The Outline: Ηλίθια αστεία, νιπτήρες της ελευθερίας, branded αντισημιτισμός και αθάνατη ελληνική θλίψη

H Νάγια Κωστιάνη σχολιάζει κάθε Κυριακή τα πιο σημαντικά, ενδιαφέροντα, viral, αστεία και όχι και τόσο αστεία γεγονότα της εβδομάδας που πέρασε στην ποπ κουλτούρα. Δηλαδή στη ζωή. Plus μερικές προτάσεις για διάφορα ωραία πράγματα, on και offline.

Αυτό που ο Chandler έγινε πραγματικά αστείος

Δεν μπορώ να θυμηθώ πιο αναίτιο beef, celebrity ή μη, από αυτό που ξεκίνησε ο Chanandler Bong με τον Keanu Reeves, aka τον πιο αγνό και άκακο άνθρωπο του σύμπαντος. «Γιατί πεθαίνουν σπουδαία μυαλά, σαν τον River Phoenix και τον Heath Ledger, ενώ ο Keanu Reeves περπατά ακόμα ανάμεσά μας;». Ποιος νοήμων άνθρωπος το λέει αυτό για κάποιον που όχι μόνο δεν του έχει κάνει τίποτα, κάποιον που όχι μόνο έχει περάσει τη δική του προσωπική κόλαση, αλλά χαίρει και της εκτίμησης κυριολεκτικά όλου του κόσμου; Εκτός κι αν πιστέψουμε τα όσα γράφονται σχετικά με την πικρία του Chandler, ο οποίος λέγεται πως δεν ξεπέρασε ποτέ το γεγονός πως ο Reeves -ένας ηθοποιός της ίδιας γενιάς και σχεδόν ίδιου κοινωνικού κύκλου με αυτόν- αντιμετώπισε επιτυχώς την εξάρτησή του με τα ναρκωτικά και κατέληξε να γίνει ένας από τους πιο αγαπητούς movie stars, ενώ εκείνος έφτασε οριακά στον θάνατο και δεν κατάφερε να δει ποτέ την καριέρα του να απογειώνεται. Ή πως ήθελε να είναι ο κολλητός του River Phoenix, αλλά αυτή η θέση ήταν ήδη καλυμμένη από τον Reeves. Σε κάθε περίπτωση, το “διάλεξα ένα όνομα στην τύχη” που είπε αργότερα για να ζητήσει συγγνώμη, δεν πήγε και πολύ καλά. Είναι γνωστό άλλωστε πως όσα εμπεριέχονται στις celebrity αυτοβιογραφίες, είναι τυχαίες αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις που δεν έχουν επιλεχθεί με προσοχή και δεν έχουν περάσει από δέκα επιμέλειες πριν εκδοθούν. Βέβαια ο Perry τονίζει παντού πως έγραψε μόνος του τη συγκεκριμένη αυτοβιογραφία, χωρίς να χρησιμοποιήσει ghost writer. Ίσως θα έπρεπε.

Για όλα τα με-το-ζόρι-αστεία που είχε πει στα Φιλαράκια, πάντως, το να προσπαθείς να κάνεις comeback από τη λήθη των 90s γράφοντας ευχές θανάτου στην αυτοβιογραφία σου για τον πιο καθολικά λατρεμένο σταρ του πλανήτη, είναι το πιο πραγματικά αστείο πράγμα που έχει κάνει ο Perry.

REAL LIFE

The Outline: Τα κυρίως ντροπιαστικά κακουργήματα του Λιάγκα Κακάκια Κατρουλή

Ειδική μνεία στο GQ που έβαλε τον τέλειο τίτλο στο profile του για τον Matthew Perry. Εκείνον που θα έπρεπε να είχε η αυτοβιογραφία του, αν ο Perry είχε ζητήσει βοήθεια από κάποιον που ήξερε όντως να γράφει.

