Οι κινηματογραφικές φωτογραφίες της Alex Prager δείχνουν τον κόσμο μετά την πανδημία
JTeam
30 Ιανουαρίου 2022
Η φωτογράφος Alex Prager συνήθως απαθανατίζει στον φακό της αθέατες πλευρές της ανθρώπινης ψυχής. Τα έργα της έχουν κινηματογραφική αισθητική και συμβολίζουν την τελειότητα. Κάθε λήψη της είναι και από μια σκηνοθετημένη εικόνα που εξιστορεί και από μια ιστορία.
Η νέα της φωτογραφική έκθεση με τίτλο Part One: The Mountain στο Lehmann Maupin του Λονδίνου, είναι εμπνευσμένη από την αλλόκοτη, τραυματική και αποξενωτική εμπειρία των δύο τελευταίων χρόνων. Στις εικόνες που παραδίδει στο κοινό, φιλοξενούνται μορφές που αναδύονται από έναν κόσμο που μόλις έχει βγει από την πανδημία και συνηθίζει στη νέα κανονικότητα.
Όπως σε κάθε έργο έτσι κι εδώ, η Prager κινείται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, μεταξύ οικειότητας κι ενός άγνωστου κόσμου, συνθέτοντας χαρακτήρες και τοπία μιας ονειρικής ατμόσφαιρας. Κάτι σαν φιλμ νουάρ, κάτι σαν σκηνές από ένα ανεξερεύνητο μέλλον, η αισθητική των φωτογραφιών της είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες στη σύγχρονη φωτογραφία.
Στην παρούσα έκθεση, η φωτογράφος απομακρύνεται από σκηνές με πλήθος, δίνοντας όλη της την προσοχή σε μοναχικές φιγούρες που φαίνεται να βιώνουν μια εσωτερική αναστάτωση από τις αλλαγές που έχουν προκληθεί στην κοινωνία μετά την πανδημία.
Τα έργα της συμβολίζουν έναν κόσμο εύθραυστο πάνω στην κορυφή ενός βουνού κοντά στον ουρανό. Άραγε οι μορφές που εικονίζονται, ανεβαίνουν πιο ψηλά ή πέφτουν;
Η Prager επιλέγει να μη δώσει απάντηση αλλά το αφήνει επάνω μας. Μέσα από μια μεγάλη χρωματική παλέτα, η φωτογράφος μας κάνει να σταθούμε σε οπτικές λεπτομέρειες που λύνουν τον γρίφο του εικαστικού αποτελέσματος που επιθυμεί να μας παραδώσει.
Xάρτες, εφημερίδες, συνταγογραφημένα φάρμακα και πλήθος αντικειμένων της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας δίνουν σάρκα και οστά στις εικόνες που δείχνουν πώς θα μπορούσε να είναι πιθανότατα ο κόσμος μετά τον Covid.
Το βουνό παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο καθώς δεν είναι απλά μια τοποθεσία αλλά κρύβει μια ολόκληρη ιδέα. Είναι ένα μέρος όπου μπορείς και πάλι να ανακαλύψεις τον εαυτό σου.
Στόχος της συγκεκριμένης δουλειάς σύμφωνα με την ίδια τη φωτογράφο, είναι «μετά την έκθεση, να κοιταχτούμε όλοι στα μάτια μετά από δύο χρόνια βαθιάς απομόνωσης, αναβιώνοντας την ξεχασμένη μαγεία που δημιουργείται όταν όλοι μαζί μπορούμε να ξαναβρεθούμε στον ίδιο φυσικό χώρο». Και αυτό σκοπεύουμε να κάνουμε!
