Τί γίνεται με το μεσαίο παιδί; Ποίος ενδιαφέρεται για εκείνο; Οι γονείς μπορούν να δώσουν τα ίδια πράγματα σ' όλα τους τα παιδιά;
Το πρωτότοκο παιδί πρέπει να είναι υπόδειγμα, το μικρότερο παιδί έχει την προσοχή όλων πάνω του, όμως τι γίνεται με το δευτέρο; Μήπως, μετά τη γέννηση του μικρότερου μωρού, οι "προβολείς" αποσύρονται αυτόματως απ΄εκείνο και γίνεται ο αφανής "ήρωας" της οικογένειας;
Οι περισσότεροι γονείς έχουν έντονο άγχος, αγωνία, ενδιαφέρον, φόβο, ανησυχία στο πρώτο παιδί και είναι φυσιολογικό. Δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία και δίνουν το καλύτερο τους εαυτό για την ανατροφή του. Παρατηρούν τις κινήσεις τους, προσπαθούν να του δώσουν όσα περισσότερα εφόδια μπορούν, έχουν συνεχώς τη προσοχή και το ενδιαφέρον τους σε εκείνο. Ο ερχομός ενός μωρού στην οικογένεια είναι ένα ευτυχές γεγονός, που στερείται όμως τον ενθουσιασμό και αγωνία του πρώτου, δεν έχει να κάνει με την ευτυχία και την περηφάνεια των γονιών, αλλά η εμπειρία είναι που κάνει τη διαφορά. Οι γονείς τώρα γνωρίζουν πως να συμπεριφερθούν και να μιλήσουν σ' ένα παιδί. Ποιες είναι οι ανάγκες του και τα θέλω του. Ωστόσο, οι περισσότεροι γονείς είναι πιο χαλαροί και απολαμβάνουν καλύτερα το μεγαλώμα των παιδιών τους.
Τι γίνεται όμως, όταν στην οικογένεια έρθει ένα ακόμα μέλος; Ειδικά, αν το μικρότερο μωρό έχει αρκετά χρονιά διαφορά με τα αδέλφια του, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Ένα μωρό τραβά την προσοχή όλων. Όλοι θέλουν να παίξουν μαζί του και βρίσκουν χαριτωμένο ότι και αν κάνει.
Εκεί λοιπόν, είναι που οι γονείς πέφτουν σε μια μεγάλη παγίδα. Σαφώς, η αγαπή και το ενδιαφέρον για όλα τα παιδιά είναι αδιαμφισβήτη. Αλλά, οι ανησυχίες δεν είναι οι ίδιες και δεν μπορούν να είναι οι ίδιες για όλα τα παιδιά. Ο λόγος είναι πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και έχει διαφορετικές ανάγκες και θέλω. Έτσι λοιπόν, τα μικρά σας μπορεί να μεγαλώνουν στο ίδιο σπίτι, να έχουν τους ιδιούς γονείς, να μαθούν τους ίδιους κανόνες, αξίες και αρχές, αλλά να είναι τελειώς διαφορετικοί χαρακτήρες.
Πόσες φορές έχετε ακούσει τους γονείς να λένε "Μα, δεν μπορώ να καταλάβω, πως δεν έχει καμία σχέση με τον αδελφό του" ή "καλά στο ίδιο σπίτι μεγαλώνουν, τα ίδια πράγματα τους λέγαμε, γιατί συμπεριφέρεται έτσι" και πόσες ακόμα φράσεις επιβεβαιώνουν πώς λίγο πολύ όλοι οι γονείς κάποια στιγμή θα πέσουν στην παγίδα αυτή.
