέγω να παίξω, αλλά ναι, αντικειμενικά πιστεύω πως είναι πρόκληση. Δεν νομίζω δηλαδή ότι υπάρχει ένας ηθοποιός που θα διαβάσει τον ρόλο του ρακοσυλλέκτη και δεν θα τον θεωρήσει πρόκληση.

Σε έχουμε δει πλέον σε τηλεόραση, κινηματογράφο και θέατρο. Πώς πιστεύεις ότι κόλλησες το μικρόβιο της υποκριτικής;

Είναι αυτό που λέμε ότι κάποια πράγματα είναι έμφυτα, ότι τα έχεις ή δεν τα έχεις. Σου έρχονται από μόνα τους και σου χτυπάνε την πόρτα! Δεν ήταν ότι ξύπνησα μια μέρα και ήθελα να γίνω ηθοποιός. Πάντα ήταν αυτό που με τραβούσε. Είτε να παίζω, είτε να βλέπω παραστάσεις. Πάντα με μάγευε. Όταν είδα για πρώτη φορά θέατρο, αισθάνθηκα μια μαγεία και απίστευτη οικειότητα με το χώρο. Ευτυχώς τα έφερε καλά η τύχη!

Είχες παίξει με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στη Μελωδία της Ευτυχίας. Πες μου για την εμπειρία σου μαζί της.

Σίγουρα μιλάμε για μια απίστευτη εμπειρία. Ήμουν και στα μέσα της εφηβείας μου και ήταν ένα παραμύθι για μένα. Όταν πέθανε η Βουγιουκλάκη, παρέμεινε και σαν παραμύθι μέσα στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να το πω συνεργασία, ότι δούλεψα εκεί. Ήταν μια εμπειρία ζωής. Για εκείνη την εποχή η Μελωδία της Ευτυχίας ήταν μια παραγωγή που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τα σημερινά μεγάλα μιούζικαλ που έχουν γίνει στην Ελλάδα. Ήταν και πρωτοπόρα σε αυτά η Βουγιουκλάκη.

Τι σου έχει μείνει από τη Βουγιουκλάκη;

Το πόσο σοβαρή και επαγγελματίας ήταν και ειδικά πίσω από τη σκηνή. Φρόντιζε τα πάντα, τα ήλεγχε όλα, ήταν πάντα κοντά σε όλους. Υπέροχος άνθρωπος. Αυτό την έκανε να είναι η Βουγιουκλάκη που γνωρίσαμε. Αυτό την κράτησε στη πρώτη γραμμή.