Μεσημέρι κοντά στην Κυψέλη, την γειτονιά του. Αν και γειτονιά για τον Γιώργο Νανούρη είναι όπου μπορεί να φτάσει με τη μηχανή του, την οποία οδηγεί από τα 18 του χρόνια. Μέχρι σήμερα , η μηχανή αυτή τον μετέφερε από δουλειά σε δουλειά, από ραντεβού σε ραντεβού, από πρόβα σε πρόβα. Σαν να λέμε από την πρόβα του «Ψηλά από τη γέφυρα» που κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Βεάκη μέχρι την πρόβα του «Αίαντα» που ανεβαίνει ξανά στο «Αλκυονίς».
Αυτόν τον καιρό, μοιάζει να θέλει να καλπάσει πιο μακριά από τα συνηθισμένα, στα οποία εγκλωβίστηκε για πολύ. Μετά από μια περίοδο μεγάλης προσωπικής δοκιμασίας, σημαντικών απωλειών στη ζωή του και συναισθηματικής απομόνωσης, ο Γιώργος Νανούρης επιθυμεί να ξαναβρεί τον καλό, ξέγνοιαστο εαυτό του, να δηλώσει πιο παρόν στη ζωή και κατ’ επέκταση στην τέχνη του.
Το παιδί που ξεκίνησε από τον Χορό μιας τραγωδίας (με πρωταγωνίστρια τη Λυδία Κονιόρδου) ως «κοντάρι», δηλαδή Φρουρός ή παρουσία επί σκηνής χωρίς λόγια, σκηνοθετεί 12 γεμάτα χρόνια, διαμορφώνοντας πολύ διακριτικά μεν, ένα θέατρο ευρείας αποδοχής δε. Αυτή η σύζευξη αξιών που συνιστά ο Νανούρης στα θεατρικά πράγματα – να γνωρίζεις επιτυχία, χωρίς να την κραυγάζεις- είναι ομολογουμένως ιδιαίτερη. Και τώρα, σε μια εποχή προσωπικής μετατόπισης και αναθεώρησης, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός (όχι, δεν ξεχνάει την αρχική του ιδιότητα) αναφέρεται στους λόγους της εσωστρέφειας του -που κάποτε έγινε επικίνδυνη- και πλέον θέλει να την ανατρέψει. Μην τον ρωτήσεις πώς, δεν ξέρει ακόμα.
Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr
