Το περυσινό συνέδριο το παρακολούθησα ως θεατής απνευστί από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα και απόλαυσα κάθε στιγμή: τις ομιλίες, την αύρα, το brainstorming που λένε στο χωριό μου, τα πηγαδάκια στο φουαγιέ, τις συνεντεύξεις που ακολούθησαν. «Του χρόνου υπολογίστε με και για συντονισμό», σφύριξα στους διοργανωτές.
Πριν πείτε –με το δίκιο σας- ότι βγήκε η ψωνάρα από μέσα μου και αναδύθηκε με παφλασμούς στην επιφάνεια, σημειώστε ότι ορισμένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα στον ελληνικό αθλητισμό είναι αθλήτριες, τις οποίες μάλιστα γνώριζα μόνο από την εξέδρα πριν καθίσω στο ίδιο τραπέζι μαζί τους.
Η Κατερίνα Στεφανίδη. Η Άννα Κορακάκη. Η Φανή Χαλκιά. Η Αθανασία Τσουμελέκα. Η Μαρία Μπελιμπασάκη. Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Η Νίκη Μπακογιάννη. Η Εβίνα Μάλτση. Η Όλγα Βασδέκη. Η Έλενα Χατζηλιάδου. Η Μαρία Πολύζου. Η Άννα Ντουντουνάκη. Η Βασιλική Τσαβδαρίδου. Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου. Η Σοφία Μπεκατώρου. Η Τζάκι Γέμελος. Κάποτε, η μακαριστή Βάσω Μπεσκάκη. Με τους μαντράχαλους δεν μπορώ να συνεννοηθώ καλά. Σπάνια έχουν ενδιαφέρον οι άνδρες. Πάντοτε έχουν ενδιαφέρον, οι γυναίκες.
Ήμουν τυχερός, γιατί το μεσημέρι της Δευτέρας βρέθηκα στην ίδια σκηνή με 5 κοπέλες που έχουν πατήσει την κορυφή του Κόσμου. Οι δύο από αυτές, Ντρισμπιώτη και Κορακάκη, μίλησαν μέσα από οθόνες και καθήλωσαν το κοινό στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Η Άννα, δις Ολυμπιονίκης στα 19 της, για την «πολύ άσχημη» κατάθλιψη που πέρασε. Η Αντιγόνη, για το «κορίτσι της διπλανής ταβέρνας», που αρνείται το «δεν μπορώ» και εξακολουθεί να ονειρεύεται στα 40.
Και δίπλα μου, στο παλκοσένικο του θεάτρου, τρία κορίτσια που είδαν το πρώτο φως του κόσμου την ίδια ώρα και ζουν στην επιφάνεια νικώντας τα βάθη που άλλες θα τις κατάπιναν. Οι τρίδυμες Ειρήνη, Άννα-Μαρία και Βάσω Αλεξανδρή έφυγαν ολομόναχες για την Αυστρία στα 15 τους χωρίς να γνωρίζουν ούτε άνθρωπο ούτε γλώσσα, και ένδεκα χρόνια αργότερα, καμαρώνουν με παγκόσμια μετάλλια στα φουσκωμένα από υπερηφάνεια στήθη. «Μας έδιωξε η αναξιοκρατία», ξεσπάπθωσαν.
Η Ελλάδα που τις εξοστράκισε τις υποδέχθηκε στις αγκάλες της ίσα ίσα για ένα 24ωρο, άγνωστες μεταξύ αγνώστων. Οι τρεις αδελφές ήλθαν στην πατρίδα τους ειδικά για το Συνέδριο του Gazzetta και επέστρεψαν στην παγωμένη –αλλά ζεστή- Βιέννη με το πρώτο αεροπλάνο της επομένης ημέρας, στις 5 το πρωί. «Τα δεκαοχτάχρονα κορίτσια είναι πιο δυνατά, προσαρμόζονται σε έναν ξένο τόπο ευκολότερα απ’ ότι τα αγόρια», έλεγαν δίπλα μου ο ψυχολόγος Χαράλαμπος Πετράς και ο ανιχνευτής ξένων υποτροφιών Άρης Ζαφειράτος. «Καμιά φορά όμως δυσκολεύονται στον ύπνο».
Διαβάστε τη συνέχεια στο GWomen
