Milk: Οι πρώτες μέρες της μητρότητας μέσα από τα ωμά αυτοπορταίτα της Sophie Harris-Taylor
JTeam
29 Μαρτίου 2022
Για πρώτη φορά μητέρα. Ποια είναι άραγε τα συναισθήματα, τα στάδια, οι προκλήσεις, οι πρώτες μέρες του θηλασμού και της συγκατοίκησης με ένα άγνωστο πλάσμα; Σε αυτά τα ερωτήματα φαίνεται πως ήθελε να απαντήσει η Βρετανίδα φωτογράφος Sophie Harris-Taylor μέσα από το φωτογραφικό της έργο όταν γέννησε για πρώτη φορά.
Το οπτικό αποτέλεσμα που παρέδωσε στο κοινό, ονομάζεται Milk και είναι μια σειρά ωμών γυναικείων πορτραίτων καθώς εξερευνούν το ταξίδι της μητρότητας με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Από μια επίπονη πολλές φορές, διαδικασία μέχρι το μαγευτικό δέσιμο που δημιουργεί ο θηλασμός ανάμεσα στη μητέρα και το βρέφος της.
Σχεδόν τρία χρόνια αφότου γέννησε τον δεύτερο γιο της, η Sophie γύρισε την κάμερα προς τον εαυτό της, αυτή τη φορά για να καταγράψει το δικό της, προσωπικό ταξίδι της εγκυμοσύνης, της γέννησης και των πρώτων στιγμών με το νεογέννητο και φυσικά όλων των συναισθημάτων.
«Δεν είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς μεταφέρουν οι φωτογραφίες μου στον κόσμο αλλά αν έστω και μία μητέρα μπορεί να ταυτιστεί, νιώθω ότι υπηρέτησαν τον σκοπό τους», αναφέρει η Sophie, η οποία σε συνέντευξή της στη βρετανική Vogue, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και σε αρκετές παρανοήσεις που συνοδεύουν τη μητρότητα.
Οι εγκυμοσύνες της περιγράφονται πολύ διαφορετικά από ό,τι έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε. «Και οι δύο εγκυμοσύνες μου ήταν πολύ δύσκολες καθώς υπέφερε η ψυχική μου υγεία. Το σώμα μου άρχισε να αλλάζει πολύ γρήγορα και ως μία από τις γυναίκες που έχουν διατροφική διαταραχή, πάλευα πολύ για να το ελέγξω. Σιχαινόμουν το γεγονός ότι άρχισα να αντικειμενοποιούμαι ενώ πολλές φορές κρυβόμουν πίσω από φαρδιά ρούχα».
«Κανείς δεν μιλάει ποτέ για τις διατροφικές διαταραχές και την εγκυμοσύνη αλλά πολλές φορές συνυπάρχουν. Και παρόλο που ήμουν πολύ τυχερή που έμεινα έγκυος δύο φορές, που είχα δίπλα μου έναν σύντροφο που με αγαπούσε, όλο αυτό παραμένει μια μεγάλη μάχη. Η σύγκρουση είναι διαρκής, έχει διαφορετικές κατευθύνσεις και φωνές. Η μία είναι με το να είναι υγιές το παιδί και η άλλη είναι με τη διατροφική διαταραχή», είναι τα όσα προσθέτει.
Η ανάγκη να καταγράψει το δικό της ταξίδι μητρότητας, προέκυψε από τις δυσκολίες που συνάντησε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Η ίδια προτιμούσε πάντα να λέει την ιστορία της μέσα από τους άλλους αλλά αυτή τη φορά ήταν όλα πολύ διαφορετικά.
«Ένιωσα μόνη μου σε όλη αυτή την εμπειρία και ότι δεν είχα καθόλου reference points. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, ήμουν σίγουρη ότι θα μπορούσα να κατανοήσω καλύτερα όλο αυτό το ταξίδι. Δεν το έκανα για λόγους ενσυναίσθησης αλλά για να δείξω μια πραγματικότητα, η οποία δεν προβάλλεται συχνά και γεμίζει με ντροπή, ενοχή μια μητέρα και περιγράφεται δύσκολα ακόμη και στους πιο κοντινούς».
«Όλες οι μητέρες είναι απίστευτα δυνατές, γίνονται σχεδόν υπεράνθρωποι αφού τα καταφέρνουν κάθε μέρα περισσότερο από τον καθένα»
Σχετικά με τις τεχνικές αναπνοής και όλες τις συμβουλές που δίνονται σε κάθε μέλλουσα μητέρα, η φωτογράφος επέλεξε να παραβλέψει την οδό του overthinking και να ξέρει όσο το δυνατόν λιγότερα για όσα θα ακολουθούσαν. Ο θηλασμός ήταν ένα από τα κεφάλαια που ανακάλυψε μόνη της και λειτούργησε για την ίδια σαν ένα «είδος θεραπείας» που φέρνει πιο κοντά τις μαμάδες μεταξύ τους μέσα όμως από εντελώς διαφορετικές ιστορίες και βιώματα.
Μέσα από τη δική της εμπειρία, ο θηλασμός είναι μια «full-time δουλειά που πρέπει κάθε λίγες ώρες να είσαι εκεί για το μωρό». Η Sophie δεν ένιωσε καμία απολύτως οικειότητα με αυτό, όπως υποστηρίζουν άλλες μαμάδες. Έκανε μαστίτιδα και ένιωθε τέτοιο πόνο που ούτε καν φανταζόταν ότι θα μπορούσε ποτέ να νιώσει από την εμπειρία της μητρότητας. Όλο αυτό που βίωνε, είχε μετατραπεί ξεκάθαρα σε μια σχέση αγάπης- μίσους.
Οι φωτογραφίες της μεταφέρουν για την ίδια στο κοινό «ένα είδος επιβίωσης, μοναξιάς, ευαλωτότητας και σίγουρα την αλήθεια». Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις έννοιες, υπάρχει ευθραυστότητα. «Πιστεύω ότι πολλές γυναίκες νιώθουμε ντροπή αν δεν εξυμνούμε την εγκυμοσύνη και τις πρώτες μέρες με το νεογέννητο. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει έλλειψη ελέγχου και κυρίως η αίσθηση ότι χάνεις τον εαυτό σου». Και αυτή είναι μια αλήθεια που πρέπει επιτέλους να μοιραστεί.
