Η προσέγγιση του συγγραφέα Alain de Botton.
Ερωτευόμαστε ελπίζοντας ότι δε θα βρούμε στον άλλο όσα γνωρίζουμε ότι ενυπάρχουν σ’ εμάς: τη δειλία, την αδυναμία, την οκνηρία, την ανειλικρίνεια, τους συμβιβασμούς, την ωμή βλακεία. Κυκλώνουμε μ’ ένα ερωτικό σιρίτι τον καλό ή την καλή μας και αποφασίζουμε πως, κατά κάποιον απροσδιόριστο τρόπο, ό,τι περικλείεται από αυτό δε θα βαρύνεται από τα δικά μας ελαττώματα και άρα θα είναι αξιέραστο. Βρίσκουμε στο προσφιλές μας πρόσωπο μια τελειότητα που αδυνατούμε να τη διακρίνουμε στον εαυτό μας και ελπίζουμε ότι, μέσω της ένωσής μας μαζί του, κάπως θα γίνει και θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε (παρά τις αντενδείξεις της αυτογνωσίας) μια έστω επισφαλή πίστη στο ανθρώπινο γένος.
....
...Η Χλόη με περίμενε, αλλά μείναμε μαζί μόλις μια στιγμή πριν χωριστούμε πάλι. Είχε το αυτοκίνητο της στο χώρο στάθμευσης, κι εγώ έπρεπε να πάω με ταξί στο γραφείο για να πάρω κάτι χαρτιά –ήταν μία από εκείνες τις άχαρες στιγμές που και οι δυο διστάζουν να δώσουν συνέχεια στην ιστορία.
«Θα σου τηλεφωνήσω κάποια στιγμή» είπα τυπικά «ίσως πάμε παρέα να αγοράσουμε καινούργιες βαλίτσες».
«Καλή ιδέα» είπε η Χλόη «Έχεις το τηλέφωνό μου;»
«Για να πω την αλήθεια, το έμαθα απέξω, ήταν γραμμένο στην ετικέτα του σακ βουαγιάζ σου».
«Καλός ντεντέκτιβ θα γινόσουν με τέτοια μνήμη. Λοιπόν, χάρηκα για τη γνωριμία" είπε η Χλόη, τείνοντας το χέρι της.
«Καλή τύχη με τους κάκτους σου» της φώναξα.Στο ταξί που με πήγαινε στην πόλη, ένιωθα μια παράξενη αίσθηση απώλειας, μια θλίψη. Να ήταν όντως έρωτας; Αν μιλάμε για έρωτα, ενώ μετά βίας έχουμε περάσει ένα πρωί με το προσφιλές πρόσωπο, μπορεί κάλλιστα να μας καταλογίσει ότι τρέφουμε αυταπάτες, ότι ακυρολεκτούμε. Εντούτοις, δεν μπορούμε παρά να ερωτευόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε με τι άνθρωπο έχουμε να κάνουμε. Η αφετηρία θεμελιώνεται υποχρεωτικά στην άγνοια.
Από το βιβλίο "Η Μικρή Φιλοσοφία του Έρωτα" 
