Η Ντόρα Βυζοβίτου είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος Αθηναίων με τον Κώστα Μπακογιάννη, και πρόεδρος του καλλιτεχνικού γνωμοδοτικού συμβουλίου του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Είναι η πρώτη φορά που αποφάσισε να κατέβει ως υποψήφια σε εκλογές και αυτό που ελπίζει να αλλάξει την βραδιά των εκλογών κιόλας, όπως λέει στο JennyGr λίγο πριν την κρίσιμη ημέρα των εκλογών, είναι η συμμετοχή των ψηφοφόρων σε αυτές, δεδομένου του μεγάλου ποσοστού της αποχής.
Κόρη του αείμνηστου Χρίστου Βυζοβίτη, επί σειρά ετών βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας στην Πέλλα, η υποψήφια δημοτική σύμβουλος γεννήθηκε στην Έδεσσα, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα, ζώντας πάντα στο κέντρο της, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ξεκίνησε την επαγγελματική της σταδιοδρομία ως βιβλιοθηκονόμος στη Βιβλιοθήκη του Κολλεγίου Αθηνών και στη συνέχεια στον Οργανισμό Ίδρυσης Παιδικών Βιβλιοθηκών, όπου οργάνωσε και διηύθυνε την ερευνητική βιβλιοθήκη του Κέντρου Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου.
Στα ενδιάμεσα διαστήματα, ήταν υπεύθυνη επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων διαφόρων ελληνικών και διεθνών φεστιβάλ, μεμονωμένων καλλιτεχνών και καλλιτεχνικών ομάδων, ενώ το ερευνητικό της και συγγραφικό έργο συνέβαλε, μεταξύ άλλων, στην ανάδειξη των κόμιξ στην Ελλάδα και στην καταγραφή της ελληνικής pop culture. Στην πολιτική εισήλθε κατόπιν πρόσκλησης του Μιλτιάδη Έβερτ, ο οποίος, ως πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, την ενέταξε στο επιτελείο του. Όταν ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, το 1997, η ίδια ανέλαβε διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων του κόμματος και του ιδίου. Μετά τις εκλογές του 2009 και μέχρι σήμερα, η υποψήφια δημοτική σύμβουλος παραμένει συνεργάτης και σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού.
Η υποψήφια δημοτική σύμβουλος Αθηναίων μάς μίλησε για τη σχέση της με την πολιτική, για «τη δική της Αθήνα» και για όσα οραματίζεται να γίνουν από την επόμενη κιόλας ημέρα των εκλογών, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια του «κοινού καλού». Αν υπάρχει κάποιο μάθημα που η ίδια έχει πάρει μέχρι σήμερα, αυτό είναι πως «στην πολιτική οφείλεις να σέβεσαι τη συνέχεια. Τη συνέχεια των αναγκών και των επιδιώξεων του συνόλου».
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη της Ντόρας Βυζοβίτου στο JennyGr:
Πώς αποφασίσατε να γίνετε υποψήφια δημοτική σύμβουλος του δήμου Αθηναίων με τον συνδυασμό «Αθήνα Ψηλά» του Κώστα Μπακογιάννη;
Δουλεύω πολλά χρόνια στην πολιτική. Το 1997, όταν ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, μου έκανε την τιμή να με επιλέξει ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του κόμματος και του ιδίου. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, τον ακολούθησα στο μέγαρο Μαξίμου ως διευθύντρια Εθιμοτυπίας και ως σύμβουλός του επί πολιτιστικών θεμάτων, ενώ παραμένω συνεργάτης του μέχρι σήμερα. Συγχρόνως, έχω περάσει όλη μου τη ζωή στην Αθήνα, ως ενεργός πολίτης στην ίδια καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι. Θεωρώντας πως η εμπειρία μου στην πολιτική συμπληρώνει την εμπειρία μου ως δημότη, αποφάσισα να θέσω και τις δύο στην διάθεση και την κρίση των Αθηναίων, κατεβαίνοντας για πρώτη φορά ως υποψήφια σε εκλογές.
Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε μέσα στην πολιτική, κυρίως λόγω του σπουδαίου έργου του πατέρα σας στον τομέα. Κάπως έτσι γεννήθηκε και το δικό σας πάθος για την πολιτική ή είχε άλλη αφετηρία;
Νομίζω πως το πάθος για την πολιτική είναι δεδομένο για όλους, επειδή η πολιτική δεν περιορίζεται στην επαγγελματική ενασχόληση με αυτήν. Το ίδιο πάθος έχει κάθε συνεπής πολίτης και δημότης που με το δικό του τρόπο προωθεί την κοινωνική συνοχή - αναπτύσσοντας σχέσεις στη γειτονιά του, διεκδικώντας τη βελτίωση της ζωής όλων μας. Βεβαίως, πολλές φορές η συστηματική γνώση των θεσμών και των διαδικασιών είναι απαραίτητη για να γίνει δουλειά, όμως, αν και οφείλω την επαγγελματική μου σταδιοδρομία σε αυτή τη γνώση, τα γοητευτικότερα στοιχεία της πολιτικής είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν όλους. Δεν μπορώ να εντοπίσω κάποια συγκεκριμένη αφετηρία, αλλά σε κάθε κοινωνική πρόκληση επιβεβαιώνεται μέσα μου η πεποίθηση πως αξίζει να αφιερώσει κάποιος τη ζωή του στην οργανωμένη πολιτική, επειδή είναι το επίπεδο διοίκησης το οποίο οφείλει να παράγει λύσεις.
Λίγο πριν τις εκλογές, ποιοι είναι οι πρωταρχικοί σας στόχοι; Τι οραματίζεστε περισσότερο να αλλάξει και τι έχει προοπτικές να γίνει ακόμη καλύτερο;
Αυτό που ελπίζω να αλλάξει την βραδιά των εκλογών κιόλας, είναι η συμμετοχή των ψηφοφόρων στις εκλογές, επειδή με προβληματίζει ουσιαστικά το μεγάλο ποσοστό της αποχής. Έθεσα υποψηφιότητα επειδή θεωρώ πως η υποχρέωσή μου να συμμετέχω στα κοινά δεν εξαντλείται στην ψήφο. Μου φαίνεται απίστευτο, λοιπόν, πως πολλοί συμπολίτες μας απαξιώνουν ακόμα και αυτήν την βασική μας δημοκρατική υποχρέωση. Όσο για την επομένη των εκλογών, η σημαντικότερη αλλαγή που οραματίζομαι είναι η εξισορρόπηση των δράσεων στις γειτονιές της Αθήνας. Όταν το κέντρο της πόλης αναπτύσσεται με συνεχώς εντεινόμενους ρυθμούς, δεν μπορεί τα υπόλοιπα διαμερίσματα να ικανοποιούνται απλώς με τα απαραίτητα, όσο αξιέπαινο και αν είναι το ότι η παρούσα δημοτική αρχή τα προσφέρει. Για παράδειγμα, υπάρχουν επιτέλους δημοτικά ιατρεία σε κάθε διαμέρισμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η ποιότητα ζωής εξισώθηκε.
Πώς θα περιγράφατε με λίγες λέξεις τη ζωή στην Αθήνα, δεδομένων των καθημερινών προκλήσεων των δημοτών αλλά και των κατοίκων της πόλης; Σε τι διαφέρει η εικόνα της από τη «δική σας Αθήνα» στην περίπτωση που εκλεγείτε δημοτική σύμβουλος;
Κατ’ αρχάς, πιστεύω πως οι δημότες αλλά και οι κάτοικοι, όπως λέτε, της Αθήνας, την αγαπάμε. Με παράπονα, δίκαια και ίσως πολλά, αλλά την αγαπάμε. Είναι μία από τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, με πολλές ευκαιρίες και πολλές δυνατότητες. Το εννοώ αυτό. Είναι μια πόλη με την οποία όλοι μας, έχουμε προσωπική και καλή σχέση. Από εκεί και πέρα, επειδή μου ζητήσατε λίγες λέξεις θα σας πω μόνο δύο: Αμφίπλευρη άγνοια. Πολλές Αθηναίες και Αθηναίοι δεν γνωρίζουμε τις ακριβείς αρμοδιότητες του δήμου, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να του αποδίδουμε ούτε ευθύνες, ούτε εύσημα. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν φορές που και ο δήμος φαίνεται σαν να αγνοεί τις πραγματικές προτεραιότητες των δημοτών, αν και πιστεύω πως, σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια, αυτό το φαινόμενο έχει συρρικνωθεί: Ο δήμος είναι παρών σε κάθε γειτονιά, η Αθήνα μας είναι καθαρή, η ζωή στην πόλη εμπλουτίζεται με ολοένα περισσότερες διαδρομές. Παρ’ όλα αυτά η άγνοια παραμένει. Αν οι Αθηναίοι μου δώσουν την ευκαιρία να τους εκπροσωπήσω στο δημοτικό συμβούλιο, αυτή η άγνοια θα είναι ο μεγαλύτερός μου εχθρός. Πρέπει να αποκτήσουμε διαρκή και παραγωγική επικοινωνία με τους δημότες.
