«Κατανόηση, όχι οίκτο»: 9 γυναίκες μιλούν ανοιχτά για την εμπειρία τους με τον καρκίνο του μαστού

«Φαντάσου να περπατάς στον δρόμο ανέμελος και ξαφνικά έρχεται ένας άγνωστος και σου βάζει ένα πιστόλι στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου. Και σου ψιθυρίζει ότι πλέον για το υπόλοιπο της ζωής σου θα σε ακολουθεί μονίμως αυτό το πιστόλι... Μπορεί να εκπυρσοκροτήσει, μπορεί και όχι... Εσύ θα ζεις για πάντα με αυτήν την αγωνία».

Η Θάλεια Κ. είναι μία από τις γυναίκες που νόσησαν με καρκίνο του μαστού και η ψυχολογική πίεση που βιώνει ο ασθενής μετά τη διάγνωση, μοιάζει για την ίδια με εκείνον τον άγνωστο που σε πλησιάζει απειλητικά στον δρόμο χωρίς να μπορείς να προβλέψεις τις προθέσεις του. 

VIDEO

The Last One: Το μονόλεπτο video που φιλοδοξεί ότι ο καρκίνος του μαστού ίσως αποτελεί παρελθόν μέχρι το 2050

Το βράδυ της πρώτης επετείου του γάμου της στα 35 της, η Θάλεια διαγνώστηκε με ορμονοεξαρτώμενο καρκίνο του μαστού και το επόμενο πρωί έμαθε ότι είναι έγκυος στο πρώτο της παιδί. Οι γιατροί αποφάσισαν ομόφωνα να διακοπεί η εγκυμοσύνη της με σκοπό την άμεση έναρξη των χημειοθεραπειών της. 

Σε νούμερα, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, κάθε χρόνο διαγιγνώσκονται περισσότερες από 1.600.000 γυναίκες παγκοσμίως με καρκίνο του μαστού. Στην Ευρώπη, νοσούν περισσότερες από 450.000 γυναίκες κάθε χρόνο ενώ στην Ελλάδα, διαγιγνώσκονται 6.000 γυναίκες ετησίως. Τα καλά νέα είναι πως εάν ο καρκίνος του μαστού διαγνωσθεί εγκαίρως, το 97% των γυναικών έχει πιθανότητες πλήρους ίασης.

Μπορεί οι αριθμοί να περιγράφουν επαρκώς την σωματική κατάσταση των γυναικών με καρκίνο του μαστού αλλά τα πιο ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία για την ψυχολογία που συνοδεύει την ιατρική γνωμάτευση, έρχονται αποκλειστικά και μόνο μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες.

Η Θάλεια, η Ελισσάβετ, η Ιφιγένεια, η Μαρία Κ., η Μαρία Π., η Κατερίνα, η Καίτη, η Διασυνώ και η Ευγενία αποφάσισαν να μιλήσουν ανοιχτά για την περιπέτειά τους για να βοηθήσουν μέσα από τις εμπειρίες τους κάθε γυναίκα που δίνει τη δική της μάχη.

Η αρχή της διάγνωσης

Θάλεια Κ.: 8 κύκλοι χημειοθεραπειών, 28 ακτινοβολίες, «ένα οχτάμηνο κόλαση»

Η Θάλεια είναι 36 ετών, και έναν χρόνο πριν, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, αφού πρώτα ψηλάφισε ενώ ήταν στο μπάνιο, ένα πολύ μικρό και σκληρό ογκίδιο στο δεξί της στήθος. Όπως περιγράφει:

«Είμαι κτηνίατρος στο επάγγελμα οπότε όταν ψηλάφισα το ογκίδιο θορυβήθηκα από την υφή του όγκου κι έτσι αμέσως προγραμμάτισα επίσκεψη σε μαστολόγο. Κατά μια διαβολική σύμπτωση, το βράδυ της πρώτης επετείου γάμου μου, διαγνώστηκα με ορμονοεξαρτώμενο καρκίνο του μαστού. Το επόμενο πρωί έμαθα και ότι είμαι έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Ένα παιδί πολυπόθητο... Μετά από μεγάλη έρευνα των γιατρών μου, (τους οποίους ευχαριστώ για το πραγματικό ενδιαφέρον), δυστυχώς αποφασίστηκε η διακοπή της εγκυμοσύνης για την άμεση έναρξη χημειοθεραπειών. Με βαριά καρδιά προχώρησα σε διακοπή κύησης και ακολούθησαν οκτώ κύκλοι χημειοθεραπειών, ένα χειρουργείο ογκεκτομής και 28 ακτινοβολίες. Ένα οχτάμηνο, κόλαση. Μου απαγορεύεται να μείνω έγκυος σίγουρα για τα επόμενα δύο χρόνια».

Κατερίνα Π.: «Σαν καυτός αέρας στο δωμάτιο»

Η Κατερίνα όταν ένιωσε τις πρώτες ενοχλήσεις στο σώμα της, πληκτρολόγησε αμέσως το νούμερο του γιατρού της, και στην άλλη γραμμή άκουσε μια φωνή να της λέει ότι το απόγευμα θα την περίμενε για εξέταση. 

