Μήπως τελικά έχετε μια ιδιαίτερη σχέση με τα παιδιά σας; Σαφώς, τα παιδιά είναι τα πάντα για εσάς και ότι πιο όμορφο έχετε κάνει ποτέ στη ζωή σας, αλλά υπάρχουν όρια σ’ αυτή τη σχέση;
Πολλοί γονείς στηρίζονται στα παιδιά τους για την πρωταρχική τους σχέση παρά στο σύντροφό τους. Οι μητέρες, ιδιαίτερα, στηρίζονται πάρα πολύ στα παιδιά τους, για να πάρουν από αυτά ικανοποίηση και ευχαρίστηση, που λογικά θα έπρεπε να προέρχονται από τη συζυγική σχέση. Συχνά, αυτό οδηγεί στο να «βάζουν πρώτα τα παιδιά», να «θυσιάζονται για τα παιδιά» ή να δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στο να «γίνουν καλά παιδιά», επειδή εκείνοι έχουν επενδύσει πολύ ως γονείς στη σχέση γονέα-παιδιού.
Η συμπεριφορά των παιδιών τους έχει υπέρμετρη σημασία γι’ αυτούς τους γονείς. Το πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά είναι υπερβολικά σημαντικό. Αυτοί οι γονείς πιστεύουν ότι παιδιά πρέπει να ελέγχονται συνεχώς, να κατευθύνονται, να καθοδηγούνται, να παρακολουθούνται, να κρίνονται, να αξιολογούνται. Είναι πολύ δύσκολο για τέτοιους γονείς να επιτρέπουν στα παιδιά τους να κάνουν λάθη ή να ολισθαίνουν στη ζωή τους. Πιστεύουν ότι τα παιδιά τους πρέπει να προστατεύονται από εμπειρίες αποτυχίας, να προφυλάσσονται από όλους τους πιθανούς κινδύνους.
Οι γονείς τώρα που είναι πιο η πρωταρχική τους σχέση είναι η συζυγική, τείνουν να έχουν μια πιο χαλαροί σχέση με τα παιδιά τους. Εκείνα με τη σειρά τους κατέχουν σημαντική θέση στη ζωή τους, αλλά σχεδόν δευτερεύουσα-αν όχι δευτερεύουσα, τουλάχιστον όχι περισσότερο σημαντική από τη θέση του/της συζύγου. Φαίνεται ότι τέτοιοι γονείς επιτρέπουν πολύ περισσότερη ελευθερία και ανεξαρτησία στα παιδιά τους. Ευχαριστιούνται να περνούν χρόνο με τα παιδιά τους αλλά για περιορισμένα διαστήματα, τους αρέσει επίσης να περνάνε χρόνο μόνοι τους με το σύντροφό τους.
Με απλά λόγια, δεν επενδύουν αποκλειστικά στα παιδιά τους, επενδύουν και στο γάμο τους. Γι’αυτό, το πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά ή το πόσο πολύ αυτά επιτυγχάνουν δεν είναι τόσο καθοριστικό γι΄αυτούς. Τείνουν περισσότερο να νιώθουν ότι τα παιδιά έχουν να ζήσουν τη ζωή τους και πρέπει να τους δίνεται μεγαλύτερη ελευθερία να διαμορφώσουν τον εαυτό τους. Τέτοιοι γονείς τείνουν αν διορθώνουν λιγότερο συχνά τα παιδιά τους τους χρειάζονται, μπορούν να είναι εκεί, όμως δεν αισθάνονται έντονη ανάγκη να παρεμβαίνουν ή να εισβάλλουν στη ζωή των παιδιών τους, αν εκείνα δεν του ζητήσουν. Γενικά δεν παραμελούν τα παιδιά τους. Σίγουρα ενδιαφέρονται γι’ αυτά, αλλά δεν ανησυχούν. Ενδιαφέρονται, αλλά δεν καταπιέζουν. Η θέση τους είναι ότι τα «παιδιά είναι παιδιά», γι’ αυτό και μπορούν να είναι περισσότερο δεκτικοί με αυτό που είναι, δηλαδή παιδιά. Οι γονείς αυτοί λοιπόν διασκεδάζουν μάλλον παρά αναστατώνονται με την ανωριμότητα ή τις αδυναμίες των παιδιών τους.
Μπορούν με απλά λόγια να είναι πιο δεκτικοί στις συμπεριφορές των παιδιών τους. Έχουν μικρότερη ανάγκη να ελέγχουν, να περιορίζουν, να κατευθύνουν, να απαγορεύουν, να προειδοποιούν, να διδάσκουν. Μπορούν να επιτρέψουν στα παιδιά τους περισσότερη ελευθερία και αυτονομία. Αντιθέτως, με τους γονείς που είδαμε στην αρχή, οι οποίοι έχουν την ανάγκη να ελέγχουν, να περιορίζουν, να κατευθύνουν, να απαγορεύουν κ.λπ. Επειδή η σχέση τους με τα παιδιά τους είναι η πρωταρχική, αυτοί οι γονείς έχουν έντονη ανάγκη να ελέγχουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους και να προγραμματίζουν τις ζωές τους. Επειδή απλά η σχέση τους δεν τους καλύπτει και οι ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή τους προέρχονται μόνο από τα παιδιά τους.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
