Της Αργυρώς Λεντούδη
Λίγο πολύ, όλοι βρίσκουμε σε κάποιο κομβικό σημείο της ζωής μας, τη δύναμη να παρατήρησουμε την πορεία της ζωής και των επιλογών μας. Συνήθως, αυτό το σημείο συνοδεύεται από όχι και τόσο ευχάριστα συμβάντα, τα οποία και συμμαχούν κατά μια έννοια, ώστε να δυναμώσει η φωνή τους και να μας υποδείξουν επακριβώς, αυτό που επαναλαμβάνεται και που πρέπει να αλλάξει, να διαφοροποιηθεί ή και εντελώς να αποχωρήσει από το χώρο μας και το χρόνο μας. Σίγουρα, στο άκουσμα «αλλαγή» το στομάχι «σφίγγεται» και πλήθος σκέψεων, ωσάν τσούρμο αλαφιασμένων ανθρώπων, ξεχύνεται μέσα στο κεφάλι σου. Μία μάζα, δίχως στόχο και προσανατολισμό, και δίχως την απαραίτητη σιωπή που χρειάζεται αυτό το πολύτιμο στάδιο που λέμε απλά και δίχως κατανόηση «αλλαγή».
Και όμως, η Αλλαγή ποτέ δεν είχε και πίστεψέ με, ποτέ δεν θα έχει πρόσημο. Αποτελεί μόνο ένα σκαλοπάτι, για να σε ταξιδέψει στο επόμενο στάδιο της πορείας που λέγεται Ζωή. Αναλογίσου πόσα βήματα, πόσες αλλαγές επέτρεψες ασυνείδητα, ασυναίσθητα να λάβουν χώρα στην ζωή σου, μέσα στην προσπάθειά σου να προχωρήσεις και να δημιουργήσεις. Σε εκείνο το χρονικό σημείο που βρισκόσουν, φάνταζαν απαραίτητα και επιβεβλημένα, ίσως όχι απαραίτητα για εσένα, αλλά για όσους βρίσκονταν γύρω σου. Πόσες στιγμές σου άραγε, έχεις προσφέρει σε άλλους ανθρώπους, θεωρώντας πως αυτό που τους συμβαίνει, είναι αυτό που καλείσαι εσύ και μόνο εσύ να επιλύσεις.
Και εκεί ακριβώς, σε εκείνο το σημείο που η προσφορά σου και η έλλειψη παρατηρητικότητας έχουν πια γιγαντωθεί, τότε θα δημιουργηθεί εκείνο το μάθημα, εκείνη η εμπειρία, που θα σου βάλει ένα μεγάλο Stop! Kαι αυτό επέρχεται, ώστε να κάνεις παύση. Να σιωπήσεις και να παρατήρησεις εσένα, μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο και φυσικά να τοποθετήσεις την ωραιότερη σήμανση “Stop!” στην καθημερινότητά σου, ώστε η είσοδος και έξοδος ανθρώπων από αυτή, να είναι με αρμονία, επίγνωση ευθύνης και αμοιβαίο σεβασμό. Όταν δεν ακούς και δεν βλέπεις και δεν εφαρμόζεις, την πολύτιμη σημασία της έννοιας των ορίων, αυτά τοποθετούνται από μόνα τους. Λες και μια ιδιαίτερη συμπαντική νομοτέλεια, έρχεται και τα τοποθετεί σεβαστικά, αλλά υπαρκτά σε κάθε τομέα της ζωής σου. Και ακριβώς αυτή η νομοτέλεια, σου κλείνει με αποφασιστικότητα το μάτι, ζητώντας σου να την εμπιστευθείς και να προχωρήσεις.
Σήμερα είναι Τετάρτη. Βρίσκομαι σχεδόν, στη μέση αυτού που ονομάζω καθημερινότητα. Όμως εδώ και λίγο χρονικό διάστημα, αυτή η καθημερινότητα αποφάσισα να περιστοιχηθεί όμορφα και να στολιστεί με την υπέροχη παρουσία ορίων. Απέναντι σε εμένα αλλά και σε άλλους. Δεν θα σου πω πως στην αρχή είναι όλα ρόδινα. Όχι φυσικά! Αυτό θα ήταν ουτοπία. Θα σου πω όμως πως αυτό το άχαρο στάδιο θα περάσει και αυτά τα όρια θα γίνουν ο αγαπημένος σου φράχτης, γεμάτος λουλούδια και χώρο να ακουμπήσεις με ασφάλεια την πλάτη σου, δίχως να αναρωτιέσαι και να αμφιβάλλεις. Και σε εκείνο το σημείο, θα έχεις την δυνατότητα να απολαύσεις όλο το σκηνικό σου, με ματιά παρατηρητή. Εκεί, έχεις βγει από την επανάληψη. Γιατί, θα έχεις πάρει απόφαση, ότι κάθε φορά που χρειάζεται να αλλάξει κάτι, θα μετακινήσεις και ανάλογα τον φράχτη. Οι Τετάρτες μου αρέσουν, δείχνουν να κατανοούν καλύτερα από τις υπόλοιπες ημέρες, αυτό που λέμε «Στη μέση περίπου». Κάπως έτσι είναι και τα όρια. Με αγάπη, τοποθετούν την χρυσή τομή.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
