Πώς να μην χάνεις τον εαυτό σου ενώ προσπαθείς να ικανοποιήσεις τις προσδοκίες άλλων

Σε πολλές κοινωνίες με ισχυρούς κοινοτικούς δεσμούς, η υποστήριξη και η αλληλεγγύη είναι πολύτιμες αλλά μπορούν επίσης να λειτουργήσουν περιοριστικά. Το τίμημα της αποδοχής συχνά είναι η συμμόρφωση και η καταπίεση της ατομικής έκφρασης. Όταν οι κοινωνικές προσδοκίες υπερκαλύπτουν την προσωπική αλήθεια, γεννιέται μια σιωπηλή αποξένωση: οι άνθρωποι ανήκουν, αλλά όχι ως ολόκληροι εαυτοί.

Αυτό το παράδοξο εξερευνάται μέσα από την εμπειρία ενός αναγνώστη του Psychology Today που συμμετείχε σε ένα παγκόσμιο πρόγραμμα ερευνών για τη σύνδεση και την ψυχική ευημερία. Ενώ ήταν βαθιά ενσωματωμένος σε οικογενειακά, θρησκευτικά και επαγγελματικά δίκτυα, ένιωθε ολοένα και περισσότερο πως έπρεπε να αποσιωπά κομμάτια του εαυτού του. Αντί να αποσυρθεί, στράφηκε σε νέες κοινότητες πιο ανάλαφρες, διατηρώντας όμως τους βασικούς δεσμούς του.

WELL BEING

2 “διακριτικά” σημάδια ότι ο σύντροφός σου θέλει να χωρίσει, σύμφωνα με ψυχολόγο

Αυτή η στάση δεν είναι ασυνήθιστη. Σε έρευνες που πραγματοποιήθηκαν σε χώρες όπως η Ζιμπάμπουε και το Μαρόκο, οι συμμετέχοντες ανέφεραν ότι, παρόλο που οι κοινότητες ήταν πηγές φροντίδας και ταυτότητας, συχνά δημιουργούσαν ασφυκτικά όρια. Η συναισθηματική έκφραση και η διαφοροποίηση δεν ήταν πάντα ευπρόσδεκτες. Ωστόσο, πολλοί δεν διέκοψαν τις σχέσεις τους. Αντίθετα, επαναπροσδιόρισαν τα όριά τους, μοιράζονταν επιλεκτικά, διαχώριζαν ρόλους και έβρισκαν χώρο για τον εαυτό τους μέσα στην κοινότητα.

Αυτή η «διαπραγμάτευση του ανήκειν» είναι μια ψυχολογικά προστατευτική πρακτική. Προλαμβάνει τη συναισθηματική εξουθένωση και διατηρεί την εσωτερική συνοχή. Δεν είναι απόρριψη του περιβάλλοντος, αλλά μια πράξη αυτοσεβασμού.

Σε εποχές όπου η ψυχική υγεία απειλείται ακόμη και μέσα στους πιο πυκνούς κοινωνικούς ιστούς, η ενίσχυση της σύνδεσης με τον εαυτό μας δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Ανήκουμε πραγματικά μόνο όταν δεν χρειάζεται να θυσιάσουμε αυτό που είμαστε.