Κομμωτής, πανελληνιονίκης στην κολύμβηση, παίκτης waterpolo, τριαθλητής, αθλητής υπεραποστάσεων, φιλανθρωπιστής. Ο Λευτέρης Παρασκευάς σίγουρα, κατά πως φαίνεται, είναι ένας άνθρωπος που δεν βαριέται ποτέ. Πάμπολλες οι ιδιότητες που συνδυάζει και μια ζωή μέχρι στιγμής, που θα μπορούσε να ισοδυναμεί με πολλές μαζί. Κι ας βρίσκεται ο ίδιος ακόμη, μόλις στη τέταρτη δεκαετία της ζωής του...!
Έγινε γνωστός μέσα από τις υπερ-δοκιμασίες στις οποίες έχει συμμετάσχει, όπως, μεταξύ πολλών άλλων, το “Ironman” στην Αγγλία, το “Celtman” - μία από τις πιο ακραίες διαδρομές τριάθλου που διεξάγονται αυτήν την στιγμή - αλλά και το “Ultraman” της Ουαλίας, έναν από τους 8 δυσκολότερους αγώνες στο κόσμο, διάρκειας τριών ημερών, στον οποίο ο Λευτέρης κατέλαβε την τρίτη θέση και έκανε ρεκόρ αγώνα στο άθλημα της κολύμβησης, καταρρίπτοντας το προηγούμενο ρεκόρ κατά 45 λεπτά. Οι τέσσερις υπερμαραθώνιες αποστάσεις που διένυσε ο Λευτέρης το 2012, τον καθιστούν τον μοναδικό Έλληνα αθλητή που έχει καταφέρει να ολοκληρώσει μέσα σε μία μόνο χρονιά, τέσσερα διαφορετικά είδη υπερμαραθώνιων αποστάσεων.
Όμως, αυτό που σίγουρα πολλοί λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν είναι πως έχει δουλέψει, μεταξύ άλλων, για διαφημιστικά στην τηλεόραση, στο χώρο της μόδας, ενώ από το 2005 και εξής, μπήκε και στον χώρο του κινηματογράφου, έχοντας συνεργαστεί ως hair stylist σε πολύ γνωστές και μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές, με πιο πρόσφατη το “Interruption” του Γιώργου Ζώη. Αρκεί να τον αναζητήσετε στο γνωστό IMDb, και οπωσδήποτε θα «σκοντάψετε» πάνω σε πολύ γνώριμές σας ταινίες.
Ακούραστος, αεικίνητος και πάντα «διψασμένος» για τον επόμενο άθλο του, ο Λευτέρης θέλει να δοκιμάζει και προπαντός, να ξεπερνά τα όριά του. Κάθε φορά που αγγίζει αυτό που, για πάρα πολλούς από εμάς, φαντάζει ανέφικτο, δίνει ένα σπρώξιμο στον εαυτό του για να μην επαναπαυθεί και να θέσει επί τάπητος το επόμενο “big thing”. Κάπου μεταξύ των προσπαθειών και της προετοιμασίας του για το επόμενο μεγάλο βήμα, λοιπόν, είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του και να μας διαφωτίσει για την έντονη φιλανθρωπική δράση του, τις δοκιμασίες στις οποίες έχει συμμετάσχει, τον επόμενο στόχο του, αλλά και πώς καταφέρνει να συνδυάσει όλες αυτές τις ιδιότητες που αναφέραμε.
«Κομμωτής είμαι, ξεκάθαρα. Ο αθλητισμός είναι απλά το χόμπι μου, αυτό που γουστάρω πάρα πολύ να κάνω και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.»
