Πες μου κάτι. Πες μου, υπάρχει κάτι στη ζωή σου που ενώ το θέλεις πολύ παράλληλα φοβάσαι να το κάνεις; Κάτι που για όλους τους άλλους φαίνεται ή είναι απλό, αλλά για σένα είναι σαν να πρέπει να ανέβεις το Έβερεστ μια μέρα με χιονοθύελλα; Από μικρή ήθελα να μάθω να οδηγώ αυτοκίνητο. Μου έδινε μια αίσθηση ελευθερίας η ιδέα του να το παίρνω και να πηγαίνω όπου θέλω και όποτε θέλω εγώ.
Έτσι στα 18 μου αποφάσισα να πάρω το δίπλωμα. Πήγα αρκετά φοβισμένη και δυστυχώς έπεσα σε άνθρωπο που δεν του άρεσε η δουλειά του. Ο δάσκαλος οδήγησης που βρήκα, βαριόταν τη ζωή του και το μόνο που ήθελε ήταν να τελειώσει η ώρα, να πάρει τα λεφτά του και να φύγει. Θα μου πεις "γιατί δεν τον άλλαζες;" και θα σου πω "δεν ξέρω...". Το θέμα είναι ότι το πήρα το δίπλωμα, αλλά ποτέ δεν πήρα αυτήν την αίσθηση του ότι μπορώ να το κάνω. Πήρα απλά ένα χαρτί και μερικές γνώσεις. Τίποτα παραπάνω. Αυτοκίνητο αγόρασα πολύ αργότερα και άρχισα σιγά, σιγά να κάνω βόλτες στη γειτονιά, χωρίς να τολμώ να ξεμακραίνω παραπέρα. Και τότε συνέβη ένα σοβαρό ατύχημα σε έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, και όλα τελείωσαν εκεί. Πούλησα το αυτοκίνητο, και "βολεύτηκα" με το να με πηγαίνουν τα ταξί, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και οι φίλοι. Ποτέ όμως δεν παραδέχτηκα μέσα μου το τέλος της σοφερίνας που ήθελα να γίνω.
Έβλεπα στο δρόμο γυναίκες να οδηγούν και ζήλευα.Έβλεπα γιαγιάδες να πηγαίνουν βόλτα τα εγγόνια τους με το αυτοκίνητό και τις χάζευα. Ένιωθα εξαρτημένη και ανάπηρη που δεν μπορούσα να πάω μόνη μου εκεί που επιθυμούσα. Ένιωθα χαζή που φοβόμουν να κάνω κάτι τόσο απλό. Κάτι που κάνουν όλοι. Δεν είχα αποφασίσει πως εγώ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΒΡΕ ΑΔΕΛΦΕ ΝΑ ΟΔΗΓΩ. Απλά ζούσα με έναν φόβο και ένα απωθημένο. Μέχρι που ήρθε η Χριστίνα στη ζωή μου, και μαζί με πολλά άλλα, άλλαξε και αυτό.
Βρήκα έναν υπέροχο δάσκαλο και ξεκίνησα μαθήματα από την αρχή. Με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου και να χαρώ το "ταξίδι". Μέσα σε δυο εβδομάδες, πήρα το παιδί μου και πήγαμε μια μακρινή βόλτα στη θάλασσα. Ένιωθα ότι ζω ένα όνειρο που θα κρατήσει όσο μια διαδρομή... Ήθελα να παγώσω το χρόνο, να κρατήσω τη στιγμή, να μην μου φύγει και χαθεί.
Έμπαινα στο αυτοκίνητο και αφού έφτανα στον προορισμό μου σώα και αβλαβής, τηλεφωνούσα στον άντρα μου για να μοιραστώ μαζί του τη χαρά μου! Από τότε, κάθε φορά που οδηγώ αισθάνομαι ένα τεράστιο κύμα υπερηφάνειας να με κατακλύζει. Είναι η χαρά, που το προσπάθησα και τα κατάφερα! Μέσα από την οδήγηση παρατηρώ τον εαυτό μου.
Με παρατηρώ όταν σκέφτομαι "τί θα πει τώρα ο πίσω που πηγαίνω αργά:", με παρατηρώ όταν προσπαθώ να παρκάρω και δεν τα καταφέρνω με την πρώτη, όταν κάνω λάθος τον δρόμο και χάνομαι στα στενά, όταν προσπαθώ να είμαι Η ΤΕΛΕΙΑ οδηγός και δεν είμαι. Και ναι! Είναι φορές που θέλω να φωνάξω: ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΕΛΕΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΠΟ ΟΛΑ. Δεν έχει σημασία αν αυτό που φοβάσαι εσύ, είναι παιχνίδι για κάποιον άλλον. Κάθε προσπάθεια είναι καλό να γίνεται για να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να τον εξελίξεις και όχι για να αρέσεις στους άλλους. Μέσα από την οδήγηση, μαθαίνω με τον καιρό, όχι μόνο να οδηγώ το αυτοκίνητο αλλά και τον εαυτό μου!
Μπορείτε να με βρείτε επίσης στον φυσικό μου χώρο, στο blog μου Mama Petounia, στο instagram μου @mamapetounia αλλά και στο facebook page μου Mama Petounia
