Μπορεί ο έρωτας να οπλίσει ένα χέρι; Μία ακόμη γυναικοκτονία στην Ελλάδα ψάχνει τον δρόμο της δικαιοσύνης
Έλενα Κρητικού
9 Αυγούστου 2021
Σήκωσε το πιστόλι που έφερε μαζί του, την πυροβόλησε πισώπλατα και εξαφανίστηκε. Πριν λίγες ώρες στο Ρέθυμνο σημειώθηκε μία ακόμη γυναικοκτονία. Οι συνθήκες παραμένουν αδιευκρίνιστες. Θύτης και θύμα φημολογείται ότι είχαν φιλικές σχέσεις ή ότι εκείνη τον απέρριψε ερωτικά ενώ ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αναφέρουν πως οι δυο τους διατηρούσαν παράνομη σχέση.
Με αφορμή την παραπάνω ανεπιβεβαίωτη πληροφορία, μήπως τελικά είναι πολλοί τελευταία, οι άνδρες που ισχυρίζονται ότι έβαψαν με αίμα τα χέρια τους στο όνομα του έρωτα; Οι γυναικοκτόνοι που αφαίρεσαν τη ζωή μιας γυναίκας και ισχυρίζονταν κάποτε ότι την αγάπησαν ή ότι την ερωτεύτηκαν παράφορα, δεν διαπράττουν έγκλημα πάθους κι ας επιμένουν με φαινομενικό πάθος για να γίνουν πιστευτοί στις καταθέσεις τους. Γιατί η δολοφονία οποιασδήποτε γυναίκας δεν γίνεται από πάθος παρά τελείται μονάχα κάτω από ένα καθεστώς ψυχοπαθολογικών χαρακτηριστικών.
Η αφαίρεση της ζωής της μπορεί να γίνει από έντονο ναρκισσισμό, από κτητικότητα, από πληγωμένο εγωισμό, από ένα υποτιθέμενο αίσθημα αδικίας, από ένα σύνολο ψυχώσεων που μόνο οι ειδικοί αναγνωρίζουν, εξετάζοντας τα προφίλ των δραστών. Όχι, όμως από υπερβολικό έρωτα. Γιατί ο έρωτας προάγει ένα υψηλό ιδεώδες κι όχι μια ευτελή πράξη.
Μέσα από τους παραπάνω επικίνδυνους συνδυασμούς, ο δράστης γίνεται ο τιμωρός του ανθρώπου που ισχυρίζεται ότι αγαπά. Όμως, ο φόνος μιας γυναίκας δεν θυμίζει σε τίποτα την αγάπη, το πάθος, τον έρωτα γιατί δεν υιοθετεί κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά στην τέλεσή του. Ο έρωτας δεν οπλίζει το χέρι, μόνο το ναρκισσιστικό πάθος μπορεί. Και αυτό το είδαμε καθαρά στο πρόσωπο του δολοφόνου της Caroline και στα πρόσωπα πολλών ακόμη ανώνυμων δραστών.
Το πέρασμα από τη θεωρία και τις απειλές στην πράξη της γυναικοκτονίας υποκαθιστά τη ναρκισσιστική εικόνα που οδήγησε στο «τέλειο έγκλημα» ή έστω στο έγκλημα που τελειοποιήθηκε με δύο σφαίρες από χέρια που στόχευσαν σωστά. Ακόμη και αν μετά από αυτό, ο δράστης δεν μπορεί ή ισχυρίζεται ότι δεν αναγνωρίζει την υπογραφή της καταδίκης του (Ήμουν εγώ;). Κάπως έτσι οι δύο εικόνες στον καθρέφτη συγχέονται και στόχο έχουν να αποπροσανατολίσουν τις αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές όπως και όλο τον κόσμο.
Για παράδειγμα, ο δράστης που αφαίρεσε τη ζωή της Caroline κρυβόταν καλά πίσω από τον πιλότο που είχε τις προδιαγραφές του ιδανικού άνδρα, ο δολοφόνος που ξυλοκόπησε βάναυσα και πέταξε στη θάλασσα την 26χρονη Γαρυφαλλιά βρισκόταν πίσω από τον φαινομενικά ανυποψίαστο φίλο της που είχαν πάει μαζί διακοπές για το καλοκαίρι. Έτσι και ο 49χρονος εγκληματίας στο Ρέθυμνο που βρίσκεται πίσω από την τραγική δολοφονία της 47χρονης έκρυβε την εγκληματική του φύση πιθανότατα εδώ και καιρό, πίσω από τον άνδρα που υποδυόταν με επιτυχία.
Τα παραδείγματα είναι πολλά, αλλά το μόνο βέβαιο σε καθεμία από τις παραπάνω υποθέσεις είναι πως το πάθος, ο έρωτας ή η ζήλια χρησιμοποιούνται τις περισσότερες φορές, ως δικαιολογίες για να μειωθεί η ένταση των εγκλημάτων. Ας μη μιλάμε λοιπόν άλλο για εγκλήματα πάθους αλλά ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ας ομολογήσουμε κι εμείς μαζί με τους δράστες πως πρόκειται για καθαρές γυναικοκτονίες που έγιναν από εξουσιαστικούς χαρακτήρες και από άνδρες που έμαθαν από μικροί να θεωρούν τη γυναίκα τους κτήμα. Όχι, από άνδρες που αγάπησαν γιατί από έρωτα θα έπρεπε να οδηγηθούν σε σπουδαίες και ευγενείς πράξεις κι όχι στην πιο απεχθή πράξη δειλίας και ανανδρίας.
Σύμφωνα με τον Βέλγο εγκληματολόγο, Etienne De Greef (1898-1961), ο δρόμος για να φτάσει ο δράστης στην περάτωση της εγκληματικής πράξης, περνά από τρία στάδια. Στο βιβλίο «Έρωτας κι εγκλήματα από έρωτα», αναφέρει ως πρώτο στάδιο, αυτό της ατελέσφορης συναίνεσης. Όταν, δηλαδή, ο δράστης συλλαμβάνει την ιδέα του εγκλήματος χωρίς, όμως, να την επεξεργαστεί και τελικά την απωθεί. Στο δεύτερο στάδιο η ατελέσφορη συναίνεση συνδυάζεται με την αξία του ερωτικού συντρόφου στη ζωή του δράστη, που μπορεί να εκδηλωθεί κι ως εμμονή.
Στο στάδιο αυτό συνεκτιμώνται από τον δράστη κι άλλες πράξεις, ισοδύναμες της εγκληματικής, που όμως δεν οδηγούν ακόμη στην απώλεια ζωής. Ενδέχεται στο στάδιο αυτό να εκδηλωθούν απειλές ή αποτυχημένες απόπειρες. Στο τρίτο και τελευταίο στάδιο επέρχεται η ολοκλήρωση της εγκληματικής πράξης μέσα από παροξυσμό, που οδηγεί στην πλήρη κατακρεούργηση του θύματος. Ασφαλώς και τα τρία αυτά στάδια ενδέχεται να εξελιχθούν μέσα σε ελάχιστο χρόνο.
Ελάχιστο χρόνο χρειάστηκε για να σημειωθεί και η τελευταία γυναικοκτονία στο Ρέθυμνο, η όγδοη μέσα σε έναν χρόνο. Με δύο σφαίρες, μία ακόμη γυναίκα έφυγε από τη ζωή από τα χέρια ενός άνδρα που είναι πολύ πιθανό κατά την κατάθεσή του να επικαλεστεί την αγάπη για να επισκιάσει για μία ακόμη φορά την αλήθεια που έχει μόνο ένα όνομα και αυτό δεν είναι άλλο από τη γυναικοκτονία.
Δείτε ακόμη: Δυνατές φωτογραφίες που περιγράφουν τη γυναικεία κακοποίηση
Σε πολλές χώρες τα κορίτσια έχουν λιγότερα δικαιώματα στη μόρφωση από τα αγόρια, προκειμένου να μην έχουν τις ίδιες απαιτήσεις στο μέλλον.
Οι γυναίκες μπορεί να μην έχουν ελευθερία λόγου αν η γνώμη τους θεωρείται λιγότερο σημαντική από των αρσενικών.
Μία στις τρεις γυναίκες θα κακοποιηθεί κάποια στιγμή στη ζωή της, πιθανότατα από κάποιο συγγενικό πρόσωπο.
Παράλληλα με το να διατρέχουν κίνδυνο παρενόχλησης, οι γυναίκες συχνά ωθούνται να υποβάλλονται σε αισθητικές επεμβάσεις για να είναι αρεστές.
Σε πολλές χώρες και κοινωνίες, οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να έχουν τον έλεγχο του ίδιου τους του κορμιού.
Οι γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση στη μόρφωση και την εργασία. Περίπου 155 χώρες έχουν τουλάχιστον ένα νόμο που τους τα απαγορεύει.
Οι γυναίκες είναι πιθανό να κερδίζουν λιγότερα από έναν άντρα που κάνει ακριβώς το ίδιο επάγγελμα.