Φυσικά, και δεν είναι ίδια τα παιδιά σας γιατί και εσείς δεν ήσασταν οι ίδιοι κάθε φορά. Εμπειρίες, καταστασείς, η ωριμότητά σας, η φάση τη ζωή σας, τα συναισθήματά σας, τα βιώματα, αλλάζουν καθώς περνούν τα χρόνια. Αυτομάτως, λοιπόν καταλαβαίνετε πως δεν μιλάμε για το ίδιο περιβάλλον. Η οικογένεια δεν γίνεται μέσα σε εργαστηρία όπου επικρατούν οι ίδιες συνθήκες για την επανάληψη ενός πειράματος. Η οικογένεια αλλάζει και εξελίσσεται.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως η συμπεριφορά σας απέναντι στα μικρά σας είναι διαφορετική γεγονός που επηρεάζει την προσωπικότητά τους. Το πρώτο παιδί μοιάζει να φέρει την ευθυνή για τα αδέλφια του. Πρέπει να είναι καλό παιδί,υπάκουο, καλός μαθητής, να σεβέται, να φροντίζει και να προσέχει τα αδέλφια. Όλες αυτές οι αρμοδιότητες τις περισσότερες φορές μπλοκάρουν το παιδί. Νιώθει άγχος και φόβο, πώς αν αποτύχει σε κάτι δεν θα είναι πια προτύπο. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν οι γονείς συνοδεύουν την ανάθεση των αρμοδιότητων με έντονη κριτική. "Δεν ντρέπεσαι να συμπεριφέρεσαι έτσι, τι πάραδειγμα δίνεις στα αδέλφια σου" ή "Καλά εσύ μεγάλο παιδί και ζηλεύεις τα μικρά", οι φράσεις αυτές θα πρέπει να σας βάλουν σε σκέψεις καθώς επιβαρύνουν και πλήττουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού σας.
Το μικρότερο τώρα παιδί λειτουργεί ως χαλαρωτικό ή αγχολυτικό της οικογένειας. Όλοι παίζουν μαζί του, μόλις ζητήσει κάτι τρέχουν να του το δώσουν και έτσι κερδίζει τον τίτλο του "μικρού", "χαϊδεμένου" κτλ. Τα πράγματα όμως και εδώ δεν είναι τόσο αθώα. Καθώς, το παιδί δεν αυτονομείται, νιώθει πως είναι το μικρό και άρα αδυνάμο, με αποτέλεσμα να μην προσπαθεί να κάνει ή να δοκιμάσει πράγματα.
Ωστόσο, το δεύτερο παιδί δεν είναι πουθένα. Οι γονείς σύνηθως αντιμετωπίζουν τα δεύτερα παιδιά σαν ενήλικες, δείχνοτας τους εμπιστοσυνή. Εκείνα με τη σειρά τους, μεγαλώνουν χωρίς να νιώθουν το ενδιαφέρον και την αγάπη των γονιών τους. Προσπαθούν για το καλύτερο μήπως τραβήξουν τη προσοχή. Πολλές φορές νιώθουν ζήλια απέναντι στα αδέλφια τους και την εκδηλώνουν με διάφορους τρόπους.
Πώς οι γονείς μπορούν να αλλάξουν τα πραγματά;
Όσο δύσκολο και αν ακούγεται και ακατόρθωτο στην πράξη δεν είναι. Η λύση είναι ο ποιοτικός χρόνος με το κάθε παιδί σας ξεχωριστά. Βρείτε μια κοινή δραστηρίοτητα, για παράδειγμα μπορεί κάποιο να αγαπά το θέατρο ή το μπάσκετ, επιλέξτε να περνάτε χρόνο μαζί του. Πηγαίνετε μια βόλτα, περπατήστε, περάστε όμορφα και ποιοτικά. Ο χρόνος αυτός σημαίνει για το παιδί:
- αποδοχή
- ασφάλεια
- ευκαιρία να μιλήσει για όσα νιώθει, σκέψεις, όνειρα, αγωνίες,φόβους
- νιώθει την αγάπη και το ενδιαφέρον σας
Τι κερδίζετε; Μια δεμένη σχέση με το κάθε παιδί ξεχωρίστα και με όλη την οικογένεια σας. Τα μικρά νιώθουν αυτοπεποίθηση και μπορούν να αγωνιστούν για τη ζώη τους.