Ξεκινήσατε την επαγγελματική σας σταδιοδρομία ως βιβλιοθηκονόμος και σήμερα είστε η πρόεδρος του καλλιτεχνικού γνωμοδοτικού συμβουλίου του Iδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης». Πώς θα περιγράφατε τη σχέση σας με τον Πολιτισμό όλα αυτά τα χρόνια και ποια είναι η σημαντικότερη αξία που σας έχει διδάξει μέχρι σήμερα;
Πολλά έργα τέχνης μπορούν να μας συγκινήσουν. Όμως η πραγματικά σπουδαία τέχνη μας απαγάγει σε έναν διαφορετικό κόσμο. Μας προσφέρει μία πρωτόγνωρη ερμηνεία του κόσμου και μας αφήνει να την ενσωματώσουμε στην καθημερινότητά μας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, πολλές φορές, η τέχνη μας ελκύει και μας σοκάρει συγχρόνως: Είναι η πιο παρήγορη μορφή αβεβαιότητας, μια αβεβαιότητα που την δεχόμαστε χάρη στην αισθητική της έκφραση. Το ότι η τέχνη μάς εκπαιδεύει στην αβεβαιότητα και τη διαφορετικότητα είναι για εμένα η σημαντικότερη αξία της ίδιας, και η βάση της σχέσης μου με τον πολιτισμό. Συγχρόνως, όμως, αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό της είναι που την καθιστά κοινωνική αναγκαιότητα, η οποία μάλιστα μπορεί να γίνει και μοχλός σημαντικής ανάπτυξης.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα ή και δεξιότητα που κερδίσατε από τη μέχρι τώρα επαγγελματική σας πορεία; Σκοπεύετε να το/την αξιοποιήσετε με κάποιον τρόπο ως δημοτική Σύμβουλος;
Όταν εκπροσωπείς κάποιον άλλο, όταν πρέπει να υπερασπιστείς τις δικές του ανάγκες, κάθε προσωπική σου ιεράρχηση ανατρέπεται. Το πιο σημαντικό μάθημα γίνεται αυτό που αξιολογεί εκείνος ως πιο σημαντικό. Έχω μάθει να προσαρμόζω τις προτεραιότητές μου σε αυτές των άλλων, και αυτό είναι κάτι που ελπίζω πως θα μπορώ να το αξιοποιήσω με τη συνεργασία όλης της ομάδας του δημοτικού συμβουλίου. Για τον εαυτό μου, πάντως, θα σας πω ότι το σημαντικότερο μάθημα είναι πως στην πολιτική οφείλεις να σέβεσαι τη συνέχεια. Τη συνέχεια των αναγκών και των επιδιώξεων του συνόλου.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η ουσία της υποψηφιότητάς σας είναι η εξασφάλιση του κοινού καλού. Τι σημαίνει αυτή η έκφραση, «κοινό καλό» για εσάς, σήμερα; Και ποια η ατομική ευθύνη που έχουμε όλοι απέναντι σε αυτό;
Το κοινό καλό απαιτεί κατ’ αρχήν συμπεριφορές που ενισχύουν την κοινωνική συνοχή. Για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε και να διεκδικήσουμε το καλό του κοινωνικού συνόλου, πρέπει πρώτα να διασφαλίσουμε ότι όντως δρούμε ως σύνολο, ότι ο στόχος μας είναι κοινός.Από εκεί και πέρα, η «ατομική ευθύνη» έχει κακοποιηθεί πολύ ως έννοια. Σε κάποιες περιπτώσεις, τα κράτη και οι θεσμοί τη χρησιμοποιούν για να αποποιηθούν ευθύνες και αρμοδιότητές τους, ενώ πολλοί είναι και οι πολίτες που χρησιμοποιούν την δικαιολογία της κακώς εννοούμενης ατομικής ευθύνης για να δώσουν άλλοθι σε δικές τους εγωιστικές συμπεριφορές. Για εμένα, το νόημα της ατομικής ευθύνης είναι πως ο καθένας μας οφείλει να βρίσκεται στην υπηρεσία των συνανθρώπων μας. Στην ουσία της, η ατομική ευθύνη απαιτεί τη συνείδηση πως καμία μας ενέργεια δεν περιορίζεται στο απολύτως ιδιωτικό επίπεδο.
