Η σύγκρουση του ζευγαριού κρύβει την ανάγκη να είσαι εδώ για εμένα, να με χρειάζεσαι και να βασίζεσαι πάνω μου.
Οι περισσότερες συγκρούσεις των ζευγαριών είναι διαμαρτυρίες απέναντι στον υπόγειο φόβο ότι απομακρύνεται ο ένας από τον άλλον. Μετά την σύγκρουση το ζευγάρι τις περισσότερες φορές παίρνει συναισθηματική απόσταση. Κλείνονται ο καθένας στον εαυτό του και παρερμηνεύουν τη στάση και τη συμπεριφορά που υπάρχει ανάμεσα τους. Εάν αυτό συνεχιστεί, σταδιακά δημιουργείται συναισθηματική απομόνωση.
Βιολογικά ο εγκέφαλος την συναισθηματική απομόνωση, την κωδικοποιεί σαν κίνδυνο. Έτσι, όταν το ζευγάρι βιώνει στιγμές αποσύνδεσης, αυτόματα και οι δύο νιώθουν πανικό. Ο πανικός πυροδοτεί συναγερμό στην αμυγδαλή του εγκεφάλου, όπου βρίσκεται το κέντρο του φόβου. Με αυτό τον τρόπο ξεκινά ένας φαύλος κύκλος, όπου όταν οι σύντροφοι αισθανθούν εγκατάλειψη θα ενεργοποιηθεί το κέντρο του φόβου. Ο φόβος θα προκαλέσει πανικό και ο πανικός, ένταση και σύγκρουση. Εάν κερδίσουν έδαφος οι καυγάδες δημιουργούν έντονη συναισθηματική μοναξιά . Η σχέση παρέχει όλο και λιγότερη ασφάλεια, βλέπουν μόνο τα επιφανειακά συναισθήματα και ρίχνουν την ευθύνη, ο ένας στον άλλον. Στο καθημερινό λεξιλόγιο του ζευγαριού βρίσκονται εκφράσεις , όπως "είναι τόσο θυμωμένος", "νιώθω ότι μου κάνει επίθεση", "είναι τόσο ψυχρή".
Οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες στα κομμάτια της αποσύνδεσης και για αυτό θέλουν ανταπόκριση από το ταίρι τους με έκφραση συναισθημάτων και επιθυμία για σωματική επαφή. Από την άλλη οι άντρες έχουν μάθει να πνίγουν τις συναισθηματικές τους ανάγκες και παραμένουν σιωπηλοί.
Μόλις ξεκινήσει η σύγκρουση, οι άντρες έχουν την τάση να αποσύρονται από την "γκρίνια" της γυναίκας, ενώ η γυναίκα αντίστοιχα θεωρεί τον άντρα "αδιάφορο" και έτσι διαιωνίζεται ένα μοντέλο επικοινωνίας με επιφανειακά συναισθήματα, τον θυμό εκείνης και την αδιαφορία εκείνου. Κάτω από την επιφάνεια όμως, υπάρχει ευαισθησία και ανάγκη για συναισθηματικό δεσμό. Ο έρωτας και η αγάπη είναι συνεχής αναζήτηση ενός ασφαλούς δεσμού από τον άλλο. Η αναζήτηση δεν είναι εξάρτιση και αδυναμία, αλλά ανάγκη να νιώθουν συνδεδεμένοι με προστασία και ασφάλεια.
Σύμφωνα με την θεωρία του συναισθηματικού δεσμού "attachment theory" το βρέφος και αργότερα παιδί, αποζητά προστασία και ασφάλεια από την μητέρα του. Αυτή η ανάγκη για ασφαλή δεσμό στην ενήλικη ζωή, εξελίσσεται σε ανάγκη για ασφαλή συναισθηματικό δεσμό με τον σύντροφο. Όπως το παιδί περιμένει από την μητέρα να είναι εδώ για εκείνο, να το φροντίζει, να μπορεί να βασίζεται απάνω της, έτσι και το ζευγάρι περιμένει ο ένας από τον άλλον την ανάλογη ασφάλεια.
Οι σχέσεις έχουν απογοητεύσεις και κρίσεις, αλλά είναι σημαντικό πως τις χειρίζονται τα ζευγάρια. Το πιο δύσκολο είναι όταν δεν ξέρουν πως να γεφυρώσουν την συναισθηματική απόσταση.Αν Ο/η σύντροφος λέει: "Δεν έχω διάθεση για έρωτα απόψε" , ο άλλος μπορεί να απαντήσει με 2 τρόπους, θυμωμένα "έτσι και αλλιώς, το τελευταίο διάστημα δεν κάνουμε έρωτα" ή όσο και να βράζει από θυμό να σκεφτεί ότι υπάρχει αγάπη και να πεί "Κρίμα, περίμενα με λαχτάρα αυτή την στιγμή". Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κάνει αρνητικές σκέψεις οτι "με αποφεύγει", "δεν με θέλει", "έχει άλλη". Εάν καταφέρει να συνειδητοποιήσει ότι έχει πανικό και ότι για αυτόν τον λόγο θυμώνει, κάτι τέτοιο είναι αρκετό για να οδηγήσει τον προβληματισμένο σύντροφο, σε ένα εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό του, τέτοιον περίπου σαν αυτόν που ακολουθεί: "Τι συμβαίνει; Φωνάζω, είμαι έτοιμος να εκραγώ, τι κρύβεται κάτω από αυτό;" και σιγά -σιγά θα αναδυθεί κάτω από τον θυμό και τις φωνές, ο φόβος και η απογοήτευση ότι μπορεί να χάνουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο.
Επίσης ένας πολύ βασικός και απλός τρόπος να συνδεθούμε, είναι η αφή. Όπως η μητέρα και το παιδί δημιουργούν σχέση ζωής μέσα από το άγγιγμα, το χάδι και την ζεστασιά της αγκαλιάς, έτσι και οι σύντροφοι έρχονται κοντά αγγίζοντας, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να διαλυθούν διάφορα αρνητικά συναισθήματα σαν παράδειγμα όταν ο ένας από τους δυο είναι θυμωμένος πολύ και ο άλλος τον αγγίξει, στον ώμο, στο χέρι και τον πλησιάσει σωματικά, όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα, υποχωρούν. Το ζευγάρι που επανασυνδέεται, χρειάζεται να δουλεύει διαρκώς τα βαθύτερα συναισθήματα, να μοιράζεται και στα πρώτα σινιάλα απομάκρυνσης, να εκφράζει ο ένας στον άλλον, τον φόβο και την αγωνία για την πιθανότητα να τον χάσει.
Ευχαριστούμε πολύ τη Βασιλική Πάσχου, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια MSc
email:
[email protected]
