Παντελής Βούλγαρης: Έχει σημασία το πόσο είσαι έτοιμος να συναντήσεις την άκρη του θαύματος

Ανακαλύπτουμε πως είμαστε γείτονες και πως τα σπίτια μας απέχουν μόνο μερικά στενά όταν δίνουμε ραντεβού στην κοντινή πλατεία, ένα από τα τελευταία δροσερά πρωϊνά του Ιουλίου. Ο Παντελής Βούλγαρης ετοιμάζεται να σαλπάρει για την Άνδρο, παραμονές της 8ης φεστιβαλικής διοργάνωσης του νησιού, του οποίου είναι καλλιτεχνικός υπεύθυνος από την θέσπιση του. Το περιβάλλει με φροντίδα και έγνοια, ένα συναίσθημα που περιγράφει τη σχέση του με την ίδια την Άνδρο και γενικά με τον ελλαδικό χώρο, στον οποίο έμεινε πιστός – παρά τις σειρήνες να δουλέψει στο εξωτερικό. «Η γλώσσα μου είναι τα ελληνικά κι αφού δεν ήξερα Αγγλικά γιατί να πήγαινα κάπου αλλού;» αναρωτιέται με παιδική αθωότητα.

Αν ήταν στο χέρι του, όπως εξομολογείται, θα έφευγε σκαστός με ένα ΚΤΕΛ για την Βόρεια Ελλάδα, να βρει ξανά τόπους που αγάπησε σαρώνοντας την χώρα για τα γυρίσματα των ταινιών του. «Στα ρεπεράζ κάθε ταινίας γινόμουν ένα με τον κόσμο, με τους ντόπιους. Έμενα για μήνες ολόκληρους εκεί που θα γυρίζαμε, γιατί ήθελα να έχω κοντά μου τους ανθρώπους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι ταινίες μου έγιναν με πολλή αγάπη» λέει.

Εξήντα – και βάλε – χρόνια στην ελληνική κινηματογραφία (αν μετρήσουμε και τα πρώτα του χρόνια στην Φίνος Φιλμς όπου και ανδρώθηκε), ο Παντελής Βούλγαρης αποτελεί μια σπάνια περίπτωση σκηνοθέτη για τα ελληνικά πράγματα: Αναθρέφοντας τρεις γενιές θεατών με επιδραστικές ταινίες και ανανεώνοντας διαρκώς τη ματιά του στο πέρασμα των καιρών και των συνθηκών. Αποδέχεται την διαπίστωση με μια σεμνή συγκατάβαση, χωρίς καμιά διάθεση να περιαυτολογήσει, αφού προτιμά να αφηγείται ιστορίες από τον μεγαλειώδη πλούτο των εμπειριών του.

Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr