Η Dame Vivienne Isabel Westwood, η πρωτοποριακή Αγγλίδα σχεδιάστρια μόδας, η οποία έφερε το punk και την πολιτική στον ακριβοθώρητο κόσμο της μόδας, έφυγε από τη ζωή στις 29 Δεκεμβρίου, σε ηλικία 81 ετών. Έφυγε ειρηνικά και περιτριγυρισμένη από την οικογένειά της στο Clapham, στο Νότιο Λονδίνο, όπως επιβεβαίωσε ο εκπρόσωπός της.
Ποια ήταν όμως η Vivienne Westwood και ποια η καριέρα της όλα αυτά τα χρόνια;
Πριν από τα καρό, τα κοστούμια, τις φουσκωτές φούστες και τους κορσέδες, η Vivienne Isabel Swire γεννήθηκε στις 8 Απριλίου του 1941, στο χωριό του Tintwistle, στο Cheshire. Ο πατέρας της, ο Gordon, ήταν εργάτης σε εργοστάσιο παραγωγής λουκάνικων και η μητέρα της, η Dora, βοηθός μανάβη. Σχολείο πήγε στο Glossop Grammar πριν μετακομίσουν οικογενειακώς στο Harrow το 1957, όπου οι γονείς της «έτρεχαν» το ταχυδρομείο. Η Vivienne τότε πήρε μαθήματα αργυροχρυσοχοΐας για ένα εξάμηνο στο Harrow Art School (το τωρινό Πανεπιστήμιο του Westminster),αλλά δυστυχώς αισθάνθηκε απογοητευμένη από τον κόσμο της τέχνης και αποφάσισε να πάει σε ένα κολλέγιο και αργότερα να εκπαιδευτεί ως δασκάλα. Σε έναν χορό το 1961, γνώρισε τον Derek Westwood, έναν μαθητευόμενο στο εργοστάσιο Hoover και τον παντρεύτηκε, φορώντας δική δημιουργία, το 1962. Απέκτησαν το 1963 έναν γιο μαζί, τον Benjamin Westwood, αλλά όταν έγινε τριών χρονών, χώρισαν.
Αφού λοιπόν γνώρισε τον -τότε ακόμα- σπουδαστή τέχνης Malcolm McLaren, η Westwood γέννησε τον δεύτερο γιο της τον Joseph Corré, το 1967 και οι δυο γιοι της μεγάλωσαν μαζί στο Νότιο Λονδίνο, όπου δίδασκε σε ένα Δημοτικό σχολείο.
«Ήμουν πολύ καλή δασκάλα» είχε πει η Westwood στη The Guardian το 2007. «Εκτός από το ότι πάντα συμπαθούσα περισσότερο τα παιδιά, που όλοι θεωρούσαν ενοχλητικά. Τους μικρούς επαναστάτες».
Το 1971, η Vivienne και ο Malcolm άνοιξαν μια μπουτίκ (για μερικές ώρες κάθε βράδυ) στην King’s Road με το όνομα Let it Rock, πουλώντας βίντατζ κομμάτια του 1950 και κοστούμια σε στυλ dandy. Εκεί έφτιαχναν teddy boy παντελόνια, ντραπέ παλτό και μοχέρ πουλόβερ, πριν ντύσουν της bank μπάντα Sex Pistols. Περίπου την ίδια χρονολογία ξεκίνησαν να πουλούν slogan t-shirts με χρωματιστές λέξεις από κόκαλα κοτόπουλου, παντελόνια με φερμουάρ από μπροστά μέχρι πίσω και tie-dye tops.
Το μαγαζί πήρε πολλά ονόματα μέσα στα χρόνια, όπως Too Fast to Live Too Young to Die, το Sex (με την εισαγωγή των φετιχιστικών φορεμάτων από καουτσούκ, των σφιγκτήρων θηλής και παπουτσιών με ακίδες), το Seditionaries και τέλος το World’s End το 1979. Η Westwood και ο Mclaren σχεδίασαν το 1981 την επική νεορομαντική πειρατική συλλογή, κάτω από την ομπρέλα του World’s End πριν χωρίσουν οι δρόμοι τους, η οποία μπήκε και στο εξώφυλλο της British Vogue την ίδια χρονιά.
