The Watcher: Το κλάμα στην ψυχαγωγική τηλεόραση, το δίκιο των επιχειρηματιών και ο “serial killer” της καρδιάς μας

* Το κλάμα στην τηλεόραση, όπως η ιστορία έχει δείξει, συχνά εξελίσσεται σε αμιγώς κωμική υπόθεση. Οι λόγοι, που συνήθως κάποιοι κλαίνε μπροστά στην κάμερα σε ψυχαγωγικές εκπομπές, κυρίως έχουν να κάνουν με ζητήματα όπως το τοτέμ που δεν έπεσε και ο πόντος που χάθηκε ή το κρεμέ που έκοψε και η μπριγάδα που έχασε ή το outfit που δεν πέτυχε και ο βαθμός που ήταν χαμηλός -ωιμέ και τρις ωιμέ... Βεβαίως, το περισσότερο και πιο βεβιασμένα έντονο και ενδεχομένως υποχρεωτικό -από τη Μεγάλη Βίβλο των ριάλιτι- κλάμα πέφτει σε κάθε αποχώρηση. Ακόμα κι όταν αποχωρεί κάποιος που όλοι ήθελαν να φύγει, ακόμα κι όταν όλοι όσοι κλαίνε αγκαλιασμένοι με μαύρο δάκρυ, έχουν επανειλημμένως πει τα χειρότερα ο ένας για τον άλλο. Όπως και να έχουν τα πράγματα, δεν νοείται αποχώρηση, χωρίς έστω λίγα δάκρυα, συνήθως κακά ερμηνευμένης, οδύνης.

* Στα τηλεοπτικά ριάλιτι που μεταδίδονται αυτή την περίοδο, το κλάμα δεν λείπει, αντιθέτως έχει την τιμητική του στο Master Chef, όπου ενώ οι κριτές κάνουν διαρκώς πλάκα μεταξύ τους, οι παίκτες -ειδικά την εβδομάδα που πέρασε- κλαίνε, κλαίνε, κλαίνε. Άλλοι πιθανόν αυθόρμητα, κι άλλοι κατά βούληση και συνήθεια, ως κομμάτι της -δοκιμασμένης, αλλά σε παλιές εποχές- τακτικής του καταφρονεμένου, που όλοι πολεμούν, γιατί κατά βάθος δεν μπορούν να φτάσουν. Μόνο που το θέμα είναι ότι δεν ζούμε ακόμα στα ‘90s, δεν είμαστε πρωτάρηδες στα ριάλιτι, δεν αναζητούμε ούτε “τσιμπάμε” στα δάκρυα, κι αν κάποτε αυτά γίνονταν όχημα στη δόξα (βλ. αξέχαστη περίπτωση Ρούλας Βροχοπούλου), σήμερα γίνονται πρόσκαιρα viral στα social -συνήθως ως κοροϊδευτικά memes- πριν περάσουν οριστικά και ολοκληρωτικά στη χωματερή της λήθης…

UPDATE

The Watcher: To politically correct και η Νέα Τάξη, οι «χοντράδες», και τα social media στις υπηρεσίες του σκληρού ριάλιτι

* Το Όσκαρ, πάντως, χειρότερης ερμηνείας σε δραματική σκηνή αποχώρησης παίρνει η Έβελιν Καζαντζόγλου για το My Style Rocks. Γενικώς, οι σκηνές της αποχώρησης στο My style rocks, δείχνουν βγαλμένες από την πιο παλιά και ξεπερασμένη τηλεόραση, με τη μουσική σε δραματική κορύφωση, τις παίκτριες δακρυσμένες ή με λυγμούς, την Καραβάτου με γκριμάτσα οδύνης και τον έναν εκ των τριών κριτών, στην προκειμένη περίπτωση την Έβελιν Καζαντζόγλου να ανακοινώνει με σπασμένη φωνή και συνεχείς διακοπές από την ανεξέλεγκτη οδύνη το όνομα της παίκτριας που αποχωρεί, σαν να αποχαιρετά την παιδική της φίλη για ένα ταξίδι στο Διάστημα χωρίς επιστροφή…

* Κι ευτυχώς, που υπάρχει στο My Style Rocks κι ο Λάκης Γαβαλάς, ο οποίος το αντιμετωπίζει ακριβώς σαν αυτό που είναι: ένα ριάλιτι, ένα παιχνίδι γύρω από τη μόδα. Και λογικά η μόνη πιθανότητα να... κλάψει είναι αν κάποια διαγωνιζόμενη φορέσει καλύτερο head piece από τα δικά του -που αποκλείεται...