«Ήταν Μάιος, όταν ξύπνησα ένα πρωινό και αισθάνθηκα στην δεξιά μασχάλη έντονη ενόχληση. Σκέφτηκα μέσα στην θολούρα μου την πρωινή, ότι η πιζάμα μου έχει μαζευτεί όλη κάτω από το χέρι  μου. Όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι, έκανα την κίνηση να την κατεβάσω και αμέσως καταλαβαίνω πως είναι κάτι άλλο. Εκείνη τη στιγμή πάγωσα, σηκώθηκα, στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη μου. Σηκώνω το δεξί μου χέρι και διαπιστώνω ότι υπάρχει ένας όγκος όσο ένα μπαλάκι του γκολφ. Ήταν μεγάλη Τετάρτη  θυμάμαι, εκείνη την στιγμή έχασα την αίσθηση του χρόνου. Δεν ξέρω πόση ώρα μου πήρε να επανέλθω στην πραγματικότητα, ήδη ήξερα πως δεν είναι κάτι αθώο, το ένιωσα σαν καυτό αέρα στο δωμάτιο.

Δεν θυμάμαι  πόση ώρα έκανα να φτάσω στο ιατρείο, δεν ενημέρωσα κανέναν από την οικογένεια μου, δεν ήθελα να μάθουν κάτι τέτοιο έτσι ξαφνικά. Αφού με εξέτασε ο γιατρός και κάνοντας υπέρηχο, ακούω την φωνή του να λέει Κατερίνα πάμε για βιοψία και βλέπουμε. Οι επόμενες ημέρες κυλήσαν μέσα στο άγχος και τον τρόμο, σταμάτησε ο χρόνος, όλα έγιναν μηχανικά. Περιμένοντας τα  αποτελέσματα, στο άκουσμα κακοήθεια, grade 2 προς grade 3, πάγωσα ολόκληρη, η ψυχή μου μαύρισε και τίποτα πια δεν με έκανε να δω με ψυχραιμία το γεγονός. Ακολούθησαν μια σειρά εξετάσεων έως ότου ήρθε η μέρα για το χειρουργείο. "Κατερίνα, μου είπε ο γιατρός, πάμε για ολική μαστεκτομή και καθαρισμό λεμφαδένων. Είσαι πολύ νέα, δεν γίνεται διαφορετικά.

Η μέρα του χειρουργείου ήρθε. Όταν ξύπνησα, πονούσα φρικτά, αλλά περισσότερο πονούσε η ψυχή μου, και είπα βάστα έχουμε δρόμο ακόμα. Τελικά ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου για να προλάβουμε, τι ακριβώς; Τη ζωή».

Ευγενία Ε.: «Πρώτη σκέψη: τελείωσα. Δεύτερη σκέψη: Θα δοκιμάσω, ίσως αντέξω»

Ήταν 26 Οκτωβρίου του 2020 όταν η Ευγενία έμαθε ότι έχει καρκίνο στον δεξί της μαστό.

«Πρώτη σκέψη: τελείωσα. Υπήρχε μεγάλη εμπειρία στην ασθένεια από δικά μου άτομα που νόσησαν. Με το χειρότερο το 2014 να χάσω την αδερφή μου από εκτεταμένο καρκίνο που διαγνώστηκε αργά. Δεύτερη σκέψη: θα δοκιμάσω, μπορεί και ν’ αντέξω. Και ξεκίνησε ένας άνισος αγώνας. Από τη μια εγώ φθαρτή και ευάλωτη και από την άλλη ο καρκίνος σκληρός και αδυσώπητος. Οι περισσότερες γυναίκες σκέφτονται ότι θα νικήσουν. Εγώ όχι. Αλλά ούτε κι ότι θα χάσω. Επικεντρώθηκα στην κάθε μέρα σαν να μην υπήρχε αύριο. Επικεντρώθηκα στη θεραπεία μου χωρίς να σκέφτομαι τι θα ακολουθήσει».

Μαρία Π.: «Το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε ήταν τα μαλλιά και τα φρύδια μου»

Το 2020 ως γνωστόν, υπήρξε μια δύσκολη χρονιά εξαιτίας του κορωνοϊού. Για τη Μαρία Π., λίγο παραπάνω, καθώς ψηλάφιζε κάτι σκληρό στον αριστερό μαστό της και ώρες- ώρες την πονούσε. Όπως περιγράφει:

«Είχα κακό προαίσθημα. Πήγα στον γυναικολόγο μου, (ο οποίος δεν είναι μαστολόγος), για το καθιερωμένο τεστ παπ και του είπα ότι πιάνω κάτι. Ο ίδιος μετά από ψηλάφηση δε διέκρινε κάτι λόγω των μεγάλων μαστών μου, με καθησύχασε λόγω του νεαρού της ηλικίας μου (33 ετών) καθώς κι ότι θήλασα το παιδί μου (κοντά 2,5 χρόνια), αλλά με παρέπεμψε  να κάνω υπέρηχο μαστών. Στις 10/11/2020, μετά από υπέρηχο και στη συνέχεια από αξονική μαστογραφία, έστειλα τα αποτελέσματα στο γυναικολόγο μου και αμέσως με παρέπεμψε σε έναν πάρα πολύ καλό μαστολόγο χειρούργο, ο οποίος με τη σειρά του με έβαλε να κάνω μια σειρά εξετάσεων: ψηφιακή μαστογραφία, βιοψία, σπινθηρογράφημα οστών, αξονική άνω κάτω κοιλίας, (για να ελέγξουμε για τυχόν μεταστάσεις), και τέλος διαγνώστηκα και εγώ με διηθητικό Ca μαστού Her –2 σταδίου BIRADS 4C». 

