"Είμαι εδώ για εσένα": Πατήρ Λίβυος – Οι γυναίκες να μη φοβούνται να λένε «όχι» γιατί έτσι θα μπορέσουν να πουν τα μεγάλα «ναι» της ζωής τους
Μυρτώ Μήτσιου
21 Φεβρουαρίου 2025
Κλείσε το εισιτήριό σου για το Women's Forum "Είμαι εδώ για εσένα" 2025 εδώ
Η υπομονή είναι μια αρετή που συχνά συνδέεται με τη γυναίκα. Πιστεύετε πως αυτή η σύνδεση είναι δίκαιη ή μήπως έχει μετατραπεί σε ένα βάρος που καλούνται να σηκώνουν οι γυναίκες σε κάθε πτυχή της ζωής τους;
Αρκετές φορές ζητήθηκε από τις γυναίκες να κάνουν υπομονή σε δύσκολες συνθήκες ζωής και εργασίας απέναντι σε μια ανδροκρατούμενη αντίληψη που ήθελε να έχει τον έλεγχο επάνω στην ζωή τους. Ζητήθηκε βέβαια η υπομονή ως παραίτηση και μοιρολατρία. Όμως η υπομονή δεν είναι υποταγή ούτε δουλοπρέπεια. Σε καμία περίπτωση μοιρολατρία και απάθεια. Εάν η υπομονή είναι σημαντική αρετή, εάν είναι μια πύλη γνώσης και εξέλιξης, είναι γιατί μας ανοίγει στη ζωή και όχι γιατί μας κλειδώνει στο υπόγειο του θανάτου. Υπό αυτή την έννοια αφορά γενικά τον άνθρωπο και όχι μόνο την γυναίκα.
Υπάρχει ένα όριο στην υπομονή; Πότε μια γυναίκα πρέπει να πει “ως εδώ” χωρίς να αισθάνεται ότι χάνει την αρετή της;
Εάν δεν υπάρχει όριο δεν υπάρχει και αρετή. Είναι πολύ εύκολο η οποιαδήποτε αρετή να μετατραπεί σε ψυχική καταστροφή όταν δεν βάλουμε όρια. Η αρετή εκφράζει την αρμονία και ισορροπία της ζωής και όχι την αρρώστια και το θάνατο. Το «ως εδώ» μπαίνει όταν καταστρέφεται η ιερότητα του κάθε ανθρώπινου προσώπου. Όταν ακυρώνεται η ελευθερία μας. Η δυνατότητα μας να είμαστε ο εαυτός μας, η επιθυμία και οι πραγματικές ανάγκες μας.
Πολλές γυναίκες έχουν μάθει να αντέχουν, να σιωπούν, να υπομένουν ακόμα και άδικες καταστάσεις. Πότε η υπομονή μετατρέπεται από αρετή σε παγίδα;
Εάν η υπομονή δεν έχει φως και ελπίδα είναι άρρωστη. Η υπομονή δεν είναι παθητικότητα αλλά ενεργή συμμετοχή στην πνευματική και ψυχική μου εξέλιξη. Οπότε, υπομονή κάνω γιατί πνευματικά μεγαλώνω και ψυχικά εξελίσσομαι. Όταν αυτό δεν συμβαίνει τότε πρόκειται για ψυχική παγίδα αυτοκαταστροφής. Υπομένω γιατί περιμένω όχι γιατί παραιτούμαι.
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στη χριστιανική υπομονή και στην παθητική αποδοχή της αδικίας; Πώς μπορεί η πίστη να γίνει πηγή δύναμης και όχι εγκλωβισμού;
Η πίστη είναι μια δυναμική κατάσταση ζωής και όχι παθητική. Η πίστη σε εξελίσσει. Πιστεύω σημαίνει ελπίζω. Η πίστη φανερώνει τις δυνάμεις και δυνατότητες που ο Θεός έχει θέσει μέσα στην ύπαρξη μας. Τα χαρίσματα και ταλέντα μας, το φως και τη δύναμη που κουβαλάμε. Μέσα στις αντιξοότητες και δυσκολίες της ζωής η πίστη μας θυμίζει και ψιθυρίζει που μπορούμε να φτάσουμε. Δηλαδή, μας ανοίγει στο μέλλον, σε αυτό που μπορούμε και δεν γίναμε ακόμη. Υπό αυτή την έννοια, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με οτιδήποτε μίζερο και κακόμοιρο, παθητικό και ακυρωτικό της επιθυμίας για ζωή. Μια υπομονή που δεν πιστεύει στο καλύτερο αύριο είναι εγκλωβισμένη σε ένα νεκρό χθες.
Μπορεί μια γυναίκα να παραμείνει στοργική και συμπονετική, αλλά ταυτόχρονα να θέτει σαφή όρια στις σχέσεις της;
Επιβάλλεται να το κάνει. Διότι εάν δεν το κάνει τότε η στοργή και αγάπη της θα είναι νόθα. Δεν θα είναι η αλήθεια της αλλά η αδυναμίας της. Θα είναι ένα τεράστιο «πρέπει» γεμάτος ενοχές και όχι ένα «θέλω» γεμάτο ελευθερία και φως.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που χρειάζεται περισσότερη πίστη παρά υπομονή; Πώς διαχωρίζονται αυτά τα δύο;
Όταν η υπομονή που κάνω έχει μέσα προσμονή τότε είναι πίστη. Η πίστη είναι εμπιστοσύνη στο Θεό, σε εμένα, στον άλλον, στην ζωή. Δε μπορώ να κάνω υπομονή όταν δεν πιστεύω σε κάτι. Σε κάτι που έρχεται, που ξημερώνει, που ωριμάζει στην ψυχή και την ζωή μου. Υπομένω γιατί προσμένω. Οπότε δεν διαχωρίζονται αλλά υγιώς ενώνονται.
