Σε ένα λευκό χαρτί Α4 και με ημερομηνία 18 Ιανουαρίου 2023, η Μαρία Καπετανάκη, κάτοικος της Λίμνης Ευβοίας, κρατάει μερικούς στίχους που έγραψε. Για το απόγευμα που μαύρισε, για τα πουλιά που πέταξαν μακριά, για το ρετσίνι που δάκρυσε. Και για το πρόσταγμα – παράκληση του τέλους: «Να αναγεννηθείς» γράφει. Η κ. Καπετανάκη είναι εκπαιδευτικός, πυρόπληκτη και ετοιμάζεται, αυτό το απόγευμα, να φύγει για τις γειτονικές Κεχριές κοντά στο Μαντούδι, για την πρόβα του «Τόπου Ατέλειωτου»: Της παράστασης που γεννήθηκε μέσα από το εργαστήριο «Μέλισμα», μια πρωτοβουλία του Τμήματος των Εκπαιδευτικών και Κοινωνικών Δράσεων της Λυρικής Σκηνής. Εκεί στη σκιά των πεύκων, στον περίβολο του Αρχοντικού Τομπάζη (ή ό,τι απέμεινε από αυτό), μαζί με 45 άλλους κατοίκους της Βόρειας Εύβοιας, κοιτάζει κατάματα το τραύμα της καταστροφής, αναζητάει τη μνήμη της ζωής πριν τη φωτιά και ψηλαφίζει την επόμενη μέρα. Μπαίνει στο αυτοκίνητο. Στη διαδρομή, όπου πέφτει το βλέμμα είναι όλα καμένα, όσο κι αν σε ξεγελάει το φως του ήλιου. Είναι ένας τόπος ατέλειωτα καμένος.
Ανάγκη για εξωστρέφεια
Ωστόσο, η διαδρομή της, τους τελευταίους 10 μήνες δεν περιγράφεται μόνο από αυτό. Αλλά και από μια εσωτερική ψυχική διαδρομή στην οποία την έβαλε το «Μέλισμα», όπως ξεκίνησε στα τέλη Σεπτεμβρίου. «Σκεφτήκαμε πως ήταν μεγάλη ανάγκη για την περιοχή για μια εξωστρέφεια. Όμως, καθώς ο τόπος έχοντας χάσει τον προσανατολισμό του, οι κάτοικοι δεν καταλάβαιναν τον λόγο ύπαρξης μας εκεί και ήταν λογικό· είχαν θέσει ως προτεραιότητα την επιβίωση τους. Μιλάμε για ανθρώπους που ζούσαν ως ρετσινάδες και ως ελαιοκόμοι. Τελικά, παρά την αμηχανία με την οποία μας αντιμετώπισαν αρχικά, κάμφθηκαν και ξεκινήσαμε μια σειρά εργαστηρίων με άξονα τη μουσική, το θέατρο, το χορό και τα εικαστικά» εξηγεί ο συντονιστής του προγράμματος, Λεωνίδας Παναγόπουλος.
Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr
