Αν δεν είχε επισκιαστεί από την αποχώρηση της ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού (και όσων γεγονότων ακολούθησαν) θα μιλούσαμε μόνο για μια από τις καλύτερες στιγμές στην ιστορία του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Η χορογραφία των Peeping Tom στο «Triptych» ήταν ένα θέαμα απερίγραπτης δυναμικής, ακρίβειας και δραματουργικού βάθους που όμοιο του δύσκολα μπορούμε ν’ ανακαλέσουμε ανάμεσα στις διεθνείς μετακλήσεις χορού που έχουν φιλοξενηθεί στις ελληνικές σκηνές.
Οι εκπλήξεις των σωμάτων
Αξιοποιώντας το δυναμικό των Netherlands (NDT), οι Peeping Tom (δηλαδή η Cabriella Carrizo και ο Frank Chartier) έκαναν πράξη αυτό που διακηρύττουν εδώ και χρόνια: Πως το σώμα μπορεί να φτάσει σε υπερβάσεις που δεν μπορείς να φανταστείς. Στη φόρμα ενός τρίπτυχου, με αλληλένδετες και συνομιλούσες χορογραφίες, οι εννέα περφόρμερς τους ακύρωναν τα όρια μεταξύ χορού και θεάτρου, καθώς βυθίζονταν στο σκοτεινό, κλειστοφοβικό σύμπαν των Βέλγων δημιουργών. Έβλεπες ανθρώπους να ‘σπάνε’ στα δύο, να κείτονται στη σκηνή και αίφνης – στηριγμένοι στα δυο τους πόδια – να ‘κυλούν’ προς τα πάνω και να ορθώνονται, να ίπτανται λες και κάποιος δυνατός άνεμος τους παρασύρει προς τα πίσω. Ήταν ένα μελαγχολικό θρίλερ για την απώλεια ή μια μάταιη αναζήτηση του έρωτα που μοιάζει με θάνατο;
Δύσκολο να απαντήσεις ζαλισμένος από τις απανωτές εκπλήξεις των σωμάτων που κλείδωναν και ξεκλείδωναν σαν τέλειοι μηχανισμοί, όπως και τα σκηνικά της παράστασης που νόμιζες ότι κουρδίζονταν για να χρησιμοποιηθούν σε σλάπστικ κωμωδία. Πριν προλάβεις να αφομοιώσεις όλα αυτά τα ραγδαία αναπτυσσόμενα και εκρηκτικά μοτίφ έπαιρνε τη σκυτάλη το δεύτερο μέρος του «Triptych» κι ύστερα το τρίτο σε μια διαρκή ανανέωση της χορευτικής μαγείας.
