Η ταινία που έκανε την Όντρεϊ Χέπμπορν να εγκαταλείψει το Χόλιγουντ

Η Όντρεϊ Χέπμπορν δεν μεγάλωσε με το όνειρο να γίνει διάσημη και να αποκτήσει παγκόσμια φήμη. Όμως, όταν έκανε το ντεμπούτο της στο Χόλιγουντ, με την ταινία του Γουίλιαμ Γουάιλερ, Roman Holiday, το 1953, η δημοτικότητά της εκτοξεύτηκε. Η φυσική της κομψότητα και η κάπως ευρωπαϊκή προφορά της την έκαναν να φαίνεται σχεδόν απόκοσμη, γι’αυτό και γρήγορα έγινε μία από τις πιο περιζήτητες ηθοποιούς του Χόλιγουντ.

Η ιστορία της ζωής της, έχει τρομερό ενδιαφέρον. Γεννημένη στις Βρυξέλλες το 1929, η Όντρεϊ Χέπμπορν μεγάλωσε σε μία οικογένεια με έντονο πολιτικό υπόβαθρο. Χρόνια αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του 1940 συγκεκριμένα, η επαναστατική και γενναία της προσωπικότητα, την οδήγησε να αναλάβει χρέη κατασκόπου, μεταφέροντας κρυφά μηνύματα και υλικά για την ολλανδική Αντίσταση. Ρίσκαρε και ήρθε αντιμέτωπη με τον κίνδυνο πολλές φορές, μέχρι που η υποκριτική μπήκε στη ζωή της.

TRUE STORIES

Πώς η περίφημη σκηνή στο “Last Tango in Paris” διέλυσε ολοκληρωτικά τη Μαρία Σνάιντερ

Η Όντρεϊ Χέπμπορν άφησε ένα σπουδαίο αποτύπωμα στη βιομηχανία του κινηματογράφου, παρ΄όλο που η καριέρα της στο Χόλιγουντ διήρκησε λιγότερο από 15 χρόνια. Σε αντίθεση με την Κάθριν Χέπμπορν ή τη Μπέτι Ντέιβις, η Χέπμπορν δεν ενδιαφερόταν να παραμείνει στο προσκήνιο μέχρι το τέλος. Επέλεξε να αποσυρθεί από όλα, ενώ ήταν ακόμα 30 ετών, και σχεδόν δεν κοίταξε ποτέ πίσω της. Η ζωή της στο Χόλιγουντ δεν ήταν μια πηγή ευτυχία για την ίδια.

Κάτι που συνειδητοποίησε ακόμα περισσότερο το 1967, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Wait Until Dark. Η Όντρεϊ Χέπμπορν υποδύθηκε μια τυφλή γυναίκα στη Νέα Υόρκη που τρομοκρατείται από μια συμμορία εγκληματιών, οι οποίοι πιστεύουν ότι, χωρίς η ίδια να το γνωρίζει, κρύβει ναρκωτικά στο διαμέρισμά της. Ο ρόλος απαιτούσε να είναι συνεχώς σε ένταση, να πέφτει θύμα ψυχολογικής κακοποίησης, να τρομοκρατείται και να μάχεται για τη ζωή της – κάτι απαιτητικό για οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως των προσωπικών του συνθηκών. Για τη Χέπμπορν, όμως, συνέβη σε μια ήδη δύσκολη περίοδο.

Ο γάμος της με τον ηθοποιό Μελ Φερέρ είχε προβλήματα και πολλοί δικοί της άνθρωποι υποστήριζαν ότι ασκούσε έλεγχο πάνω της από την αρχή. Μέχρι το 1967 βρίσκονταν κοντά στο τέλος της σχέσης τους, αλλά το γεγονός ότι εκείνος ήταν παραγωγός στο Wait Until Dark έκανε την κατάσταση ακόμη πιο περίπλοκη. Στο μεταξύ, ένα ακόμη βάρος είχε προστεθεί και της προκαλούσε δυστυχία - είχε αποχωριστεί εκείνη την περίοδο τον γιο της. «Ήμουν εντελώς δυστυχισμένη όσο γύριζα το Wait Until Dark, επειδή για πρώτη φορά είχα αποχωριστεί τον γιο μου, τον Σον», είχε δηλώσει κάποια χρόνια αργότερα.

Συνολικά, η εμπειρία αυτή ήταν αρκετή για να την κάνει να θέλει να εγκαταλείψει το Χόλιγουντ για πάντα. Μετά την πέμπτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ, χώρισε τον Φερέρ το 1968 και μετακόμισε μόνιμα στην Ελβετία. Έκτοτε, άρχισε να απορρίπτει πολλές κινηματογραφικές προτάσεις. Η καριέρα της επιβραδύνθηκε σημαντικά, με εξαίρεση τις τέσσερις επιπλέον ταινίες που γύρισε στη διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων της ζωής της.

Το Wait Until Dark ήταν κατά κάποιο τρόπο το κύκνειο άσμα της. Ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες της, παρ’όλο που δεν γνώρισε την επιτυχία που της άξιζε. Η ταινία είναι πιο σκληρή, πιο σκοτεινή και γεμάτη αγωνία σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη που πρωταγωνίστησε και περιλαμβάνει ένα από τα πιο δυνατά jump-scares στην ιστορία του κινηματογράφου.

Με στοιχεία από Far Out Magazine