Όπως προσθέτει: «Στην αρχή το πήρα πολύ ψύχραιμα, ρεαλιστικά , με χαμόγελο και είπα: δεν είμαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία, ξεκινάω έναν αγώνα και θα νικήσω. Ακολούθησε το χειρουργείο όπου έγινε τμηματεκτομή- ογκεκτομή. Πραγματικά στη κλινική ήταν όλοι πολύ καλοί και σχεδόν όλα έγιναν αναίμακτα. Μετά ακολούθησαν 8 χημειοθεραπείες, οι οποίες πραγματικά μου τσάκισαν το κορμί και τον τσαμπουκά μου. Εκεί τα είδα όλα. Εκεί έκλαψα. Εκεί σκέφτηκα να τα παρατήσω. Οι παρενέργειες ήταν ανυπόφορες καθώς μου είχαν τσακίσει το στομάχι και τον οισοφάγο. Το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε ήταν τα μαλλιά και τα φρύδια μου». 

Ωστόσο, τα δύσκολα τελείωσαν! Νίκησε τον καρκίνο, βγήκαν τα μαλλιά και τα φρύδια της και κάθε μέρα αγωνίζεται να ανακτήσει τις δυνάμεις της σωματικά. Το «δεύτερο πλήγμα» για την οικογένειά της ήρθε όταν διαγνώστηκε και η αδερφή της με Ca μαστού αλλά ευτυχώς κι εκεί πήγαν όλα καλά και τώρα ολοκληρώνει κι εκείνη την τελευταία της χημειοθεραπεία. 

Διασυνώ Τ.: Η αρχή ενός «άτακτου καρκίνου»

Τον Ιανουάριο του 2019, η Διασυνώ Τ. έκανε την πρώτη της μαστογραφία επειδή ο γυναικολόγος της είπε πως πλέον στα 37 οι γυναίκες πρέπει να κάνουν μια μαστογραφία αναφοράς, ανεξάρτητα από το ιστορικό τους. Η μαστογραφία ήταν καθαρή και άρα, ο επόμενος έλεγχος θα γινόταν στα 40. Όπως περιγράφει η ίδια ωστόσο:

«Περίπου 1,5 μήνα μετά, κάνοντας μπάνιο, έπιασα κάτι στον μαστό μου. Το παρακολούθησα περίπου δύο μήνες και τον Μάιο έκανα επίσκεψη στον γυναικολόγο μου. Όντως το ψηλάφισε και εκείνος, μου έκανε υπέρηχο και με παρέπεμψε σε μαστολόγο. Η μαστολόγος με έβαλε σε μια σειρά εξετάσεων και φυσικά έκανα βιοψία. Τα τελικά αποτελέσματα μάς έδειξαν κακοήθεια, με έναν αρκετά "άτακτο" καρκίνο με μεγάλες τάσεις διασποράς. Προς τιμήν της με παρέπεμψε πρώτα σε ογκολόγο, (ξέροντας πως ίσως δεν χειρουργηθώ εν τέλη από εκείνη), καθώς μου είπε πως κάποια είδη καρκίνου πάνε καλύτερα με προεγχειρητική  χημειοθεραπεία.  Ακολούθησαν 16 χημειοθεραπείες, αργότερα ένα χειρουργείο ογκεκτομής, (υπήρξε πλήρης ανταπόκριση και ο όγκος εξαφανίστηκε τελείως με τις χημειοθεραπείες), και στο τέλος 30 ακτινοθεραπείες».

Ελισσάβετ Β.: Τα «προειδοποιητικά σημάδια»

Η Ελισσάβετ πιστεύει ότι όσοι νοσούν με καρκίνο, δεν πρέπει να θεωρούνται ασθενείς για μια ζωή. «Ο καρκίνος είναι κι αυτός μια ασθένεια σαν όλες τις άλλες κι όχι η "κακιά αρρώστια". Πολλά είδη καρκίνου πλέον θεραπεύονται», όπως τονίζει.

Η ίδια είχε εντοπίσει τα «προειδοποιητικά σημάδια» στο σώμα της αρκετό καιρό πριν τη διάγνωση των γιατρών.

«Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή και πόσο μάλλον η ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ. Έτσι λοιπόν ένα μικρό θηριάκι που λέγεται ΚΑΡΚΙΝΟΣ μού χτύπησε την πόρτα το 2002. Στην αρχή που το πρωτοαντίκρισα, τρόμαξα πολύ. Ήταν πολύ ξαφνικό, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Από μόνη μου πήγα να κάνω εξέταση μαστογραφίας και το λέω αυτό γιατί ο ο γυναικολόγος που είχα πάει, παρόλο που έπιανα κάτι, μου είχε πει ότι δεν είναι τίποτα. Κι όμως πέρασαν από τότε 5 μήνες και το τίποτα ήταν τελικά καρκίνος πρώτου βαθμού, ορμονοεξαρτώμενος, μη μεταστατικός. Μέχρι να φτάσω στην επέμβαση, πήρα τη γνώμη άλλων τριών γιατρών. Ακολούθησαν ογκεκτομή, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, διακοπή της περιόδου, φάρμακα και όλα αυτά στα 38 μου». 

Κατερίνα Μ.: «Σαν να μπαίνεις σε γυάλα και ψάχνεις κουκκίδα φωτός για να βγεις»

Η Κατερίνα νόσησε το 2006, ενώ ήταν τακτική στον ετήσιο έλεγχο της. Όπως περιγράφει:

«Όταν διαγνώστηκα με έναν επιθετικό CA μαστού, δεν πίστευα ότι μετά τον καρκίνο μπορεί να υπάρξει μακροχρόνια ζωή. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αφού νόσησα, θα πεθάνω. "Παναγιά μου", έλεγα, "δώσε μου πέντε-έξι μήνες, για να το πάρει απόφαση το παιδί μου".  Πέρασα ένα τρίμηνο βασανιστικό, αλλά ήμουν τυχερή. Η μαστεκτομή ήταν ίαση. Δεν χρειάστηκε καν να κάνω χημειοθεραπεία, λόγω της έγκαιρης διάγνωσης. Μετά νιώθεις ότι μπαίνεις σε μια γυάλα και ψάχνεις μια κουκκίδα φωτός για να βγεις. Πέρασα απέναντι, εγώ και ο φόβος μαζί, χαραγμένη δια βίου όμως». 

Μαρία Κ.: «Το αντιλήφθηκα κατά τη διάρκεια του θηλασμού»

Η Μαρία είναι 50 χρονών και μητέρα τριών παιδιών. 

Σύμφωνα με τη μαρτυρία της:

«Το 2006 και σε ηλικία 35 χρονών προσβλήθηκα με CA μαστού. Το αντιλήφθηκα κατά τη διάρκεια του θηλασμού. Χειρουργήθηκα και υποβλήθηκα σε χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες». 

Όπως εξηγεί, «το πιο δύσκολο που έπρεπε να αντιμετωπίσω ήταν η περίοδος της χημειοθεραπείας, με τις πάρα πολλές παρενέργειες και την πτώση μαλλιών ενώ αργότερα αντιμετώπισα μια βαριάς μορφής κατάθλιψη». 

Ιφιγένεια Τ.: Ο ορισμός της ενσυναίσθησης

Η Ιφιγένεια επηρεάστηκε πολύ ψυχολογικά όταν ο μπαμπάς της έφυγε από τη ζωή το 1997 από καρκίνο στην ουροδόχο κύστη. Όπως περιγράφει:

«Ήμουν απελπισμένη και έκανα τα πάντα για να τον σώσω. Στο τέλος του 2002 αρρώστησα κι εγώ με καρκίνο του μαστού. Στις 09.01.2003 χειρουργήθηκα κι έκανα χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Στο εργασιακό μου περιβάλλον, κανένας συνάδελφος δεν ήξερε τίποτε για την ασθένεια μου εκτός από τον διευθυντή. Η δουλειά με βοήθησε να αντιμετωπίσω το πρόβλημα μου. Πέρασαν 18 χρόνια και είμαι ελεύθερη της νόσου. Κάθε χρόνο με τις ετήσιες εξετάσεις περνώ την ίδια αγωνία σαν να είναι η πρώτη φορά». 

Όπως τονίζει: «Με αξίωσε ο Θεούλης να ζήσω και να δω τα παιδιά μου να προοδεύουν όταν νόμιζα ότι όλα τελείωσαν την ώρα που μαζεύαμε μαζί τις τρίχες από τα μαλλιά που έπεφταν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα βουρκωμένα μάτια τους».

Η σχέση με τον σύντροφο/ τα κοντινά πρόσωπα και οι νέες βάσεις

Η μεγαλύτερη δυσκολία της Ελισσάβετ Β. εκείνη την περίοδο ήταν το γεγονός ότι ήταν διαζευγμένη και προσπαθούσε να διαχειριστεί όπως λέει, την ασθένειά της μαζί με τα δύο της παιδιά, τα οποία δεν ήθελαν να το δεχτούν με ό,τι συνεπάγεται αυτό. 

«Από την αρχή, δεν έκρυβα τίποτα από κανέναν. Έλεγα τα πράγματα με το όνομά τους, δεν δεχόμουν καν ούτε την περούκα... Έτσι "ξόρκιζα" το κακό. Έτσι κι οι φίλοι μου, που ευτυχώς μου συμπαραστάθηκαν, ήταν εκεί και με γέμιζαν με τη θετική τους ενέργεια, τον καλό λόγο, την αγκαλιά. Μοναδικά φάρμακα για την ψυχή όταν νοσεί το σώμα». 

