#CityBlogging: To ιστορικό Παλάς στην Υμηττού & πίτσα με κάνναβη για τη συνέχεια

Από το 1925 “ψυχαγωγεί και τέρπει”… αυτή η επιγραφή κοσμεί τη νέον πινακίδα ενός από τους πλέον ιστορικούς και παλαιούς κινηματογράφους της Αθήνας. Το Παλάς μετά από 91 χρόνια στέκει ακόμη στην οδό Υμηττού στο νούμερο 109.

Για την ιστορία

Άνοιξε τις πόρτες του το 1925 και το 1935 ανακαινίστηκε από το Βασίλη Κασσάνδρα -που είχε σχεδιάσει και το Παλάς της οδού Βουκουρεστίου. Το art deco ύφος παραμένει έως και σήμερα όπου πια τα σημάδια του χρόνου και της φθοράς είναι εμφανή. Αναλλοίωτη παραμένει, όμως, η αίσθηση του ρετρό. Μπαίνεις μέσα και η μυρωδιά του ξύλου, του πολυκαιρισμένου ξύλου και του βελούδου “εισβάλλει” στα ρουθούνια σου να σου θυμίσει άλλες εποχές. Τότε που μεσουρανούσε ο Φελίνι ανάμεσα σε άλλους μεγάλους στον κινηματογράφο. Από το 1953, άλλωστε, μέχρι και σήμερα τα ινία έχει αναλάβει ο γιος ενός εκ των τριών αδελφών που άνοιξαν αρχικά, το 1925, τον κινηματογράφο, ο Ματθαίος Πόταγας. Το Παλάς είναι έργο ζωής για τον Ματθαίο Πόταγα… και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού πέρα από ιδιοκτήτης είναι ο άνθρωπος που “τρέχει” εξ ολοκλήρου την επιχείρηση. Από την προβολή της ταινίας μέχρι χρέη “μπουφετζή”… Ο κινηματογράφος διαθέτει και “καπνιστήριον”!!

Πριν μια εβδομάδα ακριβώς διάβηκα και εγώ την πόρτα του για να δω μια ενδιαφέρουσα ταινία - ντοκιμαντέρ του Αλεξάντερ Σοκούροφ, Francofonia… ή αλλιώς η Κιβωτός των Ανθρώπων.  Η ρετρό αίσθηση, η μεγάλη οθόνη, η μεγάλη αίθουσα με τις απλίκες στους τοίχους πάντα μου φτιάχνουν τη διάθεση... Ακόμη και τα ευτράπελα που μπορεί να συμβούν...Η ταινία κόλλησε και ο κύριος Ματθαίος όντας στο μπαρ δεν το είχε καταλάβει. Πήγα να τον βρω για να τον ενημερώσω καθώς οι λιγοστοί θεατές είχαν αρχίσει να δυσανασχετούν. Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του έτρεξε αμέσως να διορθώσει το πρόβλημα και μας «επιβράβευσε» μη κάνοντας διάλειμμα ως είθιστε στους παλιούς κινηματογράφους. Απολαύσαμε την εξαιρετική ταινία του Σοκούροφ μονορούφι!

Μετά την τέρψη ήρθε η ώρα της θρέψης... και μιας και ήμασταν στο Παγκράτι δοκιμάσαμε το καινούργιο σπίτι του Mystic Pizza. Από τα Εξάρχεια βρέθηκε σε ένα τριώροφο στην οδό Φερεκύδου 2, πίσω από το Καλλιμάρμαρο. Στο ίδιο ακριβώς μέρος όπου πήγαινα και ως παιδί για να φάω κεφτεδάκια... στου Μεγαρίτη. Εκεί που χτυπά η καρδιά της παλιάς Αθήνας.

Εδώ όλα σε προδιαθέτουν για χαλάρωση. Στην είσοδο σε καλωσορίζει το «μπακαλάκι»... ένα παλαιού τύπου παντοπωλείο με προϊόντα από μικρούς παραγωγούς από όλη την Ελλάδα. Όλα προς πώληση σε καλές τιμές και χωρίς μεσάζοντες. Μια πραγματική μπακαλοταβέρνα! Γραβιερα Χανιών, προσιούτο Καρπενησίου, Εβρίτικος καβουρμάς, καπνιστό απάκι Κρήτης όλα θα τα βρεις στο μπακαλάκι. Στο υπόγειο έχει αναβιώσει το κελάρι της πάλαι ποτέ οικογένειας Ελευθερίου όπου παρήγαγαν κρασί. Σε αυτόν το χώρο μπορεί κανείς να δοκιμάσει ποικιλίες χύμα κρασιού το οποίο και μπορεί να αγοράσει για το σπίτι. Φυσικά υπάρχουν και ετικέτες ελλήνων παραγωγών.

Εγώ επέλεξα να καθίσω στην ταράτσα. Στο Μπαρ κρεμόταν το περιοδικό ρομάντζο ανάμεσα σε άλλα ρετρό περιοδικά. Ένα γραμμόφωνο κοσμούσε τη μια πλευρά του. Στο Mystic Pizza ακούγεται συχνά τζαζ μουσική. Στο φαγητό τώρα ... Εδώ χρησιμοποιούνται υλικά όπως βιολογικό αλεύρι από κάνναβη, αλεύρι ντίνκελ... Η πίτσα από κάνναβη πραγματικά πολύ καλή. Στο Mystic Pizza, όμως, θα βρεις και πολλά άλλα πιάτα όπως φρέσκα μανιτάρια ψητά με πικάντικη μουστάρδα, κανναβόσπορο και σκορδέλαιο, καβουρμά σαγανάκι, θαλασσινό παστουρμά (φιλέτο ψαριού με μείγμα μπαχαρικών),  γαρίδες στη γάστρα, λουκάνικο πικάντικο έβρου, κατσικάκι αλά Σαμοθράκη, καπνιστή μπριζόλα χανίων με δαμάσκηνα... Μπορείς επίσης να πιεις και καφέ εσπρέσσο με άρωμα κάνναβης!

Εδώ πίσω από το Καλλιμάρμαρο αλλά και στην αίθουσα του Παλάς “μυρίζεις” την παλιά Αθήνα… αυτήν στην οποία μεγαλουργούσε και ο Μιχαήλ  Σουγιουλτζόγλου, γνωστός και ως Σογιούλ ο οποίος έγραψε πάνω από 700 τραγούδια από τη δεκαετία του 1930 έως το 1958 οπότε και πέθανε. Το Ας ερχόσουν για λίγο με τη φωνή της Δανάης Στρατιγοπούλου σε μουσική του Σογιούλ γράφτηκε από τον Μίμη Τραιφόρο για τα μάτια της Σοφίας Βέμπο όταν εκείνη το 1948 έφυγε για την Αμερική.

Αυτή η μουσική και αυτοί οι στίχοι μου θυμίζουν τη χαμένη αίγλη της παλιάς Αθήνας…. Αυτή που μέσα στο σκοτάδι του Παλάς μπορείς να τη φανταστείς…