Νιώθω σχεδόν ηλίθια γιατί στα 45 μου δεν μπόρεσα ακόμη να μάθω να αξιολογώ τα γεγονότα της ζωής. Να νικώ τους φόβους των ασήμαντων για να μάθω να διαχειρίζομαι τα σοβαρά. Και ναι. Δεν μου φταίνε οι άλλοι. Δεν μου φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προηγούμενοι, δεν μου φταίει το σχολείο και η οικογένειά μου,. Δεν μου φταίει η άδικη κοινωνία. Φταίω εγώ. Γιατί κάθε φορά που κάτι σοβαρό συμβαίνει δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου ότι δεν θα ασχοληθώ ξανά με ασήμαντα και ότι θα μπορέσω επιτέλους να ξεσκαρτάρω τα σοβαρά από τα γελοία. Κι όμως λίγες μέρες μετά ξανά προς τη δόξα τραβώ.
Ο φίλος μου έχει καρκίνο. Η γυναίκα του προσπαθεί να φανταστεί πως θα κυλήσει από δω και πέρα η ζωή τους. Αν θα είναι μαζί ή όχι. Τι θα πει στα παιδιά και στο μωρό εγγόνι της. Πώς θα μπορέσει να σταθεί δίπλα στον λατρεμένο σύντροφό της στην πορεία αυτή που δείχνει σχεδόν αδιάβατη. Την κοιτάζουμε αμήχανοι, ανήμποροι, σοκαρισμένοι και με τα μάτια μας πλημμυρισμένα από δάκρυα ενοχής και απελπισίας.
Δεν ξέρω τι σημαίνει το Πάσχα για τον κάθε ένα και την κάθε μία από εμάς. Ισως όμως όλο αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες ακόμη κι αν δεν πιστεύεις αλλά απλά αφήνεσαι να παρασυρθείς ελάχιστα από την δίνη της παράδοσης, είναι μια καλή ευκαιρία για να δεις καθαρά τη ζωή. Για να κοιτάξεις στα μάτια τους ανθρώπους σου, για να μην επιτρέψεις ξανά να γίνει το μίσος αυτό που θα σε ενώσει με το πλήθος, για να σταματήσεις να πιστεύεις ότι εσύ είσαι το κέντρο του κόσμου, για να δεις καθαρά. Τον εαυτό σου, το σημαντικό, το ασήμαντο και το σήμερα. Και να θυμάσαι πως “δεύτερη ζωή δεν έχει”. Μπορεί να το έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης αλλά δεν παύει εκτός από στίχος να είναι και μια μεγάλη αλήθεια.
Καλή Ανάσταση.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
