Toυς βλέπουμε τα τελευταία 24ωρα από τους τηλεοπτικούς δέκτες και... μας κόβεται η ανάσα. Να επιχειρούν από τον αέρα με τα πυροσβεστικά αεροπλάνα κόντρα στα μποφόρ, να επιχειρούν από γης σε δύσβατες περιοχές, σε δύσκολα μέρη, με τις φλόγες να είναι... λυσσασμένες και να επιτίθενται συνεχώς εναντίον τους. Αλλά αυτοί εκεί. Με πενιχρά μέσα να παλεύουν κόντρα σε όλα. Για να σβήσουν την φωτιά, να σώσουν ανθρώπους, ζώα και περιουσίες που φτιάχτηκαν με αίμα και κόπο.
Οι εικόνες πυροσβεστών, εθελοντών, ανθρώπων της ΕΜΑΚ και γενικά όλων όσοι συμμετείχαν σε αυτό τον «πύρινο πόλεμο» συγκλονίζουν. Μας κάνει να τους θαυμάζουμε, να μοιραζόμαστε την αγωνία τους, να υποκλινόμαστε μπροστά τους. Ένα μεγάλο respect προς όλους αυτούς που πήγαν άλλη μια μέρα στην δουλειά, αλλά όχι μέρα ρουτίνας. Μέρα μάχης, αγωνίας, αβεβαιότητας. Γεμάτη από κούραση, τρόμο, ψυχολογική φθορά, σωματικό πόνο.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
