Ο θόρυβος από αλυσίδες και τρυπάνια δεν είναι ο πιο οικείος ήχος που μπορείς να ακούσεις στο Ωδείο Αθηνών. Αλλά σήμερα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ήχος χαρμόσυνος. Η μεσημεριανή περιήγηση στο εργοτάξιο του οργανισμού, από αίθουσα σε αίθουσα, ανάμεσα σε ομάδες πολυάσχολων εργατών είναι μια στιγμή δικαίωσης. Δικαίωσης για το τέλος της πολύχρονης εγκατάλειψης στην οποία βρισκόταν το έργο του Ιωάννη Δεσποτόπουλου, δικαίωση για τις πολιτιστικές δραστηριότητες που φιλοξενεί, δικαίωση για την πολύχρονη προσπάθεια της διοίκησης του να το δει, μετά από 45 χρόνια, επιτέλους, ολοκληρωμένο.
Ολοκληρωμένο σε λίγους μήνες
Μοιάζει με ψέματα – αλλά δεν είναι. Μερικοί μήνες χωρίζουν το Ωδείο Αθηνών από την λειτουργία του με όρους πλήρωσης, όπως ανακοινώνει ο πολυδραστήριος πρόεδρος του, Νίκος Τσούχλος – ο άνθρωπος που σε λιγότερο από εννιά χρόνια ως επικεφαλής του, καταφέρνει να υλοποιήσει το έργο, κλείνοντας μια εκκρεμότητα δεκαετιών. Με σκονισμένα παπούτσια από την άφθονη μαρμαρόσκονη, αλλά και φανερή ικανοποίηση, μας ξεναγεί στο έργο που βρίσκεται στην τελική ευθεία παράδοσης του.