«Άλλαξαν τον τρόπο που ντυνόντουσαν οι άνθρωποι», είχε πει η Westwood για κάποιες από τις σημαντικές συλλογές της, όπως η Buffalo/Nostalgia of Mud, το 1982, η δημιουργία του mini-crini το 1985 και η Anglomania το 1993. «Ήμουν μεσσιανική με το punk, ήθελα να δω αν κάποιος θα μπορούσε να βάλει ένα αγκάθι στο σύστημα με κάποιον τρόπο», είχε πει. «Συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει ανατροπή χωρίς ιδέες. Δεν αρκεί απλά να θέλεις να καταστρέψεις τα πάντα.»
Λίγα χρόνια μετά το πρώτο της show στο Παρίσι το 1983, οι κριτικοί μόδας αποκαλούσαν τα σχέδιά της «Η Αγγλική απάντηση στον Παρισιάνο Christian Lacroix», χρεώνοντάς της την αναγέννηση της αγγλικής σκηνής της μόδας. Το 1989, ο John Fairchild, ο εκδότης του Women’s Wear Daily, περιέγραψε την Westwood σαν την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων της μόδας» στο βιβλίο του Chic Savages και την έχρισε ως μια από τους έξι σχεδιαστές με την μεγαλύτερη επιρροή τον 20ο αιώνα.
Η Westwood έλαβε το μετάλλιο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από την Βασίλισσα Ελισάβετ τη 2η το 1992, κάνοντας αίσθηση με την στυλιστική της επιλογή. Έγινε Dame το 2006 και πλέον τα σχέδιά της τα φορούσαν διαφορετικοί μεταξύ τους πελάτες όπως η Camila, η πριγκίπισσα Ευγενία και η Miley Cyrus, η οποία παντρεύτηκε τον Liam Hemsworth το 2008 φορώντας νυφικό από τη Westwood. Η σχέση της με τη Βασίλισσα ήταν πάντα στα όρια και αρκετά ριψοκίνδυνη. Για το Ασημένιο Ιωβηλαίο το 1977, η σχεδιάστρια τρύπησε τα χείλη της Βασίλισσας με παραμάνες, στο τύπωμα από τα T-shirts των Sex Pistols.
Η πασαρέλες επίσης της Westwood ήταν πάντα πολιτικές. Τα t-shirts από την ss 2006 συλλογή της έγραφαν "I Am Not A Terrorist, Please Don’t Arrest Me", ενώ τα μοντέλα στο wf 2008 show της κουβαλούσαν ταμπέλες, απαιτώντας δίκαιες δίκες για τους φυλακισμένους στο Guantánamo Bay. Ένα πανό στο ss 2013 show της καλούσε για κλιματική επανάσταση και άλλες φορές είχε υποστηρίξει τον Julian Assange, τον ιδρυτή του WikiLeaks, πολιτικά κόμματα και περιβαλλοντικές οργανώσεις.
«Προσπαθούμε να πούμε σε όλους ότι το τέλος του κόσμου είναι κοντά», είχε πει η Westwood στο Women’s Wear Daily στα παρασκήνια του ss 2016 show της, όπου πλακάτ έγραφαν "fracking is a crime" και "austerity is a crime". Το 2014 η σχεδιάστρια ξύρισε τα κόκκινα μαλλιά της για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για την κλιματική κρίση.
Οι ζαρωμένες πειρατικές μπότες της Westwood έγιναν statement μετά την Kate Moss και τη Sienna Miller στα ‘00s, ενώ το brand απόλαυσε και μια πιο πρόσφατη στιγμή στα φώτα με την Gen Z και τους ζωγραφισμένους κορσέδες από τη συλλογή της 1900 Portrait.
Πάντα ανεξάρτητη με την πεποίθηση και την αφοσίωσή της να μην αλλάζουν ούτε δράμι.
«Έχω την δική μου επιχείρηση, έτσι δεν είχα ποτέ μου έναν businessman να μου λέει τι να κάνω ή να ανησυχεί αν κάτι δεν πουλήσει τόσο», είχε πει στους Times το 2009. «Πάντα είχα τον δικό μου τρόπο να πλησιάζω το κοινό, διότι ξεκίνησα να φτιάχνω τα ρούχα μου για ένα μικρό κατάστημα και έτσι είχα πάντα κόσμο να τα αγοράζει. Πάντα μπορούσα να πουλήσω μερικά, ακόμα και αν δεν κατάφερνα να πουλήσω πολλά και κάπως η δουλειά μου άνθισε γιατί έτυχε να αρέσει στους ανθρώπους.»
