Δεν είναι προνόμιο της ενηλίκης ζωής το αίσθημα του άγχους.
Πολλοί ενήλικες θεωρούν ότι το «άγχος» είναι δικό του προνόμιο και πως τα παιδιά δεν έχουν λόγο να αγχώνονται, καθώς ζουν σε ένα προστατευμένο και ασφαλές περιβάλλον (τις περισσότερες φορές). Αυτή η διαπίστωση, βέβαια, γίνεται βάσει της τωρινής μας γνώσης και των προβλημάτων της ενήλικης ζωής. Όμως, ας θυμηθούμε ότι σε κάθε χρονολογική περίοδό μας, υπήρχαν πράγματα και καταστάσεις πολύ σημαντικές για εμάς, που επηρέαζαν τη ζωή μας, ενώ τώρα μπορεί να μας ακούγονται «αστεία», «εύκολα» κ.τ.λ.
Έρευνες έχουν υποστηρίξει ότι ακόμα και τα βρέφη παρουσιάζουν ενδείξεις άγχους, καταδεικνύοντας έτσι πόσο επηρεάζονται από το περιβάλλον τους.
Ας δούμε παρακάτω πως μπορεί να εμφανιστεί το άγχος, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού:
Βρεφική ηλικία: το παιδί δε μπορεί να εκφράσει την ψυχική του ένταση με λόγια, οπότε μπορεί να παρουσιάσει έντονο κλάμα, διαταραχές στην λήψη τροφής και στον ύπνο, αλλαγές και μεταπτώσεις στη διάθεση και σωματικά συμπτώματα, όπως πόνο στο στομάχι, εμετούς, εξανθήματα κ.α.
Νηπιακή ηλικία: σε αυτή την χρονική φάση, το παιδί παρουσιάζει δυσκολίες στον ύπνο, ενούρηση αλλά και εγκόπριση, μεταπτώσεις στη διάθεση, σωματοποιημένα συμπτώματα (πονοκέφαλοι, εμετοί, δερματικά προβλήματα). Συνεχίζεται, βέβαια το έντονο κλάμα και ξεκινούν τα εξουθενωτικά για τους γονείς tantrums.
Παιδική ηλικία: Αν και το παιδί, χειρίζεται πλέον επαρκώς το λόγο, δεν είναι απαραίτητο ότι συνειδητοποιεί τι του προκαλεί ένταση και να το πει στους γονείς του. Εδώ εμφανίζονται πέρα από τα παραπάνω, συμπεριφορικά συμπτώματα, όπως η επιθετικότητα, η δυσκολία συγκέντρωσης και οι χαμηλές σχολικές επιδόσεις.
Εφηβεία: μέχρι ενός σημείου, η περίοδος της εφηβείας είναι συνυφασμένη με την ψυχική αναστάτωση. Όμως, όταν ο έφηβος αντιμετωπίζει και πρακτικά προβλήματα που τον επιβαρύνουν (π.χ. σχολικός εκφοβισμός) μπορεί να παρουσιάσει μια σειρά συμπτωμάτων. Σωματικά, όπως πονοκέφαλοι, ζαλάδες, εξανθήματα κ.α., συναισθηματικά, όπως ανεξήγητη θλίψη, έντονο κλάμα αλλά και φωνές και εκνευρισμό και συμπεριφορικά, όπως απόσυρση και σχολική άρνηση, επιθετικότητα ή ακόμα και παραπτωματικές συμπεριφορές.
Σε κάθε περίπτωση και ηλικία, οι γονείς πρέπει να διερευνήσουν ή να συζητήσουν (στις μεγαλύτερες ηλικίες) τι μπορεί να είναι αυτό που αγχώνει το παιδί και να το βοηθήσουν, είτε αλλάζοντας αυτό το «κάτι» στο περιβάλλον ή τη συμπεριφορά τους, είτε να Το βοηθήσουν να προσαρμόζεται και να ανταπεξέρχεται σε δυσκολίες της καθημερινότητάς του με μεγαλύτερη σιγουριά.
Σε περιπτώσεις που τα συμπτώματα συνεχίζουν και οι γονείς δε μπορούν να εντοπίσουν το πρόβλημα, είναι σκόπιμο να επισκεφθούν έναν ειδικό.
Ευχαριστούμε την συμβολή της Καλλιόπης Σαρρή, Ψυχολόγος, (Απόφοιτος Παντείου Πανεπιστημίου. Ειδικευμένη στην Παιδαγωγική Ψυχολογία) ([email protected])
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
