Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ/ ADHD), είναι μια από τις συχνότερες νευροβιολογικές διαταραχές της παιδικής ηλικίας, η οποία συνεχίζεται, κατά ένα σημαντικό ποσοστό, και στην ενήλικη ζωή.
Ένα άτομο με ΔΕΠΥ τις περισσότερες φορές βρίσκεται σε υπερδιέγερση και αποδιοργάνωση και υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα σημάδια που ενδεχομένως να υποδηλώνουν μια προδιάθεση από μικρή ηλικία.
Tα 3 μεγαλύτερα σημάδια, σύμφωνα με τους ειδικούς είναι ότι:
Έχει δυσκολία συγκέντρωσης
Το παιδί σας μπορεί να δυσκολεύεται να ακούσει έναν ομιλητή, να ακολουθήσει οδηγίες, να ολοκληρώσει εργασίες ή να παρακολουθεί τα πράγματά του. Μπορεί να ονειρεύεται πολλά και να κάνει απρόσεκτα λάθη. Ή μπορεί να αποφεύγει δραστηριότητες που χρειάζονται συγκέντρωση.
Λειτουργεί παρορμητικά
Θα παρατηρήσετε ότι το παιδί σας μπορεί να δυσκολευτεί να περιμένει τη σειρά του. Μπορεί να διακόπτει συνέχεια τους άλλους, ή να δίνει απαντήσεις πριν ο δάσκαλος ολοκληρώσει μια ερώτηση.
Είναι υπερδραστήριο
Ένα άλλο σημάδι είναι όταν το παιδί δεν μπορεί να καθίσει ακίνητο. Μπορεί να τρέχει και να σκαρφαλώνει όλη την ώρα, ακόμη και όταν βρίσκεται σε εσωτερικό χώρο. Όταν κάθεται, τείνει να είναι συνέχεια σε υπερδιέγερση. Μπορεί επίσης να παρατηρήσετε ότι μιλάει πολύ και δυσκολεύεται να παίξει ήσυχα.
Η ρουτίνα παίζει σημαντικό ρόλο σε ένα παιδί με ΔΕΠΥ. Φτιάξτε ένα καθημερινό πρόγραμμα που να του θυμίζει τι πρέπει να κάνει όλη την ημέρα. Αυτό το βοηθά να παραμείνει πιστό στις απαιτήσεις της καθημερινότητας. Θα πρέπει να περιλαμβάνει συγκεκριμένες ώρες για να ξυπνήσει, να φάει, να παίξει, να κάνει δουλειές στο σπίτι και και να κοιμηθεί.
Kids with #ADHD don't just have trouble "paying attention," they have trouble *not* paying attention. This is because their attention is much more impulsive, so it requires a LOT more effort to focus on something and a LOT more effort to block out distractions. 3/9#ADHDfacts
— Dr. Paul J. Rosen, Ph.D. (@PaulJRosen) February 16, 2022
Ακολουθεί μια μικρή ιστορία από τον Sir Ken Robinson, συγγραφέα και σύμβουλο σε θέματα εκπαίδευσης και καλλιτεχνικής παιδείας:
Η Gillian ήταν μόλις 8 χρονών, αλλά ήδη το μέλλον της κινδύνευε. Η σχολική της επίδοση ήταν πολύ κακή, σύμφωνα με τους δασκάλους της, αφού τα γράμματα της ήταν δυσανάγνωστα, δυσκολευόταν να μείνει στη θέση της, η προσοχή της αποσπόταν πολύ εύκολα και δεν παρέδιδε τις εργασίες στην ώρα τους. Στη δεκαετία του 1930 όλα αυτά σήμαιναν ότι είχε μαθησιακές δυσκολίες και θα έπρεπε να παρακολουθήσει σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Σήμερα πιθανότατα θα έβρισκαν ότι έχει ΔΕΠ-Υ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας) και θα της έδιναν Ritalin ή κάτι παρόμοιο. Τότε, όμως, δεν υπήρχε τέτοια «αρρώστια»… Η μητέρα της αναγκάστηκε, βέβαια, να την πάει σε έναν ψυχολόγο για να την εξετάσει. Όσο ο ψυχολόγος μιλούσε με τη μητέρα της, η Gillian ήταν πολύ νευρική και λιγάκι μπερδεμένη, διότι αισθανόταν ότι η μητέρα της συμφωνούσε με τους δασκάλους πως η μικρή «είχε πρόβλημα». Ο ψυχολόγος δεν απηύθυνε καθόλου το λόγο στην Lynne, αλλά την παρατηρούσε προσεκτικά όση ώρα μιλούσε με τη μητέρα της.