The Party & The After Party

Πήρε λίγο χρόνο στα brands -λίγο παραπάνω στην adidas- αλλά στο τέλος κατάλαβαν πως είναι προτιμότερο να χάσουν μερικές δεκάδες εκατομμύρια από το να συνεχίσουν να συνδέουν την εικόνα τους με το hate speech του Kanye West και το γενικότερο ντελίριο στο οποίο ζει τελευταία. Έτσι μέχρι στιγμής ο Kanye έχει φάει πόρτα από: Balenciaga, GAP, adidas, Foot Locker, τους μάνατζέρ του στη CAA, τους δικηγόρους του στην Cohen Clair Lans Greifer Thorpe & Rottenstreich, την JPMorgan, το MRC που γύρισε το ντοκιμαντέρ του και τώρα το έχει βάλει στο ράφι, τους άλλους μάνατζέρ του στην United Talent Agency, μια μεγάλη μερίδα πλούσιων συλλεκτών που αγόραζαν τα προϊόντα του για μελλοντικές επενδύσεις και, φυσικά, την ίδια την Anna Wintour και τη Vogue. Bonus οι Εβραίοι ιδιοκτήτες της Skechers. Παραμένει λίγο συναρπαστικό στο μυαλό μου ότι ακόμα και τώρα, μετά από όσα έχουμε δει και βιώσει ως κοινωνία ανθρώπων, μια επιχείρηση δεν καταλαβαίνει από το πρώτο κιόλας λεπτό πως η υστεροφημία της είναι πιο σημαντική από τα εκατομμύρια που θα χάσει (ακριβώς επειδή θα τα βγάλει στο διπλάσιο αν κρατήσει την σωστή ηθικά θέση απέναντι σε ένα τόσο ξεκάθαρα ανήθικο ζήτημα), αλλά εδώ είμαστε. Ξέρω πως η προηγούμενη πρόταση περιέχει μαθηματικά μπακάλικου και πως τα συμφέροντα που διακυβεύονται σε τόσο μεγάλες συνεργασίες είναι τεράστια και απαιτείται χρόνος και σκέψη για να παρθεί μια στρατηγική απόφαση, αλλά στο τέλος της ημέρας το κοινό σου θέλει να ξέρει αν είσαι οκ με το να συνεργάζεσαι με έναν άνθρωπο που εξαπολύει μηνύματα μίσους για τους Εβραίους. Κάποιες φορές είναι πραγματικά τόσο απλό.

Ένα παράλληλο αφήγημα που είδα να ξεδιπλώνεται μέσα στην εβδομάδα, και μάλιστα από πολλά μεγάλα διεθνή μέσα, ήταν το “Πώς αντιμετωπίζει η Kim Kardashian την τραγική κατάσταση με τον πρώην σύζυγό της και τα αντισημιτικά σχόλιά του”. Υποθέτω μια χαρά, αν σκεφτώ πως είναι από τους πρώτους celebrities που βοήθησαν και βοηθούν τους Dolce & Gabbana να αποκαταστήσουν την εικόνα τους, μετά το bullying των δύο σχεδιαστών κατά των μαύρων, των ασιατών, των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, των υπέρβαρων ατόμων και, δεν ξέρω, ξεχνάω κάποιον άλλον; Κι εγώ συμπαθώ, σε γενικές γραμμές, την Kim, αλλά όχι να την κάνουμε και μάρτυρα όταν έχει κάνει το πλυντήριο δεύτερο επάγγελμα. Τις περισσότερες φορές τα λεφτά είναι όντως πάνω από όλα, και αυτό είναι μια εξίσου απλή διαπίστωση.

