3 όρια που θέτουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας και μας απομονώνουν από τους γύρω μας

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα όριά μας κι αν όχι, αυτή είναι μια καλή στιγμή να υψώσουμε τείχη ασφαλείας και να προστατέψουμε τον εαυτό μας από ανθρώπους και καταστάσεις που τείνουν να μας φθείρουν. Η εσωτερική ανάγκη να μας προφυλάξουμε από τοξικές συμπεριφορές, δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε ενσυναίσθηση ή ότι είμαστε εγωιστές. Απλώς, σεβόμαστε την προσωπικότητά μας και της παρέχουμε τον χώρο, τον χρόνο, την προσοχή και τη φροντίδα που χρειάζεται.

Ορισμένες φορές, αυτά τα όρια έχουν το αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Αντί να μας προστατεύουν, μας περιορίζουν, μας εγκλωβίζουν και μας απομονώνουν. Ακόμα κι αν εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τον αρνητικό αντίκτυπο που έχουν στη ζωή μας, τα αποτελέσματά τους είναι εμφανή και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη σχέση μας με τους ανθρώπους γύρω μας - είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικό είτε σε επαγγελματικό πλαίσιο. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, υπάρχουν τρεις περιπτώσεις ορίων, που πρέπει να αποφεύγουμε, αν θέλουμε να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με τους ανθρώπους γύρω μας.

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

7 πράγματα που κάνουν οι ψυχοθεραπευτές για να αισθανθούν καλύτερα, όταν νιώθουν απογοητευμένοι από τη ζωή

Τα όρια που μπορούν να σε απομονώσουν και να σταθούν εμπόδιο στις σχέσεις σου

#1 Μπερδεύεις τη μοναξιά με την ανεξαρτησία

Μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων επιμένει να κάνει τα πάντα μόνη της. Ακόμα και τις φορές που θα δυσκολευτεί και θα νιώσει πίεση, δεν θα ζητήσει βοήθεια. Προτιμάει να ζοριστεί, παρά να δείξει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει. Αυτή η μοναξιά, που αργά ή γρήγορα αποκτά την έννοια της ανεξαρτησίας, καταλαμβάνει μια σημαντική θέση στο μυαλό της, με αποτέλεσμα να αρχίσει να την απολαμβάνει. «Δεν χρειάζομαι κανέναν», σκέφτεται ξανά και ξανά, ωστόσο δεν είναι αλήθεια.

Μερικές φορές, αυτή η αντίδραση έχει τις ρίζες της στο παρελθόν και συγκεκριμένα σε περιστατικά, κατά τα οποία εξέφρασε την ανάγκη της για βοήθεια, όμως δεν έλαβε απάντηση. Ως αντίδραση, υψώνει τείχη και προστατεύει τον εαυτό της, προκειμένου να μην ζήσει πάλι ένα παρόμοιο περιστατικό. Αυτή η επιθυμία της μπορεί να οδηγήσει σε χρόνια μοναξιά, σωματική εξουθένωση ή ψυχική εξάντληση. Δεν είναι ντροπή να στηρίζεσαι σε άλλους. Η επιβολή ορίων πρέπει να εξασφαλίζει ότι είμαστε ασφαλείς και προστατευμένοι μέσα σε μια σχέση, όχι να διακόπτει εντελώς τους δεσμούς.

#2 Αποκλείεις ανθρώπους από τη ζωή σου με το παραμικρό

Αυτή η συμπεριφορά δεν αποτελεί δείγμα ενός ώριμου και υπεύθυνου ανθρώπου, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο πως η προστασία του εαυτού μας είναι ζωτικής σημασίας. Ωστόσο, δεν είναι λογικό να βρισκόμαστε συνεχώς σε ετοιμότητα για να νιώθουμε ασφαλείς. Αυτή η κατηγορία ανθρώπων έχει μηδενική ανοχή, αντιδρά με το παραμικρό, αφού βλέπει παντού εχθρούς. Αδυνατεί να σκεφτεί καθαρά και να ξεχωρίσει τις καταστάσεις, με αποτέλεσμα να υιοθετεί την ίδια στάση προς όλους.

Κάθε φορά, λοιπόν, που θέτουμε όρια, είναι καλό να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας, ότι πρέπει να συνεχίσουμε να επικοινωνούμε με τους γύρω μας και όχι να τους απομακρύνουμε από τη ζωή μας. Είμαστε όλοι άνθρωποι και είναι απολύτως λογικό να σφάλλουμε. Η εμπιστοσύνη προς τους άλλους και η κατανόηση των συναισθημάτων τους, θα μας βοηθήσουν να νιώσουμε ασφαλείς και σίγουροι.

#3 Θέτεις τα ίδια όρια σε όλους και όλα

Τι ακριβώς εννοούμε; Για παράδειγμα, ένας συνάδελφος σου ζήτησε να τον καλύψεις στη βάρδια και εσύ αποφάσισες να το κάνεις, παρά την κούρασή σου. Επειδή, όμως αισθάνθηκες να πιέζεσαι - διότι θυσίασες την προσωπική ανάγκη σου για την ανάγκη κάποιου άλλου - πήρες την απόφαση να μην βοηθήσεις ποτέ ξανά κανέναν. Λάθος. Δεν χρειάζεται να θέτεις τα ίδια όρια σε όλους.

Κάποιες φορές, θα θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις έναν φίλο σου - χωρίς κανένα αντάλλαγμα - ενώ άλλες δεν θα είσαι διαθέσιμος. Σε αυτές τις καταστάσεις δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει γενικός κανόνας. Είναι διαφορετικό, όταν κάνεις κάτι εθελοντικά και διαφορετικό, όταν κάνεις κάτι από υποχρέωση. Γνωρίζοντας τη διαφορά, μπορούμε να θέσουμε σκόπιμα όρια και να μείνουμε συνδεδεμένοι με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, προστατεύοντας, παράλληλα, τον εαυτό μας.