Στο τέλος της κουβέντας, ο ψυχολόγος σηκώθηκε και κάθισε δίπλα στο κοριτσάκι. «Gillian, ήσουν πολύ υπομονετική και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό», της είπε. «Φοβάμαι, όμως, ότι θα πρέπει να κάνεις λίγη ακόμα υπομονή. Χρειάζεται να μιλήσω ιδιαιτέρως με τη μητέρα σου. Θα λείψουμε απ’ το δωμάτιο για μερικά λεπτά. Μην ανησυχείς, δεν θ’ αργήσουμε καθόλου». Η Gillian έγνεψε καταφατικά και οι δυο ενήλικες την άφησαν μόνη της. Πριν βγει από το δωμάτιο, όμως, ο ψυχολόγος άνοιξε το ραδιόφωνο που υπήρχε πάνω στο γραφείο του. Μόλις βγήκαν στο διάδρομο, από ένα παράθυρο κοίταξαν κρυφά μέσα στο δωμάτιο όπου βρισκόταν, μόνη της πια, η μικρή Gillian. Σχεδόν αμέσως, η Gillian σηκώθηκε και άρχισε να κινείται στον ρυθμό της μουσικής. Οι δυο ενήλικες την παρακολούθησαν σιωπηλοί για μερικά λεπτά, μαγεμένοι από τη χάρη της κίνησης του παιδιού-Αξιοσημείωτη ήταν η έκφραση χαράς στο πρόσωπο του κοριτσιού Τελικά, ο ψυχολόγος στράφηκε στη μητέρα της Gillian και της είπε «Καταλαβαίνετε, κυρία Lynne, ότι η Gillian δεν είναι άρρωστη. Είναι χορεύτρια. Πηγαίνετε τη σε μια σχολή χορού, και όλα θα φτιάξουν».
Η μητέρα της έκανε αυτό ακριβώς που της πρότεινε ο ψυχολόγος. Η ζωή της Gillian άλλαξε. Πρόκειται για την ταλαντούχα χορογράφο Gillian Lynne, που δημιούργησε μαζί με τον Andrew Lloyd Webber κάποιες από τις πιο διάσημες μουσικοθεατρικές παραγωγές στην ιστορία, ανάμεσα στις οποίες το Cats (Γάτες) και το Phantom Of The Opera (Το Φάντασμα της 'Οπερας). Η ίδια λέει: «Μπήκα μέσα στην αίθουσα χορού και ήταν γεμάτη από ανθρώπους σαν εμένα. Ανθρώπους που δεν μπορούσαν να κάτσουν ακίνητοι. Ανθρώπους που έπρεπε να κινηθούν για να σκεφτούν». Κάποιος άλλος ψυχολόγος, ενδεχομένως, θα της είχε δώσει φαρμακευτική αγωγή και θα την είχε στείλει σε ειδικό σχολείο, καταστρέφοντας τη ζωή και το μέλλον της."
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με όσους έχουν ανεπτυγμένη κιναισθητική νοημοσύνη. Σκέφτονται μέσω της κίνησης και τους αρέσει να χρησιμοποιούν τα σώματα τους για να εκφράσουν αυτό που νιώθουν και βιώνουν. Φυσικά, δεν πρόκειται μόνο για χορευτές και χορογράφους, αλλά και για αθλητές κάθε είδους, όπως και για χειρουργούς. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, το κοινό που έχουν οι αθλητές με τους χειρουργούς είναι το ταλέντο στο να χρησιμοποιούν τα χέρια τους. Το ίδιο συμβαίνει με όσους ασχολούνται με χειροτεχνίες και κατασκευές, καθώς και με τους ηθοποιούς, φυσικά.
Ενθαρρύνετε τα παιδιά να εκτονώνουν την έντασή τους σε πράγματα που τους αρέσουν και καλλιεργούν την κιναισθητική τους νοημοσύνη. Ο χορός, το θεατρικό παιχνίδι, οι κατασκευές, ο αθλητισμός είναι μερικές από τις δραστηριότητες που βοηθούν. Επίσης, είναι σημαντικό οι γονείς να μην τρελαίνουν τα παιδιά με χιλιάδες δραστηριότητες και πληροφορίες καθώς δεν τα βοηθούν να εστιάσουν τη προσοχή τους κάπου. Όταν δεν μπορούν να ελέγξουν και να αφομοιώσουν όλα αυτά τα ερεθίσματα που τους δίνετε σύντομα θα χάσουν το ενδιαφέρον τους και θα νιώσουν άσχημα με τον εαυτό τους.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