* Επιτέλους, ήρθε η ώρα να πει κάποιος τα πράγματα με το όνομά τους και να υψώσει τη σημαία υπέρ των δικαιωμάτων των επιχειρηματιών των τηλεοπτικών σταθμών! Η Κατερίνα Καινούργιου (oh bella ciao…) εξερράγη ακούγοντας ότι ένας δημοσιογράφος, ενός άλλου τηλεοπτικού σταθμού, ο Δημήτρης Οικονόμου, ο οποίος κάνει καθημερινή τρίωρη ενημερωτική εκπομπή στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ (στις 6 το πρωί), όπως και καθημερινή εκπομπή στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, μπορεί και να αρνήθηκε να αντικαταστήσει τον Γιώργο Αυτιά, κάνοντας εκπομπές και το Σαββατοκύριακο. Μπροστά σε αυτή την κατάφωρη αδικία σε βάρος του ΣΚΑΪ, η Καινούργιου (bella ciao…) στον Alpha αντέδρασε με οργή. Διότι «...είμαστε πάντα με το δίκιο των εργαζομένων, αλλά να σκεφτόμαστε λίγο και τους επιχειρηματίες και τα διοικητικά στελέχη! Γιατί όταν μπαίνει ο μισθός μας κάθε μήνα είναι καλά, αλλά όταν μας ζητάνε για ένα δίμηνο να βάλουμε πλάτη, λέμε δεν μπορώ, έχω κι αυτό, έχω τα νύχια μου, το ένα, το άλλο...» (bella ciao, ciao, ciao!). Επιτέλους, μια αγωνίστρια που δεν μασάει τα λόγια της -για το δίκιο των επιχειρηματιών των τηλεοπτικών σταθμών, που τους πίνουν το αίμα οι εργαζόμενοι…

* Προσπερνώ την ουσία της άποψης, που δείχνει στηριγμένη στο επιχείρημα ότι ο εργοδότης που πληρώνει τον εργαζόμενο, του κάνει χάρη, την οποία αυτός είναι υποχρεωμένος να ανταποδώσει, όπως και όποτε ο εργοδότης το ζητήσει. Η απορία είναι πώς, πότε φτάσαμε στο σημείο, ο όποιος παρουσιαστής, η όποια παρουσιάστρια του όποιου καναλιού να μπορεί να εκφέρει άποψη για το πόσες ώρες μπορεί να εργαστεί ένας άλλος άνθρωπος σε ένα άλλο κανάλι; Με ποια λογική η Καινούργιου, η κάθε Καινούργιου, θεωρεί δικαίωμά της να κρίνει το δικαίωμα ενός εργαζόμενου να δεχτεί ή να αρνηθεί μια επαγγελματική πρόταση; (Μεταξύ μας και μόνο μεταξύ μας: Αντρέα λείπεις…)

* Η λογική του «θα σε κάνω θέμα χωρίς λόγο, για να σε κράξω μετά, γιατί γίνεσαι θέμα χωρίς λόγο» έχει αυτό τον καιρό βρει αντίκρισμα στην Ιωάννα Μαλέσκου, η οποία αν και βρίσκεται εκτός τηλεόρασης και ενώ είχε ένα σχετικά σύντομο τηλεοπτικό πέρασμα από κανάλι εθνικής εμβέλειας, απασχολεί σε σταθερή βάση όλα τα κανάλια, που την «κυνηγάνε» για δηλώσεις, αναπαράγουν τις δηλώσεις της κι ύστερα κάποιος βγαίνει και λέει, αμάν αυτή η Μαλέσκου, είναι παντού, χωρίς να κάνει τίποτα! (Όχι δεν είναι παράλογο, είναι τηλεόραση)

* Η ταύτιση ενός ηθοποιού με το ρόλο, προφανώς, καταγράφεται ως επιτυχία του. Κι ενώ αυτή τη σεζόν, η αγαπημένη κακιά είναι αναμφίβολα η Κατερίνα Λέχου στη «Μάγισσα», ο «δολοφόνος» που λατρεύουμε να μισούμε είναι με διαφορά ο Γιάννης Στάνκογλου στο «Ναυάγιο», σε μια από τις ωραιότερες τηλεοπτικές ερμηνείες του.

* Αυτά για σήμερα, να περνάτε όμορφα και να μην ξεχνάτε το δίκιο των επιχειρηματιών των τηλεοπτικών σταθμών. Ψυχούλες είναι κι αυτοί μωρέ...