Ο λόγος σας έχει αγγίξει χιλιάδες ανθρώπους γιατί γεφυρώνει την πίστη με την καθημερινή ζωή. Πώς καταφέρνετε να κάνετε τη θεολογία προσιτή και ζωντανή για το σύγχρονο άνθρωπο;
Είδα ότι η θεολογία έχει πολλά να πει στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Ότι ο Χριστός μας αποκάλυψε ένα τρόπο ζωής γεμάτο φως και νόημα. Έναν τρόπο ζωής που κάποιος μπορεί να μεταβάλει την ευχαρίστηση σε χαρά και φως. Οπότε άρχισα να μιλάω στους ανθρώπους για έναν Θεό που δεν είναι απέναντι τους αλλά μαζί τους. Που δεν ντρέπεται να ζήσει την ζωή μας και να περπατήσει στη γη μας. Στα απλά και καθημερινά. Αυτό προσπαθώ να κάνω, να δείξω ότι ο Θεός δεν είναι μόνο για το μετά της ζωής αλλά και για το τώρα.
Τι σας ώθησε να γράψετε και να επικοινωνήσετε την πνευματικότητα με έναν τρόπο τόσο ζεστό και ανθρώπινο;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος τρόπος. Γιατί εάν η πνευματικότητα δεν έχει σχέση με την καθημερινότητα τότε δεν είναι αληθινή. Είναι φυγή, ψέμα και ιδεαλισμός. Εμένα με ενδιαφέρει μια πνευματικότητα που ντύνει με φως το καθημερινό. Που γιορτάζει το «ασήμαντο» ως σημαντικό και το «συνηθισμένο» ως μοναδικό. Που το «λίγο» το κάνει πολύ και το «μικρό» μεγάλο. Μου αρέσει η πνευματικότητα της καθημερινής έκπληξης. Οπότε για να μπορεί κάτι να είναι θεϊκό πρέπει πρώτα να είναι ανθρώπινο. Στον ουρανό φτάνεις παίρνοντας φόρα από τη Γη.
Πιστεύετε πως η Εκκλησία σήμερα δίνει αρκετό χώρο στη φωνή της γυναίκας; Πώς μπορεί να στηρίξει ουσιαστικά τις σύγχρονες προκλήσεις της;
Θέλω, πιστεύω και ελπίζω να της δώσει κι άλλο χώρο και περισσότερη φωνή. Η γυναίκα είναι έναν υπέροχο και θαυμαστό έργο του Θεού που πρέπει να σταθεί εκεί που πραγματικά της αξίζει.
Αν μπορούσατε να δώσετε μια συμβουλή στις γυναίκες που νιώθουν κουρασμένες, εξαντλημένες από τους ρόλους και τις ευθύνες τους, τι θα τους λέγατε;
Να χαίρονται τη γυναικεία φύση και υπόσταση τους. Είναι ευλογία να είσαι γυναίκα με τόσες πολλές δυνάμεις και δυνατότητες, ρόλους και παρουσίες στην ζωή. Να σέβονται τα όρια τους και να βάζουν κόκκινες γραμμές στην ιερότητα τους. Να μη φοβούνται να λένε «όχι» γιατί μονάχα έτσι θα μπορέσουν να πούνε τα μεγάλα «ναι» της ζωής τους.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που σας έχει δώσει η ιεροσύνη;
Ότι ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί πιο ψηλά από τις πληγές του. Ότι κάθε σταυρός μπορεί αν γίνει Ανάσταση και κάθε τραύμα θαύμα.
Λίγα λόγια για τον Πατέρα Λίβυο
Ο πρωτοπρεσβύτερος Χαράλαμπος Παπαδόπουλος ή «π. Λίβυος» γεννήθηκε το 1975 στο Ηράκλειο Κρήτης. Φοίτησε στην Ιερατική Σχολή Τήνου, στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Κρήτης, στην Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης και στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ως συγγραφέας και ομιλητής ασχολείται με θέματα πνευματικής αυτογνωσίας και θεραπείας που έχουν βάση τους την Ορθόδοξη Χριστιανική πνευματικότητα καθώς και τις σύγχρονες σχολές ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας, προσωπικής εξέλιξης και Life Coaching – Mentoring.
Έχει συγγράψει 12 βιβλία, από τα οποία αρκετά έχουν μεταφραστεί στα Ρωσικά, Ρουμανικά, Σερβικά, Βουλγαρικά, Γεωργιανά.
Ζει στην νότια Κρήτη, στο χωριό Πύργος Μονοφατσίου, και είναι εφημέριος στην Ενορία Αγ. Ειρήνης Πύργου της Ι.Μ. Γορτύνης και Αρκαδίας. Είναι έγγαμος και έχει τρία παιδιά.
Μάθε περισσότερα για το Women's Forum 2025: Είμαι Εδώ για Εσένα και κλείσε το Εισιτήριό σου