Ο νιπτήρας του ελεύθερου λόγου

Το Twitter βρίσκεται πλέον και επίσημα στα χέρια του Elon Musk. Αφήστε τον νιπτήρα να κάτσει μέσα. Δηλαδή, μία από τις πιο προβληματικές αλλά και σταθερά διασκεδαστικές και πλήρως ενημερωτικές πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, βρίσκεται στην κατοχή του πιο πλούσιου ανθρώπου στον κόσμο, ο οποίος θέλει να επαναφέρει "την ελευθερία του λόγου" στο μέσο. Το οποίο σημαίνει επίσης πως ένα κοινωνικό δίκτυο με περίπου 238 εκατομμύρια χρήστες που μέχρι πρόσφατα διατηρούσε μια πολύ καλή φήμη στην προστασία προσωπικών δεδομένων, είναι πλέον στην ιδιοκτησία ενός αποδεδειγμένα κομπλεξικού και μικροπρεπή επιχειρηματία, ο οποίος έχει πλέον τη δυνατότητα να ανακτήσει κάθε προσωπικό στοιχείο και μήνυμα που υπάρχει στο Twitter και να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Για παράδειγμα, να τα πουλήσει σε μια χώρα με την οποία θέλει να δημιουργήσει εμπορικούς δεσμούς η Tesla ή η SpaceX.

Ίσως ήρθε όντως η ώρα να διαγράψουμε τα Twitter account μας. Ήταν ωραίο όσο κράτησε, αλλά όπως συμβαίνει με κάθε όμορφο Σύνδρομο Στοκχόλμης, συνειδητοποιείς πως βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο μόνο τη στιγμή που shit hits the fan.

Κάπως καταντάει κουραστικό πια, ΟΧΙ;

Μιλούσα τις προάλλες με έναν φίλο μου που έκανε πριν λίγο καιρό τη διάσημη προσκυνηματική διαδρομή Camino de Santiago, και μου περιέγραφε όλα όσα έζησε επί έναν μήνα στις πεδιάδες, τα βουνά και τις ερήμους της Ισπανίας μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους από όλον τον κόσμο και από κάθε πιθανό κοινωνικό background -από μικροαστούς συνταξιούχους Αμερικάνους μέχρι τη Σουηδή που είναι υπεύθυνη για την είσοδο αλλοδαπών στη χώρα της. Σχολιάζαμε την ανέμελη κουλτούρα και τον all inclusive τρόπο ζωής των ντόπιων και τα κλισέ χαρακτηριστικά των κατοίκων συγκεκριμένων χωρών, που όμως είναι κλισέ επειδή είναι αλήθεια -όπως ότι οι Ιταλοί θα προτιμήσουν να μείνουν νηστικοί από το να φάνε κακό φαγητό και ότι οι Γάλλοι είναι απάλευτοι σε κάθε επίπεδο. Η κουβέντα πήγε, αναπόφευκτα, στην ποιότητα ζωής στην Ελλάδα, στη μυωπική ματιά του μέσου Έλληνα απέναντι σε οτιδήποτε ξένο και διαφορετικό και στο γεγονός πως παρότι υστερούμε τραγικά σε δομές και κοινωνικές παροχές που χώρες όπως η Αλβανία, η Σερβία και η Βόρεια Μακεδονία έχουν ως δεδομένες, εμείς έχουμε αναγάγει τον τρόπο ζωής σε αυτή τη χώρα ως κάτι ζηλευτό και μοναδικό, με το μεσογειακό κλίμα και την υποτιθέμενη “έξω καρδιά” φιλοσοφία του λαού μας να είναι τα USPs που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού. Είναι κάτι τέτοιες συζητήσεις που, θες δεν θες, σε κάνουν να σκέφτεσαι αν είσαι υπερβολικός, αν πέφτεις στην παγίδα της ρομαντικοποίησης του να ζεις σε ένα μέρος που έχεις ζήσει μόνο ως τουρίστας, αν δεν εκτιμάς τα όσα έχει να σου προσφέρει η χώρα σου παρά τα ελαττώματά της, αν κρίνεις αυστηρά τον λαό σου επειδή παίρνεις τοις μετρητοίς κάποια συγκεκριμένα συμβάντα και δεν βλέπεις τη μεγαλύτερη εικόνα. Μπορεί όλα αυτά να ισχύουν.

