Γιατί οι οικογενειακές συγκεντρώσεις είναι «καταναγκαστικά έργα» για τους εφήβους;

Αλλάξτε το κλίμα δείχνοντας κατανόηση.

Είναι πολύ συνηθισμένη η εικόνα ενός μουτρωμένου εφήβου που κάθεται αμίλητος σε μία οικογενειακή συγκέντρωση. Πριν από αυτή τη σκηνή, σίγουρα έχει προηγηθεί ένας καυγάς που πηγάζει από την άρνηση του παιδιού να ακολουθήσει τους γονείς του.

Η εφηβεία είναι μια περίοδος κατά την οποία το παιδί βρίσκεται σε μια μετάβαση, από την προστασία των γονιών στην αυτονομία και αυτοδιαχείριση. Ο έφηβος προσπαθεί να απομακρυνθεί ψυχικά, άρα πολλές φορές και σωματικά, από την ενότητα της οικογένειας.

Οι γονείς από την πλευρά τους, θέλουν να κρατήσουν τα ηνία της οικογένεια και αντιλαμβάνονται ως ανταρσία αυτή την άρνηση του παιδιού.

 Η λύση της παραπάνω κατάστασης είναι η κατανόηση. Ειδικότερα:

Οι γονείς δεν πρέπει να απαιτούν από τον έφηβο να τους ακολουθεί στην παραμικρή συγκέντρωση, καθώς ο ίδιος αρχίζει να δίνει βαρύτητα και να επενδύει στο δικό του κοινωνικό περιβάλλον. Πρέπει να θυμόμαστε, πως ενώ με τους φίλους είναι ίσος, μέσα στην οικογένεια θα είναι πάντα παιδί.

Ενώ οι ενήλικοι εκτιμούν την οικογενειακή ενότητα, περισσότερο, ένας έφηβος είναι στη διαδικασία αμφισβήτησης και επανεκτίμησης όλων όσων ήξερε και ζούσε. Πρέπει, λοιπόν, να του δοθεί ο χρόνος να κάνει αυτή την αξιολόγηση.

Ας γίνει σαφές στο παιδί ότι η οικογένειά του θα είναι πάντα εκεί και η παρουσία του θα είναι πάντα σημαντική και επιθυμητή. Συνήθως, μετά την επανάσταση της εφηβείας και αν οι γονείς δεν έχουν καταφύγει σε επιζήμιες πιέσεις, το νεαρό άτομο αναζητά μόνο του εκ νέου τη ζεστασιά μιας οικογενειακής ατμόσφαιρας.

 Οι γονείς ,λοιπόν, μπορούν:

•  Να καλλιεργούν από τη γέννηση του παιδιού την αίσθηση ενότητας μέσα στην οικογένεια, όχι με λόγια αλλά με πράξεις στην καθημερινότητα.
•  Να συζητούν με τον έφηβο για το ποιες οικογενειακές συγκεντρώσεις είναι σημαντικές για όλους. Πρέπει να ακούν τα επιχειρήματα και τις επιθυμίες του εφήβου και να βρίσκουν τη χρυσή τομή.
• Δεν πρέπει να θεωρούν την άρνηση του εφήβου ως έλλειψη σεβασμού, κατανοώντας τη δύσκολη ψυχοσυναισθηματική περίοδο που περνά το παιδί.
• Ας μην ξεχνάμε, πως η αποδοχή και η κατανόηση είναι τα «όπλα» που θα κρατήσουν τον έφηβο κοντά στην οικογένεια.

Ευχαριστούμε για την συμβολή της, την Καλλιόπη Σαρρή, Ψυχολόγος, απόφοιτος Παντείου Πανεπιστημίου. Ειδικευμένη στην Παιδαγωγική Ψυχολογία ([email protected])