Αλλά όπως προσθέτει: «Πέρα από τον άνθρωπο που νοσεί, ψυχολογική βοήθεια θέλουν εξίσου και τα πιο οικεία πρόσωπα και πόσο μάλλον όταν υπάρχουν παιδιά, και δη στην εφηβεία. Ό,τι και να έχει γίνει με διαζύγιο κτλ, όταν ο ένας γονιός έρθει σε τόσο δύσκολη κατάσταση, ο άλλος γονιός χρειάζεται να είναι «εκεί» με περισσότερο νοιάξιμο και φροντίδα για τα παιδιά». 

Όταν έγινε η διάγνωση και ξεκίνησε το κομμάτι της θεραπείας, η Διασυνώ Τ. παρατήρησε πολλές αλλαγές στην καθημερινότητά της και στον τρόπο επικοινωνίας με αγαπημένα της πρόσωπα. 

«Ο σύζυγός μου προσπαθούσε να με εμψυχώσει και να μου δείξει πως παραμένω δυνατός άνθρωπος ή πως δεν έχει αλλάξει κάτι. Υπήρξαν φορές που ένιωθα πως δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς περνάω. Σε βάθος χρόνου αντιλήφθηκα πως αυτός ήταν ο τρόπος του, πως προφανώς δεν εξωτερίκευε τις αγωνίες του, προσπαθώντας να μην επιβαρύνει και τα παιδιά που ήταν σε ηλικία 6 και 8 ετών. Αυτό που πρέπει να κατανοήσει το περιβάλλον μιας γυναίκας με καρκίνο του μαστού είναι πως ο άνθρωπος που νοσεί, εκτός από τις σωματικές αλλαγές έχει αλλαγές στην ψυχολογία και ο φόβος πολλές φορές κάνει την εμφάνισή του. Η στήριξη που παίρνει ο ασθενής θα πρέπει να είναι αυτή που πραγματικά χρειάζεται».

Το πιο σημαντικό πράγμα, για τη Μαρία Π., που πρέπει να κατανοεί το περιβάλλον μιας γυναίκας με καρκίνο του μαστού είναι ότι ο καρκίνος στις περισσότερες περιπτώσεις γιατρεύεται και θα πρέπει να μη μεταφέρουν άγχος και θλίψη στον ασθενή και να τον στηρίξουν στον αγώνα του. Στον δικό της αγώνα δεν ήταν μόνη, αλλά είχε στήριγμα κυρίως την οικογένειά της, τον πνευματικό της, τους φίλους της. «Η μητέρα μου και ο πατέρας μου, ήρωες, που παρ’ όλη τη στεναχώρια τους με βοήθησαν και με στήριξαν πάρα πολύ σε όλο αυτό που πέρασα. Τα αδέρφια μου, που ήταν εκεί για ό,τι κι αν χρειαζόμουν. Οι φίλοι μου που με έπαιρναν τηλέφωνο και μιλούσαμε με τις ώρες και μου έδιναν δύναμη».

Επίσης, από την αρχή της διάγνωσης, ο σύζυγός ήταν δίπλα της. «Ήρθαμε πιο κοντά, με φρόντιζε και μου έδινε δύναμη. Παράλληλα, τη βοήθησαν πολύ στο Άλμα Ζωής Θεσσαλονίκης, όσον αφορά το κομμάτι της ψυχολογικής στήριξης, με διαδικτυακές δράσεις ενημέρωσης και διατροφής. Όπως σημειώνει: «Επίσης στο χωριό μου, ταυτόχρονα με εμένα υπήρχαν αρκετές γυναίκες με Ca μαστού, (λες και έπεσε επιδημία: 7 σύνολο) , όπου μιλούσαμε και παίρναμε δύναμη η μία από την άλλη».

Η Ευγενία Ε. εξηγεί πως σε αυτή τη μάχη χρειαζόταν το 100% των δυνάμεών της και περιγράφει:

«Ήμουν τυχερή γιατί δεν χρειάστηκε να αναλωθώ σε άλλες κόντρες με ανθρώπους γύρω μου. Με το σύντροφό μου είμαστε 42 χρόνια μαζί. Τι θα μπορούσε ν’ αλλάξει; Έχουμε περάσει αμέτρητα τεστ αντοχής. Με στήριξε και τον στήριξα γιατί και εκείνος έκανε τον δικό του αγώνα δίπλα μου. Τα παιδιά μου, ενήλικοι άντρες πια, ένιωσα ότι έχασαν ξαφνικά τη γη κάτω από τα πόδια τους. Παρόλα αυτά όμως ήταν πάντα δίπλα μου. Με ενθάρρυναν να συνεχίσω και μου έδειχναν την αγάπη τους με κάθε τρόπο. Αυτή η αγάπη ήταν ένα από τα δώρα του δικού μου καρκίνου. Γενικά η ευρύτερη οικογένεια και οι φίλοι μου ήταν δίπλα μου με ότι τρόπο μπορούσε ο καθένας. Κάποιοι λίγοι άνθρωποι φέρθηκαν απαράδεκτα, ήταν όμως τόσο λίγοι
που δεν σπατάλησα ούτε ένα λεπτό από την πολύτιμη ζωή μου γι' αυτούς».

Η Μαρία Κ. ένιωσε πως πολλοί φίλοι και συγγενείς της απομακρύνθηκαν από κοντά της λες και είχε μεταδοτική ασθένεια. Η σχέση με τον σύζυγό της από την άλλη, «έγινε πολύ δυνατή και υπήρχε αμέριστη συμπαράσταση».  Ο σύζυγός της Ιφιγένειας Τ. ήταν πάντα εκεί, «πάντα δίπλα στα καλά και τα άσχημα». 

Η Κατερίνα Π., σε όσα επακολούθησαν, είχε τους δικούς της συμμάχους: «την οικογένειά μου, αλλά να ξέρετε, ο καθένας μας περνά τον δικό του ανήφορο μόνος του». Σύμφωνα με την ίδια, η γυναίκα που βρίσκεται σε αυτήν τη θέση, παράλληλα με την ασθένεια της έχει να διαχειριστεί μαζί, και τις παράπλευρες απώλειες που ακολουθούν από τις επίπονες θεραπείες.

«Η οικογένεια κ ο ευρύς κύκλος πρέπει να ξέρουν πως μια γυναίκα που νοσεί δεν θέλει να βλέπει μάτια να την κοιτούν με συμπόνια, ούτε γεμάτα δάκρυα, θέλει λόγια στήριξης και δύναμη ψυχής»

Η Θάλεια Κ. ένιωσε μετά τη διάγνωση, η σχέση με τους ανθρώπους γύρω της να δυναμώνει πάρα πολύ. Το πιο σημαντικό πράγμα για εκείνη, που θα πρέπει να κατανοήσει ο σύζυγος και το περιβάλλον μιας γυναίκας που έρχεται αντιμέτωπη με τον καρκίνο, είναι ότι χρειάζεται μεγάλη ψυχολογική στήριξη και κατανόηση.

«Μέσα στο μυαλό της γυναίκας εξελίσσεται ένας πόλεμος και ο περίγυρος της θα πρέπει να είναι σύμμαχος της σε αυτόν τον πόλεμο»

'Όπως συνεχίζει: «Οι γονείς μου και οι φίλες μου πλέον μου δείχνουν περισσότερο την αγάπη τους. Ο σύζυγος μου ήταν είναι και θα είναι πάντα ο βράχος μου. Πάντα πίστευα ότι η σχέση μας είναι παρά πολύ δυνατή και έχει ακλόνητα θεμέλια. Με την διάγνωση όμως επιβεβαιώθηκα. Σαν να επισφραγίστηκε η αγάπη. Ένα ζευγάρι όταν ζει μια τόσο σοβαρή κατάσταση δεν υπάρχει μέση λύση. Η θα μείνει μαζί ή θα τους διαλύσει. Εμείς ευτυχώς μείναμε όρθιοι».

Το πιο δύσκολο πράγμα μετά την ασθένεια και όλα όσα θα έπρεπε να είναι διαφορετικά

Ο καρκίνος του μαστού είναι μια πραγματικότητα που απαιτεί ψυχικό σθένος για να τη διαχειριστείς. Ωστόσο, μετά τη διάγνωση ακολουθούν και άλλες προκλήσεις που σχετίζονται τις περισσότερες φορές με τις συμπεριφορές ακόμη και των πιο κοντινών μας προσώπων. Ο περίγυρός μας και η κοινωνία πρέπει να αλλάξουν το πώς αντιμετωπίζουν μια γυναίκα με καρκίνο του μαστού και η Ελισσάβετ Β. απαιτεί τουλάχιστον, «στον εργασιακό τομέα, μεγαλύτερη επιείκεια και ενσυναίσθηση για τους ανθρώπους που περνούν μια τεράστια δοκιμασία». 

Το πιο δύσκολο πράγμα πέρα από την ίδια την ασθένεια για τη Μαρία Π., ήταν ο φόβος εξαιτίας του κορωνοϊού. «Ο περιορισμός μου από τους φίλους μου και από την εργασία μου και ότι έπρεπε όταν δεν ήμουν καλά, να γελάω για να με βλέπει χαρούμενη ο γιος μου». Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβει ο κόσμος, όπως λέει:

«Δε θέλουμε να μας λυπούνται. Να μην υπάρχει φόβος και προκατάληψη. Ο καρκίνος του μαστού αφορά 8 στους 10 ανθρώπους. Πρέπει να υπάρχει κρατική μέριμνα όσον αφορά τα έξοδα κάποιων εξετάσεων τα οποία είναι υπέρογκα και θα πρέπει να τα καλύπτει όλα το κράτος. Στα δημόσια νοσοκομεία θα πρέπει να μην υπάρχει όλη αυτή η ταλαιπωρία με ώρες αναμονής για να κάνουμε τη θεραπεία μας». 

Για την Ευγενία Ε., «Το πιο δύσκολο πέρα από την ίδια την ασθένεια για μας είναι να διαχειριστούμε την αλλαγή στην καθημερινότητα και τις αντοχές μας και την αλλαγή στην εικόνα μας. Η σκέψη που με βοήθησε να αντιμετωπίσω όλα αυτά ήταν ότι οι άνθρωποι που με αγαπούσαν, δεν το έκαναν για τα μαλλιά μου, τα φρύδια μου κ.λ.π. αλλά για μένα σαν άνθρωπο. Αν αποδεικνυόταν το αντίθετο, θα είχα μια καλή ευκαιρία να κάνω ξεκαθάρισμα και να επιλέξω αυτούς που άξιζαν πραγματικά. Όσο για την καθημερινότητά μου, πίστευα ότι μπορούσα να την κάνω ενδιαφέρουσα ακόμα και στην κατάσταση που ήμουν. Και τα κατάφερα».

Αυτό που πιστεύει ότι πρέπει να αλλάξει σχετίζεται με την αντιμετώπιση των γύρω μας.

«Είναι το περίσσευμα οίκτου που παίρνουμε καθημερινά. Καμιά μας δεν χρειάζεται αυτή τη φτηνή λύπηση. Χρειαζόμαστε ενθάρρυνση, κατανόηση και κυρίως αγάπη. Αν κάποιος δεν μπορεί να μας τα δώσει ας μην ασχοληθεί μαζί μας. Είναι καλύτερο το τίποτα από το λάθος»

Η Θάλεια Κ. εξηγεί πως το πιο δύσκολο πράγμα πέρα από την ασθένεια και την θεραπεία με ό,τι παρενέργειες συνεπάγεται αυτή, είναι το ψυχολογικό κομμάτι. «Το οποίο συνεχίζει να σε ταλαιπωρεί ακόμα και μετά το τέλος των θεραπειών. Το να έρχεσαι αντιμέτωπος με την θνησιμότητα σου είναι κάτι που σε αλλάζει ολοκληρωτικά σαν άνθρωπο. Χάνεις για πάντα την ανεμελιά σου. Την ξεγνοιασιά σου. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου υπάρχει αυτός ο φόβος. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω την ψυχολογική πίεση που βιώνει ο ασθενής με ένα παράδειγμα. Φαντάσου να περπατάς στον δρόμο ανέμελος και ξαφνικά έρχεται ένας άγνωστος και σου βάζει ενα πιστόλι στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου. Και σου ψιθυρίζει ότι πλέον για το υπόλοιπο της ζωής σου θα σε ακολουθεί μονίμως αυτό το πιστόλι.. Μπορεί να εκπυρσοκροτήσει, μπορεί και όχι.. Εσύ θα ζεις για πάντα με αυτήν την αγωνία».

Αυτό που θα ήθελε να αλλάξει ο κόσμος, είναι ο τρόπος που εκφράζει την συμπόνοια του.

«Θα ήθελα να σταματήσω να ακούω την φράση "να έχεις καλή ψυχολογία. Η ψυχολογία είναι το παν"»

Στον αντίποδα διαπιστώνει και ακολούθως προτείνει κάτι εξαιρετικά χρήσιμο.

«Αντιλαμβάνεστε ότι ένας άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο είναι λίγο οξύμωρο να έχει καλή ψυχολογία. Πέραν του ότι προσθέτετε ένα έξτρα ενοχικό βάρος στον ασθενή είναι και άτοπο καθώς έχω γνωρίσει κοπέλες που η ψυχολογία τους ήταν στα πατώματα και η θεραπεία τους είχε ανταπόκριση και έχω γνωρίσει και κοπέλες που ήταν με πολύ καλή ψυχολογία και δυστυχώς δεν ανταποκρίθηκαν. Αφήστε την ασθενή να εκφράσει το οποίο συναίσθημα έχει. Το καλύτερο που μπορείτε να κανετε είναι να την πιάσετε από το χέρι και να της πείτε: Μαζί μέχρι το τέλος».

Το πιο δύσκολο πράγμα για τη Διασυνώ Τ., δυσκολότερο και από την ίδια την ασθένεια, ήταν το κομμάτι των παιδιών. «Ο γιος μου είχε ακούσει πολλές φορές σχόλια από έναν συμμαθητή του σχετικά με εμένα και την εμφάνισή μου, ειδικά προς το τέλος των χημειοθεραπειών.  Το να γυρίζει κλαμένος από το σχολείο ήταν χειρότερο από όλα. Επίσης, ήταν δύσκολο και για τα δυο παιδιά να συνηθίσουν την ¨νέα¨ μαμά, που κάποιες ημέρες δεν μπορούσε να κάνει όσα έκανε η κανονική μαμά». 

Όσο γι' αυτό που πρέπει να καταλάβουν όλοι, είναι πως οι γυναίκες που νοσούν δεν είναι για λύπηση.

