Γιατί; -ρώτησε ο Στέργιος- γιατί αυτή η ιστορία και γενικά η ιστορία;
Απάντηση δεν θα έχει. Δε θα πάψω να ρωτάω.
Γιατί; γιατί; για τί;
....Φωνάζω από το λόφο· κουράζομαι
Προσπαθώ να μ’ ακούσουν (αν μ’ ακούσουν θάναι η απάντηση;)
Ακούω τη φωνή μου· τη φροντίζω.
Γυμνάζομαι ξανά στη σιωπή· σε μυστική ορθοφωνία
Τροποποιώ τη φωνή μου, αντικειμενικά ακουστή· ξεχνάω το νόημα της
Ξεχνάω και την ερώτηση – ό ήχος της μόνον ενδιαφέρει
(μήπως λοιπόν ο ήχος της ερώτησης είναι η απάντηση; )
Γίαννης Ρίτσος «Η Πύλη» 1973-1974
Graffiti art στους δρόμους της πόλης. Σήμερα τα συνθήματα των νέων είναι ζωγραφιές στους τοίχους και λίγο πολύ εκφράζουν τα σχέδια μιας γενιάς νέων που ματαιώνονται και πρέπει να επαναπροσδιοριστούν. Μιας γενιάς έξυπνων και δημιουργικών ανθρώπων που μεγάλωσαν στην εποχή της «ευδαιμονίας» και τώρα καλούνται να σκαρφιστούν νέα συνθήματα και να κάνουν τον προσωπικό τους αγώνα σε ένα κόσμο που σε σχέση με το 1973 διαφέρει στο εξής σημείο:
του λείπουν οι αξίες και οι δυνατές φωνές.
Σήμερα πέρα από το ιστορικό νόημα της ημέρας του Πολυτεχνείου, νιώθω ότι είναι η γιορτή της Φωνής των Νέων που απ΄ότι φαίνεται πάντα πληρώνουν το τίμημα των μαύρων σελίδων της ιστορίας...
