Μια απόφαση που δεν είναι καθόλου εύκολη.
Σίγουρα κάθε συζυγική σχέση αλλάζει με την έλευση ενός παιδιού. Οι προτεραιότητες είναι άλλες και το κέντρο της προσοχής είναι γύρω από το παιδί. Θέλει προσπάθεια ώστε οι σύζυγοι να ξαναβρούν τις ισορροπίες τους και να δώσουν χώρο και χρόνο στην διατήρηση της προσωπικής τους σχέσης.
Όπως η σχέση, έτσι και η απόφαση για ένα χωρισμό περιπλέκεται με την ύπαρξη παιδιών στην οικογένεια. Οι γονείς, που μπορεί να έχουν πια μια τυπική ή μια κακή σχέση, αισθάνονται ενοχές και αγχώνονται για την αντίδραση των παιδιών σε έναν ενδεχόμενο χωρισμό. Έτσι, πολλοί αποφασίζουν να δώσουν άλλη μια ευκαιρία- το οποίο είναι και θεμιτό όταν γίνεται συνειδητή προσπάθεια-, να συντηρήσουν μια αρνητική κατάσταση ή να ζουν τυπικά μόνο μαζί, για να καλύπτουν τις ανάγκες των παιδιών.
Δυστυχώς, γύρω μας υπάρχουν πολλά ζευγάρια που μένουν μαζί μόνο για το παιδί. Δεν είναι απαραίτητο ότι έχουν μια κακή επικοινωνία (φωνές, καυγάδες κ.α.), απλά έχουν σταματήσει να επενδύουν συναισθηματικά μεταξύ τους και όλη η προσοχή και η τρυφερότητα στρέφεται προς το παιδί. Αυτό γίνεται με βάση μια μεγάλη αστοχία και παράβλεψη των γονιών: ότι το παιδί δεν καταλαβαίνει τι γίνεται, όσο μπροστά του φερόμαστε καλά. Αυτό είναι μεγάλο λάθος, καθώς τα παιδιά έχουν μεγάλη διαίσθηση και «νιώθουν» ακόμα και εκείνα που οι γονείς προσπαθούν με κόπο να κρύψουν. Δηλαδή, αισθάνονται ότι κάτι αρνητικό υπάρχει, ότι κάτι λείπει, όμως δε γνωρίζουν τι και αυτό τα αγχώνει περισσότερο.
Επιπλέον, επειδή τα παιδιά είναι όντα μιμητικά, η διατήρηση μιας «αξιοπρεπούς» αλλά χωρίς αισθηματική επένδυση σχέση των γονιών, δίνει στα παιδιά το μήνυμα ότι έτσι είναι μια συζυγική σχέση. Αυτό το μήνυμα, μπορεί να έχει αρνητική συνέπεια για τις μετέπειτα σχέσεις του.
Τέλος, είναι μεγάλο συναισθηματικό «βάρος» για ένα παιδί, να γνωρίζει ότι οι γονείς του έχουν μόνο αυτό και όχι ο ένας τον άλλον. Είναι κάτι που δε μπορεί να χειριστεί και πολλές φορές εκφράζεται με άγχος, επιθετικότητα και συμπεριφορές που δε μπορούν εύκολα να εξηγηθούν από το περιβάλλον.
Είναι απαραίτητο για την ομαλή ψυχοσυναισθηματική εξέλιξη του παιδιού, οι συμπεριφορές, τα λόγια αλλά και όσα δε λέμε, να ταιριάζουν με αυτά που αισθανόμαστε. Αλλιώς, το παιδί παίρνει μπερδεμένα μηνύματα που το οδηγούν να κατανοήσει διαστρεβλωμένα τον κόσμο γύρω του.
Ευχαριστούμε την συμβολή της Καλλιόπης Σαρρή, Ψυχολόγος, (Απόφοιτος Παντείου Πανεπιστημίου. Ειδικευμένη στην Παιδαγωγική Ψυχολογία) ([email protected]).
