Το συγκεκριμένο άρθρο γράφεται για μια φωτογραφία που δεν πρόκειται να δείξουμε, δεν πρόκειται να δείτε, τουλάχιστον από εμάς. Μάλλον την έχετε δει σε πολλά άλλα μέσα και το πιθανότερο είναι να κόλλησε το βλέμμα σας στην οθόνη την ώρα που το σώμα σας αντέδρασε με ρίγος και ανατριχίλα. Τουλάχιστον αυτό συνέβη σε εμάς, σε όλους μέσα στο γραφείο του jenny.gr που σήμερα, όπως και όλες τις τελευταίες μέρες δυσκολεύεται να εστιάσει σε άλλους είδους θέματα, πιο "ανάλαφρα".
Η φωτογραφία του νεκρού 3χρονου πλάσματος που "κοιμάται" στην ακτή της Αλικαρνασσού κάνει το γύρο του διαδικτύου και σφίγγει στομάχια... ή μάλλον ταΐζει το αδηφάγο ανθρώπινο βλέμμα που από τη μια διψάει για εικονοληπτικό αίμα και ταυτόχρονα ανατριχιάζει με αποστροφή και λύπη. Λύπη βαθιά και απόγνωση για τα δεκάδες θύματα ενός πολέμου και μιας βίας χωρίς αιτιά και χωρίς τέλος. Πόσα σώματα ακόμη πρέπει να αλέσει αυτή η κρεατομηχανή του παραλόγου; Πόσες τέτοιες εικόνες πρέπει να δούμε ακόμη μέχρι να μην αντέχουμε άλλο το ίδιο μας το δέρμα;
Αυτό το καλοκαίρι έχουν χαθεί πάνω από 2.500 πρόσφυγες στα νερά της Μεσογείου. Πως νιώθετε; O πόλεμος στη Συρία ξεκίνησε το 2011 και αυτό το καλοκαίρι η άτακτη μετακίνηση προσφύγων με όποιον τρόπο και με κάθε κόστος, έφτασε στο ζενίθ της. Πως νιώθετε; Μιλώντας για ανθρωπιστική κρίση, ο ασκός του Αιόλου που ανοίχθηκε τότε, γέννησε έναν εμφύλιο που εκκενώνει πόλεις, γκρεμίζει μνημεία, ξεριζώνει ζωές μα πάνω από όλα χύνει άφθονο και ζεστό αίμα. Αίμα ανθρώπων που μέχρι χθες είχαν σπίτι, γιορτές, οικογενειακά τραπέζια, ήττες, νίκες, γέλια και κουβέντες, δουλειές και παιδιά... παιδιά που ξεβράζει πλέον το κύμα. Πως νιώθετε;
Ο μικρός Aylan Kurdi δεν θέλησε ποτέ να έρθει στην Ευρώπη. Η δύση δεν θα ήταν ποτέ σπίτι του. Μπήκε σε μια βάρκα ικανή να μεταφέρει 1ο άτομα, μετέφερε υπερδιπλάσια. Με το που ανοίχτηκαν η βάρκα ανετράπει. Κανείς δεν φορούσε σωσίβιο. Όποιος δεν ξέρει κολύμπι πεθαίνει. Κι αυτό έγινε. Η ανθρωπότητα ξεβράστηκε στην ακρογιαλιά. Έτσι μεταφράζεται το σημερινό hashtag #KiyiyaVuranInsanlik που μεταφέρει το μήνυμα της άλωσης. Έτσι απλά. Και ξέρουμε καλά πως δεν είναι το πρώτο ούτε το τελευταίο θύμα, μόνο και μόνο επειδή το είδαμε με τα μάτια μας. Πολλά βλέπουν τα μάτια μας τον τελευταίο καιρό... μα αυτό το βαρέλι δεν έχει πάτο;
"Που πήγε η ανθρωπιά;" διαβάζουμε... "Αίσχος", "Ντροπή" γράφεται... δεν υπάρχει τίποτα να πεις, αυτή είναι η ιστορία και οι μυλόπετρες της. Όλα φτιαγμένα με αίμα, τσακισμένα κόκκαλα και μαύρα κλαμένα μάτια. Λαϊκίζουμε; Σας παρακαλώ, επιτρέψτε μας... Είναι ανείπωτο το πόσο ανήμποροι νιώθουμε. Πόσος πάγος υπάρχει μέσα μας και δεν λέει να λιώσει. Ο πόνος, το δικαίωμα στην επιβίωση και στη ζωή δεν έχουν χρώμα, καταγωγή και σύνορα. Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε και πάνω από όλα να το υποστηρίζουμε με θάρρος και επιμονή. Και μια ευχή... ο Aylan να είναι το τελευταίο θύμα. Ποτέ ξανά!
