Απόσπασμα από το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου.
Ένα βράδυ του Ιουλίου πήγαμε στο Λόουν Σταρ Καφέ με το Νίκυ και μόλις μπήκαμε είδα την πλάτη του Κλίφορντ. Στεκόταν στο μπαρ φορώντας το καουμπόικο καπέλο του και κάτι έλεγε με τον μπάρμαν. Ο Νίκυ οπισθοχώρησε λίγο γιατί σκέφτηκε πως θα ταραχτώ αλλά δεν ταράχτηκα καθόλου και προχώρησα και πήρα θέση στο μπαρ και περίμενα να παραγγείλω-και καθώς ο Κλίφορντ δεν με είχε δει ακόμα, σκεφτόμουν πως είτε έβλεπα το θείο μου το Μπάμπη- είτε έβλεπα τον Κλίφορντ ήταν πιο το ίδιο.
Και μου’ρχόταν να βάλω τα γέλια –και μαζί, για μια στιγμή μονάχα, λυπήθηκα τον εαυτό μου γιατί είχα συνηθίσει να σκέφτομαι τον Κλίφορντ και να πονάει η καρδιά μου. Κι όταν ο Κλίφορντ γύρισε και με είδε, είπα Γειά, τι γίνεται –και παράγγειλα συγχρόνως μια μαργαρίτα με πολύ πάγο και μετά στράφηκα στο Νίκυ που κι αυτός χαιρέτησε τον Κλίφορντ μ’ ένα αόριστο νεύμα και χωρίς εγκαρδιότητες γιατί φοβόταν μήπως του κάνω μούτρα: Ο Νίκυ ήταν δικός μου φίλος και δεν ήθελα να’ ναι φίλος του Κλίφορντ – μάλιστα του είχα πει, Άμα θες να γίνεις κολλητός με τον Κλίφορντ εμένα να με ξεχάσεις. Καλά, μη δαγκώνεις, είχε απαντήσει ο Νίκυ και νομίζω πως εκείνη τη στιγμή σιδέρωνε πουκάμισα σαλιώνοντας το σίδερο.
Ο Κλίφοντ μας πλησίασε κι έσφιξε το χέρι του Νίκυμ και σε μένα είπε, Σου πάνε έτσι τα μαλλιά, κι εννοούσε πως μου πάνε τα ροζ μαλλιά – και τα’ πιασε λίγο στην άκρη επαναλαμβάνοντας. Είναι πολύ ωραία. Εγώ ήθελα να του πω, Πάχυνες, αλλά δεν το είπα –ήταν όμως αλήθεια. Κι έπειτα είδαμε τους Νίττυ Γρίττυ Ντερτ Μπαντ κι εγώ χόρευα όλο το βράδυ κι ο Κλίφορντ με κοιτούσε σαν να ήμουν μέρος της παράστασης…
Σ.σ Το "Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης" είναι ένα από το πιο πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα της δεκαετίας του '90. Είναι μια μοντέρνα αφήγηση για το τι σημαίνει να είσαι νέος στο κέντρο του δυτικού κόσμου και συγχρόνως στην άκρη του, στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης.