«Κοίτα, αρχικά το πιο λογικό ήταν ότι θα γινόμουν γυμναστής, εφόσον από πολύ νωρίς ασχολήθηκα με τον αθλητισμό. Στο Λύκειο είχα και κάποια μόρια λόγω της Εθνικής Ομάδας και κάποιων διακρίσεων που πέτυχα, οπότε θα μπορούσα ίσως, αν έγραφα στις εξετάσεις, να περάσω στη Γυμναστική Ακαδημία. Λίγο πριν αποφασίσω λοιπόν, το τι θα κάνω, ο προπονητής μου τότε στην κολύμβηση, μού πρότεινε αυτή τη προοπτική. Μου είπε δηλαδή , πως επειδή είχα καλή σχέση με τις γυναίκες, θα μου ταίριαζε κάτι που έχει σχέση με αυτές και γι’ αυτό με παρότρυνε να γίνω κομμωτής. Έτσι ξεκίνησε η όλη ιστορία. Πήγα και γράφτηκα σε μια σχολή, τη τελείωσα σε δύο χρόνια, και έτσι στα 20 μου, δούλευα ήδη ως κομμωτής.»
Γιατί επέλεξες συγκεκριμένα το τρίαθλο και όχι κάποιο άλλο άθλημα; Ήταν η μεγάλη αντοχή που απαιτεί, αυτό που σε ενθουσίασε περισσότερο ή κάποιος άλλος λόγος;«Όχι, το τρίαθλο προέκυψε όπως και η κομμωτική, εντελώς τυχαία δηλαδή. Απλά, κάποια Χριστούγεννα, καθόμουν στο σπίτι και ενώ χάζευα στο ίντερνετ, «έπεσα» πάνω σε ένα βιντεάκι στο Youtube, όπου είδα έναν πατέρα με τον τετραπληγικό γιο του να τερματίζουν μαζί έναν μεγάλο αγώνα τριάθλου. Όταν βλέπεις αυτό, σκέφτεσαι πως όλα γίνονται και δεν υπάρχει κάτι που να είναι αδύνατο. Κάπως έτσι, τρεις ημέρες μετά από αυτό το video, δήλωνα συμμετοχή για τον πρώτο μου αγώνα, το “Ironman” στην Αγγλία.»
-Ο στόχος σου για φέτος, ποιος είναι; Θα συμμετάσχεις σε κάποιο μεγάλο event, όπως και σε προηγούμενες δοκιμασίες σου;
-«Φέτος, ετοιμάζω κάτι καινούργιο. Η μεγάλη μου προσπάθεια για φέτος είναι να πάω να κάνω «διάσχιση στα Πυρηναία Όρη», στα σύνορα Ισπανίας-Γαλλίας. Θα ξεκινήσω από τη Μεσόγειο για να φτάσω, τρέχοντας, μέχρι την άλλη μεριά, δηλαδή τον Ατλαντικό. Αυτό θα γίνει στα τέλη Ιουνίου και ευελπιστώ σε 17 μέρες να έχω φτάσει στον Ατλαντικό. Η διαδρομή είναι καθαρά ορεινή, μέσα από ένα μονοπάτι πολύ γνωστό, το GR10. Συνολικά πρόκειται για 900 χιλιόμετρα. Είναι μια προσωπική μου πρωτοβουλία, δεν γίνεται δηλαδή στα πλαίσια μιας διοργάνωσης. Θα υπάρξει ένα μεγάλο project και θα συνδεθεί και με έναν μεγάλο φιλανθρωπικό σκοπό, που όμως δεν μπορώ να σού ανακοινώσω ακόμη, γιατί δεν έχει «κλείσει» κάτι οριστικά. Ίσως να υπάρξει και κάποιο cover της προσπάθειάς μου, για να δοθεί στο φεστιβάλ “Adventure”.»
Οι υπεραποστάσεις που επιλέγεις να κάνεις, οπωσδήποτε απαιτούν μεγάλη προετοιμασία και προπόνηση. Ποιος είναι ο προγραμματισμός σου σε αυτό το κομμάτι;
«Επειδή τα Πυρηναία και η δοκιμασία μου εκεί τον Ιούνιο, απαιτούν τρομερή προπόνηση, η αλήθεια είναι πως φέτος προπονούμαι όσο περισσότερο μπορώ. Σκέψου ότι για να διασχίσω τη διαδρομή του GR10 σε 17 ημέρες, όπως σκοπεύω, θα πρέπει να τρέχω 60 χιλιόμετρα την ημέρα, κάτι που ισοδυναμεί με περίπου 12 ώρες συνεχόμενο τρέξιμο στο βουνό. Συνεπώς, το πρόγραμμά μου καθημερινά τώρα, με εξαίρεση μόνο δύο-τρία ρεπό τον μήνα, είναι κατά βάση τρέξιμο κάθε πρωί, αμέσως μετά το πρωινό, μετά δουλειά και ύστερα ξανά προπόνηση, μέχρι να γυρίσω τελικώς το βράδυ σπίτι.»
Γνωρίζω πως διοργανώνεις με δική σου πρωτοβουλία αγώνες για φιλανθρωπικό σκοπό. Μίλησέ μας λίγο γι’ αυτούς.
«Ναι, υπάρχουν κάποια events, που οργανώνω εγώ ο ίδιος και είναι φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Για παράδειγμα, ένα event που κάνω εδώ και 5 χρόνια, είναι το “Magnathlon”, ένας αγώνας που κάνουμε στη γενέτειρά μου, τον Βόλο, και ιδρύθηκε με σκοπό την υποστήριξη ιδρυμάτων στην ευρύτερη περιοχή. Όσα χρήματα συγκεντρώνουμε, πηγαίνουν στο ίδρυμα της περιοχής, που έχουμε επιλέξει κάθε φορά. Επίσης, άλλα events που είναι πιο μικρά σχετικά, αλλά πηγαίνουν πάρα πολύ καλά και τα έχει αγκαλιάσει ο κόσμος είναι, για παράδειγμα, το «ΚΟΛΥΜΠΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ», που γινόταν μέχρι τώρα στην πισίνα του Νέου Ψυχικού και από φέτος σχεδιάζουμε να το πάμε και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Σκεφτείτε ότι για το φετινό event, οι συμμετοχές είχαν «κλείσει» ήδη την πρώτη εβδομάδα ανακοίνωσής του. Το επόμενο «ΚΟΛΥΜΠΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ» θα γίνει στον Βόλο, σε περίπου 2 μήνες. Παράλληλα, συζητάμε και με άλλες πόλεις για να το διοργανώσουμε.»
Το “The Extra Mile” είναι ένα project σου που έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές. Τι γίνεται με αυτό; Ολοκληρώθηκε ή «τρέχει» ακόμη;
«Καταρχάς να πω ότι το “The Extra Mile” υποστηρίζει τον σύλλογο «ΠΕΡΠΑΤΩ», που βρίσκεται στην Κομοτηνή και σχετίζεται με την επανένταξη ανθρώπων με κινητικά προβλήματα και αναπηρίες και επίσης, την «ΕΛΕΠΑΠ» Βόλου, η οποία κάνει αποκατάσταση ανθρώπων με νοητικά και κινητικά προβλήματα. Η καμπάνια του “The Extra Mile” δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, κανονικά θα έκλεινε μετά τη δοκιμασία μου στο “Arch to Arc”, αλλά εκκρεμεί ένα ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί για τη δοκιμασία μου στην Αγγλία και έτσι περιμένουμε ώστε να συγκεντρώσουμε και άλλα, όσο το δυνατόν, χρήματα από την προβολή του. Αφότου γίνει και αυτό, θα το «κλείσουμε» εκεί (ενν. το Extra Mile).»
Υπάρχει επίσης, και μια πρωτοβουλία που πήρες πρόσφατα για τους πρόσφυγες…
«Ναι, τον περασμένο Νοέμβριο είχα μια σκέψη να πάω στην Μυτιλήνη για να βιώσω και να βοηθήσω όσο μπορώ στην κατάσταση με τους πρόσφυγες. Μέσα από τη δουλειά μου και από κοινού με κάποιους φίλους μου, κάναμε μια ομάδα 16 ατόμων – οι περισσότεροι ήταν πελάτες μου από το κομμωτήριο - που πήγαμε τελικώς εκεί. Ονομάσαμε αυτήν την ομάδα «ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ», η οποία συνεχίζει και λειτουργεί κανονικά, μαζί και με κάποια μέλη που προστέθηκαν. Είμαστε τώρα και σε σκέψεις να ενσωματώσουμε τον «ΕΘΕΛΟΝΤΗ» και στα διάφορα events και πράγματα που εγώ ο ίδιος κάνω, ώστε να βοηθήσουμε, όσο μπορούμε στο προσφυγικό.»
Έως τώρα, για τις δοκιμασίες και τους αγώνες σου, τα έξοδα πώς καλύπτονται; Βρίσκεις χορηγούς ή βάζεις χρήματα και ο ίδιος;«Κοίταξε, γενικά για όλες μου τις δοκιμασίες και προσπάθειες μέχρι στιγμής, με εξαίρεση μόνο τον περσινό αγώνα Λονδίνο-Παρίσι, όπου κατάφερα και έβγαλα όλα μου τα έξοδα με χορηγίες, οτιδήποτε άλλο έχω κάνει και στο παρελθόν αλλά και τώρα, το κάνω με δικά μου προσωπικά έξοδα. Και η αλήθεια είναι ότι πλέον έχω μεγάλο θέμα. Εάν οι συνθήκες παραμείνουν έτσι, θα πρέπει πια να σταματήσω αυτά που κάνω, γιατί δεν θα μπορώ πλέον να αντεπεξέλθω. Θα δούμε τι θα γίνει…»
Σε όλα αυτά τα χρόνια αγώνων και δοκιμασίας των ορίων σου, ποια ήταν η δυσκολότερη στιγμή έως τώρα;
«Νομίζω ότι ο πιο δύσκολος αγώνας που βίωσα ποτέ, ήταν το “Ultraman” στην Ουαλία, έναν τριήμερο αγώνα στον οποίο είχα πολλά ατυχήματα και αναποδιές. (Στο “Ultraman” έχεις κάθε μέρα στη διάθεσή σου 12 ώρες για να τερματίσεις. Η πρώτη μέρα περιλαμβάνει 10 χιλιόμετρα κολύμβηση και 150 χιλιόμετρα ποδηλασία, η δεύτερη απαιτεί 275 χιλιόμετρα ποδήλατο και τέλος, τη τρίτη ημέρα έχει 86 χιλιόμετρα τρέξιμο). Τότε, μια μέρα πριν από τον αγώνα, είχα ένα ατύχημα με το ποδήλατο - έπεσα από αυτό με μεγάλη ταχύτητα στη προπόνηση - είχα εκδορές παντού, σχεδόν στο μισό μου σώμα και όπως φαντάζεσαι, ξεκίνησα την επόμενη μέρα τον αγώνα με σκοπό να μπω και απλά ό,τι γίνει… Είχα πολλά θέματα με το ποδήλατο, γιατί από το πέσιμο, δεν υπάκουε και είχε απορρυθμιστεί τελείως. Και το αποκορύφωμα ήταν ότι τη τρίτη ημέρα στο τρέξιμο με χτύπησε και αυτοκίνητο. Είχα τρομερούς μυϊκούς τραυματισμούς. Συνέχιζα σφίγγοντας τα «δόντια» και με παυσίπονα στο χέρι. Έτσι βγήκε όλος ο αγώνας…»
Και η καλύτερη;
«Είναι πάλι αυτός ο αγώνας… Θυμάμαι ότι όταν πέρασα τη γραμμή του τερματισμού, ήταν για μένα κάτι που απλά δεν το πίστευα. Κατάφερα να σπάσω το ρεκόρ στο κολύμπι, κατά 45 λεπτά, έμεινα όρθιος παρ’ όλες τις δυσκολίες και τελικά μπόρεσα να τερματίσω και τρίτος. Το σπουδαιότερο όμως για μένα, είναι ότι ξεπέρασα τα όριά μου σε αυτή τη δοκιμασία. Αυτή ήταν η φορά που τα ξεπέρασα πραγματικά…»
Όταν φτάνεις σε ένα τόσο δύσκολο - οριακό σημείο (όπως αυτό στο “Ultraman”), τι είναι εκείνο που σου δίνει το απαραίτητο «σπρώξιμο» για να μην εγκαταλείψεις;
«Ότι δεν δέχομαι να παρατήσω έναν στόχο, από τη στιγμή που έχω κάνει ένα χρόνο προετοιμασία και πάρα πολλές θυσίες. Και ιδιαίτερα όταν υπάρχει και ένας φιλανθρωπικός σκοπός πίσω από την προσπάθεια, ίσως είναι αυτό που μού δίνει και τη μεγαλύτερη ώθηση να συνεχίσω. Επίσης, επειδή έχουν δει πάρα πολλά τα μάτια μου σε σχέση με ιδρύματα που αφορούν, για παράδειγμα, παιδιά και το τί συμβαίνει μέσα σε αυτά, θεωρώ ότι ο πόνος που νιώθω εγώ εκείνη τη στιγμή, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που βιώνουν τα παιδιά. Είμαι πάρα πολύ τυχερός που έχω να διαχειριστώ μόνο τον πόνο και τις δυσκολίες του αγώνα.»
Το προσωπικό σου μότο;
«Προσωπικό μότο, το οποίο το έχω κλέψει από έναν φίλο μου, πολύ έμπειρο ορειβάτη, είναι το: Με αυτά που έχουμε τώρα, με αυτά πορευόμαστε» Το απραγματοποίητο όνειρό σου; Υπάρχει κάτι που δεν έχεις προλάβει ακόμη και θες πάρα πολύ να το εκπληρώσεις;
«Το απραγματοποίητο όνειρο και στόχος που είχα εδώ και πολλά χρόνια, ήταν η δοκιμασία στα Πυρηναία. Επομένως, αν πάνε όλα καλά, θα πραγματοποιηθεί πια και αυτό. Για μένα είναι μια τρομερή εμπειρία το ότι θα είμαι 17 μέρες στο βουνό, τρέχοντας ολομόναχος, με ένα σακίδιο που θα έχει μόνο απολύτως απαραίτητα πράγματα και θα πρέπει να καταφέρω να φτάσω από τη Μεσόγειο στον Ατλαντικό. Είναι κάτι που και μόνο που το σκέφτομαι, μού ανεβάζει την αδρεναλίνη και ανυπομονώ να το κάνω.
Και αν σε ρωτήσω, πώς φαντάζεσαι τον Λευτέρη σε 10 χρόνια από τώρα; Θα έχει αλλάξει κάτι στη ζωή σου πιστεύεις;
«Νομίζω και ελπίζω πως δεν θα αλλάξουν και πολύ τα πράγματα. Δηλαδή, θέλω να πιστεύω πως θα μπορώ να κάνω τον αθλητισμό που κάνω και ιδιαίτερα τις υπεραποστάσεις που κάνω. Γιατί όσο μεγαλώνεις και όσο περισσότερο ωριμάζεις, είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις μεγάλους αγώνες. Είσαι πιο ώριμος να διαχειριστείς τον χρόνο και τις συνθήκες, ενώ όταν είσαι μικρότερος είναι δύσκολο να ξέρεις πού θα δώσεις παραπάνω δυνάμεις, πού θα τρέξεις περισσότερο κ.τ.λ… Φαντάζομαι πως θα συνεχίσω στο ίδιο στυλ και επίσης, θα ασχολούμαι πολύ περισσότερο με το βουνό, το οποίο πλέον το λατρεύω, παρότι ξεκίνησα περισσότερο ως «θαλασσινός» τύπος και είχα σχέση με αθλήματα του νερού. Συνεπώς, νομίζω ότι θα δώσω πολύ μεγαλύτερη βάση στο βουνό, όπως έχω αρχίσει να κάνω τα τελευταία χρόνια. Και θα ήθελα, αφού θα έχει μεγαλώσει και ο γιος μου έως τότε, να ενσωματωθεί σε όλο αυτό και να κάνουμε πράγματα μαζί.»
