Η Ελένη Κοκκίδου είτε ως Βούλα στην οθόνη, είτε ως Φαύστα στο σανίδι είναι συναρπαστική. Αυτή την περίοδο είναι ερωτευμένη με την παράσταση της Φαύστας και γι αυτό η κουβέντα μας δεν θα μπορούσε παρά να ξεκινήσει από εκεί. Από την επιθυμία που έγινε πραγματικότητα
Τι διαφορετικό έχει η δική σας Φαύστα;
«Η δική μας Φαύστα δεν έχει ρεαλιστικά σκηνικά. Είναι χωρίς τόπο, χωρίς χρόνο, είναι γυμνή. Επίσης τους ρόλους, εκτός από τον δικό μου, τους ερμηνεύουν έξι άνδρες και τους γυναικείους και τους ανδρικούς. Εχουμε άλλο χιούμορ, είναι μία διαφορετική παράσταση από αυτή του παρελθόντος».
Ηταν δική σας επιθυμία να ανέβει η Φαύστα;
«Ναι, ήταν δική μου. Είναι σουρεαλιστικό έργο κι έχει μια τρέλα. Παίζει με τον χρόνο είναι άναρχο και σουρεαλιστικό και μου αρέσει πολύ διότι δίνει την δυνατότητα στον ηθοποιό να φανταστεί, να αυτοσχεδιάσει, του δίνει μεγάλο γήπεδο να κινηθεί. Είχα ανάγκη να παίξω σε ένα μεγάλο γήπεδο γιατί τα τελευταία χρόνια έπαιζα σε αφηγηματικές παραστάσεις και μου είχε λείψει να υποδυθώ έναν τέτοιο ρόλο. Ενας τέτοιος ρόλος θα μου έδινε μεγάλη ελευθερία. Αγαπώ πολύ τον Μποστ και τον δεκαπεντασύλλαβο. Ο τρόπος που παίζει ένας ηθοποιός τον δεκαπεντασύλλαβο είναι σωματικός, πρέπει να εναρμονιστεί το σώμα σου με αυτό τον ρυθμό μέτρου. Νιώθεις μεγάλη ευφορία όταν παίζεις. Το είχα ξανανιώσει στον Ταρτούφο του Μολιέρου, εδώ όμως σου δίνει μεγάλη ελευθερία».
Εσείς επιλέξατε την Μάρθα Φριντζήλα ως σκηνοθέτη της παράστασής σας;
«Ναι, γιατί πίστευα ότι το ελεύθερο πνεύμα της θα ταίριαζε πολύ στην παράσταση. Εχει κι ένα χιούμορ ιδιαίτερο και μαζί φτιάξαμε τον θίασο, δημιουργήσαμε μία συμπαγή ομάδα δίχως διαφορές».
Ακούγεστε θεατρικά ευτυχισμένη..
«Πάρα πολύ, πάρα πολύ. Είμαι γιατί εκτός από όλα όσα σας είπα σε αυτή την παράσταση τραγουδάω, χορεύω, κάνω πολλά πράγματα. Όλα αυτά έχουν σχέση με τον χαρακτήρα μου με την ζωή μου. Για παράδειγμα το τραγούδι, με χαροποιεί ιδιαίτερα».
Το να μπορεί να κάνει κάποιος το όνειρό του στο θέατρο είναι κάτι που γίνεται μετά από πολλά χρόνια;
«Σε μένα συνέβη αυτό. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και είναι επίσης θέμα συνθηκών, παραμέτρων που θα σε βοηθήσουν να γίνει αυτό. Υπήρχαν κάποιοι άλλοι που το έκαναν πολύ νωρίτερα. Εγώ ένιωσα την ανάγκη να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου την συγκεκριμένη φάση της ζωής μου. Εκανα πολύ καλά εν τέλει ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Το να αναλαμβάνεις την ευθύνη είναι κάτι που σε μεγαλώνει και σε σχέση με την ίδια σου την τέχνη. Σε ωριμάζει και σε σχέση με την ίδια σου την τέχνη. Νιώθω ότι έχω ενηλικιωθεί τα τελευταία χρόνια και γι αυτό έκανα αυτήν κίνηση. Για τον κάθε ένα οι λόγοι είναι διαφορετικοί για να το κάνει αυτό».
Φόβος δεν υπάρχει όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη σε κάτι τόσο μεγάλο;
«Ομολογώ πως όχι, δεν υπήρχε φόβος. Μια έγνοια έρχεται εκ των υστέρων γιατί συμβαίνει αυτό τον χειμώνα να είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για το θέατρο. Είναι μία πολύ δύσκολη χρονιά».
Η δυσκολία οφείλεται μόνο στο οικονομικό;
«Οι άνθρωποι με οικονομικούς όρους θα επιλέξουν λιγότερα θέατρα από πέρυσι άρα περιμένουν από τους φίλους τους να μάθουν, να ακούσουν τι θα δουν. Θέλουν εκεί που θα πάνε να είναι σίγουροι ότι θα τους αρέσει. Από κει και πέρα νομίζω ότι υπάρχει και μία ακινησία στην οποία έχουν πέσει πλέον οι Ελληνες λόγω όλων αυτών που συμβαίνουν στην ιδιωτική και δημόσια ζωή. Νομίζω ότι έχουν χάσει το κέφι τους πια οι άνθρωποι. Υπάρχει μία απάθεια. Ούτε να αντιδράσουν μπορούν, ούτε να οργιστούν. Εχουν κουραστεί πολύ με την οικονομική κατάσταση του τόπου και γι αυτό δύσκολα θα βγουν από το σπίτι να πάνε σε ένα θέατρο».
Στην τηλεόραση πώς το αντιμετωπίζετε;
«Ηταν μία εντελώς καινούρια συνθήκη η συμμετοχή μου στην Μουρμούρα. Ηταν μία πολύ ωραία εμπειρία η οποία μου δίνει χαρά. Οπουδήποτε παίζω για μένα είναι μια καινούρια εμπειρία. Η Μουρμούρα έχει πολύ μεγάλη ανταπόκριση γιατί καθρεπτίζονται οι συμπεριφορές του κόσμου στα ζευγάρια των πρωταγωνιστών. Η τηλεόραση έχει αλλάξει διότι πια δεν υπάρχουν τα λεφτά που υπάρχουν. Περνάει και αυτή την κρίση της. Ας ελπίσουμε ότι όλο αυτό γίνεται για να οδηγήσει σε κάτι καλύτερο».
Εσείς πώς νιώθετε ως πολίτης αυτής της χώρας;
«Τα έχω χαμένα… Οσον αφορά την δική μου ζωή είναι πολύ δημιουργική και καλή. Όμως αυτό δε σημαίνει τίποτα. Ανησυχώ για τα παιδιά των φίλων μου, για τους ίδιους τους φίλους μου, για τους ανθρώπους γύρω μου. Πόσο καλά μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που γύρω του υπάρχει αυτή κατάσταση; Το να είμαι υγιής πνευματικά μου δίνει μία βάση για να μπορώ να βοηθήσω και να συμπαρασταθώ στους άλλους».
Ελπίζετε ότι θα αλλάξει όλο αυτό;
«Όχι, δεν το ελπίζω. Είναι μια βαθιά πολιτισμική κρίση. Μια κρίση ταυτότητας του Ελληνα, του δυτικού κόσμου όπου με την παγκοσμιοποίηση ήρθαν κοντά διαφορετικές θρησκείες και πολιτισμοί. Πιστεύω ότι όλο αυτό που συμβαίνει θα μας απασχολήσει πολλά χρόνια ακόμη».
