Γιατί δεν πρέπει να πιέζεις τα παιδιά σου να φεύγουν βιαστικά από το σπίτι, σύμφωνα με ειδικούς

Το να φεύγεις διαρκώς βιαστικά από το σπίτι και να πιέζεις τα παιδιά σου να κάνουν το ίδιο μπορεί να έχει επιπτώσεις στην ψυχολογία τους που δεν περίμενες. Αν η ζωή σας είναι ένα διαρκές τρέξιμο -παρόλο που πρέπει να βρίσκεστε εγκαίρως σε μέρη-, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι επιζήμιο για τα παιδιά να βιάζονται παντού και να οδηγήσει σε αυτό που οι ειδικοί αποκαλούν «Σύνδρομο Βιαστικού Παιδιού».

Προφανώς και η ζωή για τους σύγχρονους γονείς είναι ένας συνεχής κύκλος υποχρεώσεων, δραστηριοτήτων και ραντεβού για παιχνίδι. Ειδικά μετά τις διακοπές που τα παιδιά επιστρέφουν στο σχολείο, οι γονείς αισθάνονται πιο έντονη την πίεση να κάνουν πράγματα βιαστικά, σε μια προσπάθεια να μην είναι «ο γονιός που πάντα καθυστερεί».

UPDATE

Η χρήση tablet από παιδιά προσχολικής ηλικίας συνδέεται με αυξημένες εκρήξεις θυμού – Νέα έρευνα

Ωστόσο, οι ειδικοί αποκαλύπτουν ότι αυτό θα μπορούσε να συμβάλλει στην αύξηση των παιδιών που υποβάλλονται σε θεραπεία για άγχος. Για αυτή την αύξηση στον αριθμό των παιδιών που χρειάζονται θεραπεία για τις αγχώδεις διαταραχές, οι ειδικοί έχουν καταλήξει στον όρο «Σύνδρομο Βιαστικού Παιδιού».

Ο ψυχολόγος Ντέιβιντ Έλκιντ ανέφερε την ιδέα του βιαστικού παιδιού το 1981. Ήλπιζε να επιστήσει την προσοχή στις επιπτώσεις που έχει η βιασύνη των παιδιών στη ζωή και στα «θολά όρια» του τι είναι κατάλληλο για την ηλικία τους. Κι αν αυτό ίσχυε στη δεκαετία του '80 -την εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι αναπολούν ως παιδική ηλικία χωρίς άγχος, γεμάτη αναρρίχηση σε δέντρα και γραντζουνισμένα γόνατα-, μπορείτε να φανταστείτε πόσο πιο επίκαιρο είναι σήμερα.

Ο Έλκιντ πιστεύει ότι περιμένουμε πάρα πολλά από τα παιδιά μας και τα τοποθετούμε σε προγράμματα ενηλίκων που υπερβαίνουν την αναπτυξιακή τους ικανότητα. Η βιαστική μετακίνηση από δραστηριότητα σε δραστηριότητα τα εμποδίζει να βιώσουν διακοπές, να βαριούνται και άλλα συναισθήματα με τα οποία πρέπει να εξοικειωθούν. Στην πραγματικότητα, τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται για τα χρονοδιαγράμματα των ενηλίκων και την ανάγκη να βιάζονται παντού - και τα αποτελέσματα μπορεί να έχουν μεγαλύτερη επίδραση από ό,τι αντιλαμβάνονται οι γονείς.

5 σημάδια του Συνδρόμου του Βιαστικού Παιδιού

Σύμφωνα με το Psychology Today, υπάρχουν πέντε βασικά σημάδια που μαρτυρούν ότι το παιδί σας πιθανόν να έχει το Σύνδρομο του Βιαστικού Παιδιού.

Κακός ύπνος

Εάν το πολυάσχολο παιδί σας δεν κοιμάται καλά, αυτό θα μπορούσε να είναι σημάδι ότι δεν ικανοποιεί τις βασικές σωματικές του ανάγκες και ότι βρίσκεται σε υπερδιέγερση λόγω του υπερβολικού προγραμματισμού.

Επιβράδυνση συναισθηματικής ανάπτυξης

Το παιδί σας μπορεί να δυσκολεύεται να δημιουργήσει στενές σχέσεις με άλλους, αν είναι πολύ απασχολημένο. Η εμβάθυνση σε ουσιαστικές σχέσεις απαιτεί χρόνο και αν το παιδί σας δεν έχει την ευκαιρία να το κάνει αυτό, θα δυσκολευτεί επίσης στις συναισθηματικές σχέσεις του και ως ενήλικος.

Αίσθημα ανικανότητας

Το παιδί σας όχι μόνο θα μπορούσε να αισθάνεται ανάξιο με το Σύνδρομο Βιαστικού Παιδιού, αλλά και να έχει εμμονή με τα επιτεύγματα. Και πάλι, οι ποιοτικές σχέσεις παραμερίζονται υπέρ της απόκτησης αγάπης μέσω του να είσαι ο/η καλύτερος/η.

Αδυναμία χαλάρωσης

Τα παιδιά στρέφονται περισσότερο στο να παρακολουθούν ανούσιο περιεχόμενο στο διαδίκτυο ή στο «doom scrolling» για να ηρεμήσουν, γιατί απλά δεν μαθαίνουν ποτέ πώς να χαλαρώνουν μέσω του διαβάσματος ή της ήπιας άσκησης.

Ένταση

Η βαριά προγραμματισμένη ζωή τους αφαιρεί πολλά και ξεσπούν απογοητευμένα. Η αντίδραση και η τάση για «επανάσταση» μπορεί να φέρει ένταση στη σχέση γονέα/παιδιού καθώς και οι δύο πλευρές αγωνίζονται να καταλάβουν και να περάσουν «το δικό τους».

Αν ψάχνετε τρόπο να αποφύγετε τις επιπτώσεις της βιασύνης ενός υπερφορτωμένου προγράμματος, επιλέξτε κάποιες ημέρες κάθε εβδομάδας όπου δεν θα υπάρχει τίποτα στο ημερολόγιο εκτός από το σχολείο. Εκείνες τις μέρες, χρησιμοποιήστε τον ελεύθερο χρόνο που έχετε για να έρθετε πιο κοντά με τα παιδιά σας, αντί να εστιάζετε στο πού πρέπει να βρίσκεστε και πόσο λίγο χρόνο έχετε για να φτάσετε εκεί. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι να ελέγχετε και να ρωτάτε τα παιδιά σας αν πραγματικά θέλουν να κάνουν όλες αυτές τις δραστηριότητες ή αν τις κάνουν από υποχρέωση απέναντί ​​σας.