«Ανεπιθύμητη» τέχνη: Η μεταπολεμική εικαστική λογοκρισία σε μια έκθεση στην ΑΣΚΤ

Αν και ο αριθμός των εικαστικών καλλιτεχνών που υπέστησαν λογοκριτικές παρεμβάσεις είναι συντριπτικά μικρότερος από τον αντίστοιχο των κινηματογραφιστών, θεατρικών συγγραφέων, σκηνοθετών και μουσικών, τα λογοκριτικά φαινόμενα δεν είναι λίγα και σε αυτόν τον χώρο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι για τον κινηματογράφο, το θέατρο ή το τραγούδι υπάρχει ένα δεδομένο θεσμικό και νομικό πλαίσιο ελέγχου, που συχνά ξεκινά από τη δημιουργία και φτάνει μέχρι την προβολή και τη διακίνηση μιας ταινίας, ενός έργου ή ενός «μουσικού τεμαχίου», κάτι που δεν ισχύει για τις εικαστικές τέχνες.

Παρ’ όλα αυτά, περιστατικά λογοκρισίας έχουν υπάρξει και σίγουρα δεν πέρασαν απαρατήρητα. Αφενός, διότι οι περιπτώσεις λογοκρισίας είναι συχνά κραυγαλέες και, αφετέρου, επειδή τα εικαστικά, ταυτισμένα καθώς είναι παραδοσιακά με την έννοια της «Τέχνης», απαιτούν και συνήθως απολαμβάνουν ένα ειδικό καθεστώς ελευθερίας: Η λογοκρισία θεωρείται κατεξοχήν εχθρική και επιζήμια για την τέχνη και αντίθετη στην αισθητική αυτονομία.

Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr