Εύα Νάθενα & Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο Women's Forum "Είμαι Εδώ Για Εσένα" 2025: "Κάθε φορά που ακούμε για την κακοποίηση μιας γυναίκας, είναι σαν να κακοποιούμαστε εμείς οι ίδιες"

Η Εύα Νάθενα είναι διακεκριμένη Ελληνίδα σκηνογράφος και ενδυματολόγος, γνωστή για τη συμβολή της στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την όπερα. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης και σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Μετά την αποφοίτησή της, εργάστηκε ως βοηθός του καταξιωμένου σκηνογράφου Διονύση Φωτόπουλου, αποκτώντας πολύτιμη εμπειρία στον χώρο. Έχει επιμεληθεί σκηνικά και κοστούμια για σημαντικές παραστάσεις και ταινίες, ενώ έχει συνεισφέρει και στον χώρο της όπερας, συνεργαζόμενη με την Εθνική Λυρική Σκηνή. Το 2023 πραγματοποίησε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με την ταινία "Η Φόνισσα", βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μεταφέροντας για πρώτη φορά το κορυφαίο αυτό αφήγημα στη μεγάλη οθόνη. Έχει αποσπάσει πολυάριθμα βραβεία και διακρίσεις για το έργο της, ενώ η αισθητική της χαρακτηρίζεται από δημιουργικότητα και ευφάνταστες λύσεις.

Από τις πιο καταξιωμένες Ελληνίδες ηθοποιούς του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και ξεκίνησε την καριέρα της στις αρχές της δεκαετίας του '80. Έχει συμμετάσχει σε πληθώρα παραστάσεων, ερμηνεύοντας ρόλους σε έργα όπως ο "Ριχάρδος Γ'" (2015), οι "Νεφέλες" (2019), οι "Βάκχες" (2018) και το "Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα" (2013). Η ερμηνεία της χαρακτηρίζεται από βάθος και ένταση, καθιστώντας την μία από τις πιο σημαντικές ηθοποιούς της γενιάς της. Στον κινηματογράφο, έχει συμμετάσχει σε ταινίες όπως τα "Βαμμένα κόκκινα μαλλιά", "Ασθενείς και οδοιπόροι", "Ο μεγάλος θυμός" και "Ευτυχία". Έχει βραβευτεί με το βραβείο "Κάρολος Κουν" το 2019, για την προσφορά της στο ελληνικό θέατρο. Η συνεργασία της με την Εύα Νάθενα στην ταινία "Η Φόνισσα" αποτελεί έναν σημαντικό σταθμό στην καριέρα της, καθώς ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, φέρνοντας στο προσκήνιο τον βαθύ πόνο της γυναίκας που είναι εγκλωβισμένη στις κοινωνικές συμβάσεις.

WOMEN'S FORUM

Ο Μάριος Μάζαρης στο Women's Forum "Είμαι Εδώ Για Εσένα" 2025: "Είμαστε το όνομά μας και η φωνή που φωνάζουμε"

Women's Forum 2025: Είμαι Εδώ για Εσένα

Μια μέρα για μας, για κάθε μία από μας. Σε μια ξεχωριστή ημέρα στο Μέγαρο Μουσικής, εργαζόμενες, φοιτήτριες, μητέρες, σκεπτόμενες γυναίκες με όνειρα και ανησυχίες συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν το Women's Forum «Είμαι Εδώ Για Εσένα» 2025. Οι ομιλίες των 12 καταξιωμένων ομιλητών μας άνοιξαν νέους ορίζοντες και μας έφεραν πιο κοντά στις αλήθειες της γυναικείας ύπαρξης. Από τη σημασία της δικτύωσης και την εξισορρόπηση μεταξύ καριέρας και προσωπικής ζωής, μέχρι τις γυναικείες επιρροές, τα στερεότυπα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, κάθε ομιλία αποτέλεσε μια μοναδική εμπειρία.

Όσα ακούσαμε στην ομιλία της Εύας Νάθενα και της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη στο Women's Forum 2025: Είμαι Εδώ για Εσένα

«Στην ταινία “η Φόνισσα” δεν έμεινε τίποτα, μα τίποτα, που δεν ήταν τεκμηριωμένο. Είχαμε μία επιστημονική και ιστορική σύμβουλο, που τεκμηρίωσε ακόμα και την εμμονή μου να θέλω να έχουν χωρίστρα στη μέση οι γυναίκες. Και γιατί ήταν τα μαλλιά δεμένα και λιτά στη συγκεκριμένη στιγμή της γέννας. Ακόμα και αυτό που ήταν μία, από διαίσθηση, συμβολική για μένα κίνηση ή οπτική, βρήκε τον τρόπο και το τεκμηρίωσε. Όντως οι γυναίκες δίνανε στις άλλες γυναίκες την ημέρα που γεννούσαν, να μασήσουν τα λιτά τους μαλλιά, για να έχουν αναγούλες ώστε να φύγει πιο εύκολα το παιδί. Και μετά, ξανά σφιχτά μαλλιά. Μια στιγμή ελευθερίας, δηλαδή. Μόνο την ώρα που γεννούν οι γυναίκες», ξεκίνησε να λέει η Εύα Νάθενα.

Μυρτώ Κυρίτση

Στην ερώτηση για το ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη απάντησε πως «ήταν κατ’αρχάς οι σκηνές των φόνων των μικρών παιδιών. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα, γιατί ερχόντουσαν στο γύρισμα αυτά τα υπέροχα μωρά, μαζί με τις μανούλες τους, μας δημιουργούσαν όλη αυτή τη ευφρόσυνη διάθεση, την τρυφερότητα, το γέλιο, το παιχνίδι και ξαφνικά εγώ έπρεπε να υποδυθώ ότι σκοτώνω αυτά τα παιδιά. Μου ήταν αβάσταχτο, προσπαθούσα όσο γίνεται να κρατήσω μία ψυχραιμία και μια ισορροπία ανάμεσα στη φρίκη της πράξης, στην οδύνη που νιώθει η Φραγκογιαννού, γιατί δεν είναι μια πράξη που την κάνει από ευχαρίστηση, το αντίθετο. Η ίδια θεωρεί ότι είναι ένα δώρο για τα μικρά κοριτσάκια, γιατί θεωρεί ότι προσφέροντάς του τον θάνατο, τους χαρίζει την ελευθερία και τη λύτρωση. Και για μένα αυτό ήταν το πιο οδυνηρό σημείο και του ρόλου και της ταινίας και του κόσμου αυτού, για τον οποίο μιλάγαμε».

Γιατί όταν μια γυναίκα, η οποία είναι μητέρα, γιαγιά, μαία και έχει φέρει τη ζωή στον κόσμο, με όλες αυτές τις ιδιότητες, επιλέγει να γίνει άγγελος θανάτου γι’αυτά τα κοριτσάκια, αυτό δείχνει και το μέγεθος της απελπισίας της, ως γυναίκας. Το κάνει αυτό για να μην ζήσουν αυτά τα μικρά κορίτσια, την ίδια κακοποιητική τυραννική ζωή που βίωσε η ίδια.

Και συνέχισε: «Αυτή λοιπόν την απελπισία, η οποία δυστυχώς διαιωνίζεται και η οποία δυστυχώς υπάρχει αυτή τη στιγμή στις μέρες μας, σε πολλές γυναίκες που εμείς τις βλέπουμε στα καθημερινά δελτία ειδήσεων, που είτε κακοποιούνται είτε βιάζονται είτε δολοφονούνται. Κι εγώ προσωπικά, και νομίζω και όλες μας, κάθε φορά που ακούμε για την κακοποίηση μιας γυναίκας, είναι σαν να κακοποιούμαστε εμείς οι ίδιες. Δηλαδή αυτό το “φτάνει”, το “ως εδώ, δεν πάει άλλο”. Για εμάς το μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη, ήταν η αφορμή ως γυναίκες να μιλήσουμε γι’αυτό το τεράστιο πρόβλημα, της θέσης της γυναίκας και σήμερα, γιατί μιλάμε για το 1803, αλλά ενώ έχουν κατακτηθεί πολλά πράγματα μέσα από το γυναικείο κίνημα, βλέπουμε ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας, μέχρι να φτάσουμε στην απόλυτη ισοτιμία των δύο φύλων».

Μυρτώ Κυρίτση

Στη συνέχεια η Εύα Νάθενα εξήγησε πως «δεν είναι εύκολο να αναμετρηθείς με όλα αυτά, είναι τεράστια μεγέθη, τεράστιες πράξεις, τεράστιος πόνος. Εγώ δεν μπορώ να ζήσω με αυτή την πραγματικότητα, όταν τα διάβασα “είπα δεν μπορώ να ζήσω ξέροντας ότι μιλάει για την ενδοοικογενειακή βία, για τόσο σοβαρά πράγματα, τα οποία δεν τα έχουμε αγγίξει καν” και φυσικά η ιστορία που λέει ότι 200 εκατομμύρια γυναίκες λείπουν αυτή τη στιγμή από το πληθυσμιακό χάρτη, εξαιτίας της φυλοκτονίας. Στάθηκε με δέος και αγωνία μπροστά στο κοινό της Σαγκάης, όταν βραβεύτηκε “Η Φόνισσα”, για να πω ότι τα 40 μόνο από αυτά τα 200 εκατ. είναι από τη χώρα σας. Από τη χώρα του πολιτισμού και της τεχνολογίας, τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες. Εξαιτίας του νόμου της μονοτεκνικής οικογένειας, που ακόμα και σήμερα οι Κινέζοι επιλέγουν το αγόρι και όχι το κορίτσι. Αυτοί δεν είναι η “φόνισσα” της εποχής μας, για ποιο παρελθόν μιλάμε; Το “τώρα” φωνάζει, το “τώρα” θρηνεί».

Με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη να προσθέτει στα συγκλονιστικά λόγια της Εύας Νάθενα πως «αυτοί οι νόμοι που θεσπίζονται από άντρες για άντρες, υπερασπίζονται δηλαδή τα δικά τους δικαιώματα, έχει ως αντίκτυπο τεράστια κοινωνικά προβλήματα, όπως αυτή η πληθυσμιακή ανισορροπία στην Κίνα ή στην Ινδία, όπου επίσης στις μέρες μας, με τις δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία μέσα από τα υπερηχογραφήματα να μαθαίνουν το φύλο του παιδιού, γίνεται η επιλεκτική άμβλωση. Αν είναι κορίτσι, είναι ανεπιθύμητο. Θα επιβαρύνει την οικογένεια. Η ζωή του αγοριού είναι πολύ πιο πολύτιμη, από τη ζωή του κοριτσιού».

Δες ολόκληρη την ομιλία: