Όχι, οι γυναίκες δεν «δολοφονούνται», υπάρχουν οι άνδρες που «τις δολοφόνησαν» σε φωνή ενεργητική
Έλενα Κρητικού
29 Σεπτεμβρίου 2021
«Η Caroline δολοφονήθηκε τα ξημερώματα της 11ης Μαΐου 2021 στη μεζονέτα που διέμενε στα Γλυκά Νερά».
Μετά από 37 ήμερες, ο σύζυγός της, Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, ανακρινόμενος ομολόγησε στους αστυνομικούς πως την σκότωσε ο ίδιος. Μετά την ομολογία του, κανένα μέσο δεν διατύπωσε διαφορετικά την είδηση, πως δηλαδή «ο Μπάμπης δολοφόνησε την Caroline». Μέχρι σήμερα, η Caroline Crouch θεωρείται μια δολοφονημένη γυναίκα με αποτέλεσμα η δολοφονία της να κάνει σχεδόν αμέτοχο τον δράστη και να περιγράφεται ως κάτι «κακό» που συνέβη σε εκείνη, μετατοπίζοντας την προσοχή από τον θύτη στο θύμα.
Δείτε γιατί είναι γυναικοκτονία στην οποία πρέπει να μπει ένα τέλος και γιατί ο θύτης πρέπει να γίνεται το υποκείμενο, διαβάζοντας περισσότερα σχετικά άρθρα στο #gazzettaforHer.
Ανατρέχοντας, όχι μόνο στην υπόθεση της Caroline αλλά και στις 11 γυναικοκτονίες που έχουν καταγραφεί μόνο από την αρχή του 2021, η γυναίκα γίνεται το υποκείμενο, η ενέργεια το ρήμα και ο άνδρας μπαίνει στο τέλος της πρότασης με αποτέλεσμα να νιώθει ότι βρίσκεται λιγότερο στο επίκεντρο της προσοχής. Ως γυναίκα που παρακολουθεί από την οθόνη άνδρες να δολοφονούν γυναίκες, νιώθω να με κυριεύουν όλο και πιο απειλητικά και άγρια συναισθήματα για αυτό που συμβαίνει.
Αυτό που νιώθω, το περιέγραφε εξαιρετικά το 2013 ο Jackson Katz σε μια ομιλία TEDx. Μιλούσε ακριβώς γι' αυτό που παρατηρείται και καταγράφεται στην Ελλάδα έντονα τους τελευταίους μήνες, αλλά συνέβαινε πάντοτε κάτω από σιωπή. Στη βάση του είναι αυτό που περιέγραφα λίγο πιο πάνω. Τείνουμε πέρα από τις γυναικοκτονίες, να μιλάμε για το πόσες γυναίκες βιάστηκαν πέρσι και, όχι για το πόσοι άνδρες βίασαν γυναίκες. Μιλάμε για το πόσα κορίτσια παρενοχλήθηκαν σε ένα σχολείο αλλά, όχι για το πόσα αγόρια τις παρενόχλησαν... Για το πόσα κορίτσια έμειναν έγκυες αλλά όχι για το πόσα αγόρια βρίσκονται πίσω από αυτές τις εγκυμοσύνες.
Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε, υπάρχει παντού η χρήση της παθητικής φωνής και στο καθημερινό μας λεξιλόγιο δεν υπάρχει κανένα ενεργητικό ρήμα που να περιγράφει την κακοποίηση του γυναικείου φύλου. Η παθητική φωνή μετατοπίζει την προσοχή από τους άνδρες και τα αγόρια, και τη στρέφει ολοταχώς επάνω στα κορίτσια και τις γυναίκες. Η παρενόχληση, η κακοποίηση, ο βιασμός, η δολοφονία τους περιγράφεται ως κάτι «κακό» που συμβαίνει σε εκείνες με αποτέλεσμα να συγκαταλέγεται στη λίστα των λεγόμενων "women's issues". Μόνο που η βία είναι καθαρά «θέμα του άνδρα» που την προκαλεί αν θέλουμε να μιλάμε με ταμπέλες.
Ακόμη και ο όρος «βία κατά των γυναικών» είναι προβληματικός γιατί όπως διατυπώνεται, είναι σαν να μην την έχει προκαλέσει κανείς, ο άνδρας γίνεται αμέτοχος και η βία παρατηρείται από απόσταση, απλώς καταγράφεται ότι συνέβη. Το ίδιο συμβαίνει και με τα gender issues, που θεωρείται ότι είναι συνώνυμα με «όσα συμβαίνουν στις γυναίκες». Και για να γίνει πια ξεκάθαρο, η «βία με βάση το φύλο» είναι η σεξουαλική κακοποίηση, η σεξουαλική παρενόχληση, η ενδοοικογενειακή βία, η κακοποιητική συμπεριφορά σε μια σχέση, η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών.
Εδώ και πάλι η προσοχή στρέφεται στο Victim Blaming και έπονται οι πιο παράλογες ερωτήσεις με αποδέκτη, όχι τον x άνδρα που κακοποίησε μια γυναίκα αλλά τη γυναίκα που κακοποιήθηκε. Ένα πλήθος από «γιατί» για τις γυναίκες και τις «επιλογές» τους. Γύρω από το «τι κάνουν, τι σκέφτονται, τι ρούχα φορούν». Οι ερωτήσεις όμως που γίνονται για τις επιλογές μιας γυναίκας, δεν θα αποτρέψουν τη βία που υφίσταται.
Όπως περιγράφει εύστοχα ο Katz, πρέπει να θέτουμε ερωτήσεις που δεν «στοχοποιούν» τη γυναίκα- θύμα αλλά τον άνδρα- θύτη, όπως «Γιατί τη χτύπησε;», «Γιατί η ενδοοικογενειακή βία συνεχίζει να είναι ένα τεράστιο παγκόσμιο πρόβλημα;», «Γιατί τόσο πολλοί άνδρες κακοποιούν σωματικά, συναισθηματικά, λεκτικά και με τόσους άλλους τρόπους, τις γυναίκες, τα κορίτσια, αλλά και τους άνδρες και τα αγόρια, που ισχυρίζονται ότι αγαπούν;», «Τι συμβαίνει τελικά με τους άνδρες;», «Γιατί τόσοι ενήλικες κακοποιούν σεξουαλικά μικρά αγόρια και κορίτσια;», «Γιατί τόσοι άνδρες βιάζουν τόσες γυναίκες;», «Γιατί τόσοι άνδρες βιάζουν τόσους άλλους άνδρες;». «Τι πάει λάθος στην κοινωνία μας;», «Ποιος είναι ο ρόλος μας σε αυτήν και στον κόσμο;».
Αντί λοιπόν να βιαστούμε να χαρακτηρίσουμε ως "feminazi" μία γυναίκα που αποφασίζει να εναντιωθεί σε έναν άνδρα που την κακοποιεί με κάθε μορφή, καλύτερα να δούμε πιο εσωτερικά, κοιτάζοντας προσεκτικά το σύστημα που επιμένει να βλέπει τον μέσο δράστη ως «άρρωστο ή διεστραμμένο» και όχι ως έναν απολύτως φυσιολογικό τύπο που έχει πλήρη επίγνωση για την πράξη του.
Αυτό που παρατηρείται να συμβαίνει έντονα με τις γυναίκες, συμβαίνει και σε άνδρες από άνδρες και αυτό πρέπει να ακουστεί. Αυτό είναι και το πιο κοινό χαρακτηριστικό των δύο φύλων. Η ομιλία που έγινε 8 χρόνια πριν, κλείνει με ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα που είχε πει ο Martin Luther King στη σύντομη ζωή του:
«Στο τέλος, εκείνο που πονάει περισσότερο δεν είναι τα λόγια των εχθρών μας αλλά η σιωπή των φίλων μας»... Η σιωπή εκείνη που αναθρέφει θύτες.
Δείτε ακόμη: Δυνατές φωτογραφίες που περιγράφουν τη γυναικεία κακοποίηση
Σε πολλές χώρες τα κορίτσια έχουν λιγότερα δικαιώματα στη μόρφωση από τα αγόρια, προκειμένου να μην έχουν τις ίδιες απαιτήσεις στο μέλλον.
Οι γυναίκες μπορεί να μην έχουν ελευθερία λόγου αν η γνώμη τους θεωρείται λιγότερο σημαντική από των αρσενικών.
Μία στις τρεις γυναίκες θα κακοποιηθεί κάποια στιγμή στη ζωή της, πιθανότατα από κάποιο συγγενικό πρόσωπο.
Παράλληλα με το να διατρέχουν κίνδυνο παρενόχλησης, οι γυναίκες συχνά ωθούνται να υποβάλλονται σε αισθητικές επεμβάσεις για να είναι αρεστές.
Σε πολλές χώρες και κοινωνίες, οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να έχουν τον έλεγχο του ίδιου τους του κορμιού.
Οι γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση στη μόρφωση και την εργασία. Περίπου 155 χώρες έχουν τουλάχιστον ένα νόμο που τους τα απαγορεύει.
Οι γυναίκες είναι πιθανό να κερδίζουν λιγότερα από έναν άντρα που κάνει ακριβώς το ίδιο επάγγελμα.