Ή μπορεί ανήμερα της εθνικής εορτής της 28ης Οκτωβρίου να βλέπεις για άλλη μια χρονιά δημοσιεύματα από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας, με τίτλους όπως “Ξεχώρισε η μαθήτρια με καταγωγή από την Κένυα”, για ένα κορίτσι που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα, αλλά δεν έχουμε συνηθίσει ακόμη, εν έτει 2022, να βλέπουμε το χρώμα του δέρματός της. Για μένα θα έπρεπε να ξεχωρίσει και μια μαθήτρια με καταγωγή από την Ικαρία -σε όλη μου τη ζωή, δεν έχω γνωρίσει άτομο από την Ικαρία που να μην έχει συγκλονιστικά λαμπερή επιδερμίδα και μεγάλα πράσινα μάτια. Να ξεχωρίσει και η μαθήτρια που άλλαξε τη στολή της για να ταιριάζει με την Y2K τάση στις διεθνείς πασαρέλες και τις προσωπικές της στιλιστικές αναφορές, το κορίτσι έχει διαβάσει τη μόδα του. Να ξεχωρίσει και ο μαθητής που έκανε το μαλλί του ροζ σαν τον Machine Gun Kelly, γιατί μπορεί να μην ξέρει από μουσική αλλά σίγουρα ξέρει από φανταστικό coloring. Γιατί δεν ξεχωρίζουμε κι αυτούς;

Ή, από την άλλη, να βλέπεις δημοσιεύματα με τίτλους όπως “Διευθυντής σχολείου ζήτησε 50 ευρώ από μετανάστες γονείς για το στεφάνι που θα κατέθετε το παιδί τους”, όπου ο εν λόγω διευθυντής ξενέρωσε όταν στη σχολική κλήρωση για το στεφάνι κέρδισε παιδί μεταναστών, οπότε σκέφτηκε να τους ζορίσει οικονομικά ώστε να κάνουν πίσω και να καταθέσει το στεφάνι ένας μαθητής σε πιο παστέλ απόχρωση. Ναι, το ξέρω πως αυτά συμβαίνουν και σε άλλες χώρες. Και ξέρω επίσης πολύ καλά πως μια μεγάλη, ευτυχώς, μερίδα του λαού μας έχει μεγαλύτερη καρδιά και EQ από αυτά τα παραδείγματα. Δεν είναι όμως η πλειονότητα ούτε και θα είναι ποτέ, τουλάχιστον όχι πριν περάσουν τουλάχιστον 2 γενιές ακόμα για να καθαρίσει το τοπίο. Και ξέρετε κάτι; Από μια ηλικία και μετά, τα 35 εν προκειμένω, αρχίζεις να κουράζεσαι πραγματικά με τη μιζέρια και την τραγελαφική ψευδαίσθηση μεγαλείου αυτού του τόπου, όσο ζηλευτός κι αν είναι ο ήλιος του, όσο νόστιμες κι αν είναι οι ντομάτες του, όσες οικογένειες, βιολογικές ή/και επίκτητες, κι αν έχεις σε αυτόν.

Υπήρξε μόνο μια λεπτομέρεια στην, για άλλη μια χρονιά, καταθλιπτική κάλυψη άλλης μιας εθνικής γιορτής, που με έκανε να χαμογελάσω. Το ότι οι μετανάστες γονείς του παιδιού που κληρώθηκε για το στεφάνι, δεν υπέκυψαν στον εκβιασμό. Γκούγκλαραν κι έμαθαν πώς να φτιάξουν μόνοι τους στεφάνι με μυρτιές και δάφνη, ώστε το παιδί τους να καταθέσει τελικά το στεφάνι. Γιατί για εκείνους σήμαινε όντως κάτι.

Τουλάχιστον οι μετανάστες θα μάθουν (μεταξύ όλων των άλλων) αυτήν την τεχνολογικά ανάπηρη χώρα πώς να χρησιμοποιεί σωστά το ίντερνετ.