«Η νόσος είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μας, και όχι όλη η ζωή μας. Δεν χρειάζεται όλες οι συζητήσεις να γυρίζουν γύρω από αυτό»

Η Μαρία Κ. πιστεύει ότι «θα πρέπει να υπάρχει περισσότερη ενημέρωση για την πρόληψη και την αντιμετώπιση του καρκίνου ακόμη και μέσα απ' τα σχολεία εκτός από τα Μ.Μ.Ε.». Η Κατερίνα Μ. ζητάει από τον κόσμο «κατανόηση και όχι οίκτο». Η Κατερίνα Π. θεωρεί πως «η κοινωνία και η πολιτεία θα πρέπει ταυτόχρονα, να δουν το θέμα με περισσότερη ευαισθησία κ να στηρίζουν αυτές τις γυναίκες με όποιον τρόπο μπορούν, εξάλλου είναι υποχρέωση μιας οργανωμένης κοινωνίας».

Το μήνυμα προς κάθε γυναίκα που έχει διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού

Ελισσάβετ Β. 

Η πρόληψη είναι ο σύμμαχός μας, κορίτσια. Μη φοβάστε και μην ξεχνάτε να κάνετε μαστογραφία. Πάντα μια δεύτερη ιατρική γνώμη μετράει κι ο Ογκολόγος- Μαστολόγος είναι για το στήθος, κι όχι ο γυναικολόγος. Να προσέχετε και να φροντίζετε τον εαυτό σας, να γελάτε και να χορεύετε πιο συχνά και μην ξεχνάτε... ό,τι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς. 

Ιφιγένεια Τ.

Αγαπάω πολύ τους ανθρώπους και θέλω να έχουν υγεία. Συστήνω την πρόληψη γιατί παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην θεραπεία. 

Κατερίνα Μ. 

Στην καθημερινότητά μου δεν άλλαξε κάτι, μοναδική μου έγνοια ήταν είναι και θα είναι να με αγαπώ και να με προσέχω. Ο καρκίνος δεν είναι επάρατη νόσος αλλά δεν ξεχνιέται. Όταν συστηθούμε, είναι μόνιμη αποσκευή στο ταξίδι μας.

Κατερίνα Π.

Κλείνοντας, έχω να πω να μας φροντίζουμε και να μας αγαπάμε, και ποτέ να μην χάνουμε την ελπίδα μας.

Μαρία Π.

Ο καρκίνος του μαστού γιατρεύεται και ότι η πρόληψη σώζει. Μπορούμε να προλάβουμε τον καρκίνο του μαστού με τη σωστή πρόληψη, θα πρέπει να διαδώσουμε όλοι αυτό το μήνυμα και να σωθούν όσες γυναίκες περισσότερο μπορούμε. Όσες νοσείτε,  μη φοβάστε, ουρλιάξτε, κλάψτε αλλά πατήστε στα πόδια σας με αυτοπεποίθηση και πείτε, καρκίνε θα σε νικήσω. Μετά από αυτή την εμπειρία θα εκτιμήσετε τη ζωή, την ίδια που είχατε πριν αλλά δεν είχατε εκτιμήσει σωστά. Θα δείτε ποιοι είναι οι πραγματικοί σας φίλοι που έμειναν κοντά σας στα δύσκολα και η οικογένειά σας θα σας αγαπήσει πιο πολύ. 

Ευγενία Ε.

Κορίτσια, ας βγάλουμε ό,τι αποθέματα αξιοπρέπειας έχουμε, κι ας προχωρήσουμε με το κεφάλι ψηλά. Οι πιθανότητες να νικήσουμε με τη βοήθεια της επιστήμης είναι τεράστιες. Κι όταν τα καταφέρουμε, παρότι το τίμημα είναι βαρύ, θα έχουμε κερδίσει περισσότερα απ’ όσα χάσαμε. Μετά απ’ αυτό η ζωή αξιολογείται πιο σωστά και οι άνθρωποι γύρω μας το ίδιο. Κι εμείς σίγουρα καταλήγουμε σοφότερες και πιο δυνατές.

Diasyno T.

Στις γυναίκες που νοσούν, θέλω να πω να μην το βάλουν κάτω! Με δύναμη και υπομονή, θα περάσει κι αυτό. Θα πρέπει όλες να σκεφτούμε τι ήρθε να μας διδάξει αυτός ο καρκίνος και να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε την ίδια τη ζωή μας!

Θάλεια Κ. 

Σε όσες νοσούν, στέλνω αγάπη. Θέλω να ξέρουν ότι μπορεί το τούνελ να φαίνεται ατελείωτο όμως έχει τέλος και στο τέλος υπάρχει φως. Άπλετο φως! Σε όσες έχουν επιζήσει θέλω να πω ευχαριστώ. Αποτελούν για μένα πηγή ελπίδας για το μέλλον.

Διαβάστε περισσότερα άρθρα για τον Καρκίνο του Μαστού εδώ. 

Δείτε ακόμη: Όταν η γυναίκα του διαγνώστηκε με καρκίνο, εκείνος αποφάσισε να κάνει κάτι αξέχαστο