«Κανείς δεν με έμαθε πώς να μεγαλώνω παιδί εν μέσω πολέμου» - Αυτό το γράμμα μίας μητέρας από τη Γάζα θα σε συγκινήσει

Ένα συγκλονιστικό και συγκινητικό γράμμα δημοσίευσε η Μάραμ Χαμάιντ, ρεπόρτερ του Al Zajeera, αφιερωμένο στον γιο της που έκλεισε τον έναν χρόνο ζωής. Έναν χρόνο που το μόνο που έχει δει είναι πυραύλους, πολεμικά αεροπλάνα, δυστυχία και βία. Κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να μεγαλώνει με πόλεμο, αλλά δυστυχώς η ανθρωπότητα είναι σκληρή.

«Οι βασικές ανάγκες έχουν γίνει η καθημερινή μας μάχης κατά τη διάρκεια του πολέμου, καθώς δυσκολευόμαστε να έχουμε πρόσβαση σε καθαρό νερό, βρεφικά είδη, πάνε και ρούχα για τον χειμώνα και το καλοκαίρι. Το να σε βλέπω να μεγαλώνεις, μου γεννά δύο συναισθήματα: χαρά και λύπη. Μεγαλώνεις χωρίς πολύχρωμα παιχνίδια, χωρίς ένα ζεστό σπίτι για να σε προστατεύει, χωρίς όμορφα και απαλά ρούχα και το πιο στενάχωρο, χωρίς την πλήρη ενέργεια του πατέρα σου και τη δική μου, καθώς είμαστε επιβαρυμένοι από τη θλίψη, την κατάθλιψη και τις σκληρές συνθήκες που επικρατούν.

UPDATE

Στο Σουδάν οι γυναίκες αναγκάζονται να κάνουν σεξ με στρατιώτες, με αντάλλαγμα λίγο φαγητό

Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω λύπη ή ανακούφιση που ακόμα δεν μπορείς να αντιληφθείς την αναταραχή που συμβαίνει γύρω σου. Αυτό που ξέρω είναι ότι ένα παιδί στην ηλικία σου δεν πρέπει να βιώνει τέτοια σκληρή ζωή».

«Δεν ήμουν προετοιμασμένη»

Η Μάραμ Χαμάιντ συνεχίζει στο γράμμα της: «Πριν έρθεις σε αυτόν τον κόσμο το περασμένο καλοκαίρι, σου αγόρασα τα πιο όμορφα ρούχα, σου έφτιαξα ένα κρεβάτι σε μια ωραία γωνιά, είχα κλιματιστικό για να σε προστατεύει από τη ζωή και πολλά παιχνίδια. Τώρα όλα αυτά έχουν καταστραφεί. Ο πόλεμος ποτέ δεν περίμενα να είναι στα σχέδια μου. Πίστευα ότι θα είχε καλύτερη τύχη από αυτή που είχε η μεγαλύτερη αδερφή σου, με πρόσβαση στην εκπαίδευση και σε πολλά παιχνίδια και βιβλία. Δεν θα ξεχάσω την χαρά, τον περασμένο Οκτώβριο, λίγες ημέρες πριν ξεκινήσει ο πόλεμος, που σου αγόρασα βιβλία, ιδανικά για την ηλικία σου, σύμφωνα με τη μέθοδο Μοντεσσόρι. Το να βρω αυτά τα βιβλία στο κέντρο της Γάζας, ήταν σαν βραβείο. Έφερα αυτά τα βιβλία μαζί μας καθώς εκτοπιστήκαμε στην πόλη της Γάζας και μετά στο σπίτι του παππού μου στο Ντέιρ ελ Μπαλάχ μετά από ισραηλινές εντολές εκκένωσης. Είναι τα μόνα σου υπάρχοντα από το σπίτι όπου απέκτησες ελάχιστες αναμνήσεις.

Σήμερα, μπαίνοντας στον δεύτερο χρόνο της ηλικίας σου, δεν μπορώ να φανταστώ τι επιφυλάσσει το μέλλον.

Ετοιμάστηκα για όλα παιδί μου. Έκανα έρευνα για την προσχολική εκπαίδευση, αλλά κανείς δεν με δίδαξε πως είναι να μεγαλώνω ένα παιδί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τα βιβλία που διάβασα και οι συνεδρίες που παρακολούθησα δεν μου έδειξαν πώς να ετοιμάζω τα γεύματά σας χωρίς φρούτα και λαχανικά ή πώς να σας βοηθήσω να αναπτύξετε γλωσσικές δεξιότητες χωρίς εργαλεία όπως στυλό ή χρωματιστές κάρτες. Δεν υπήρχε καμία καθοδήγηση για το πώς να σας μεγαλώσω χωρίς δέντρα, ρούχα, τρόφιμα, βιβλία, σπίτια, παιδικά κέντρα και άλλους πόρους.

Τι πρέπει να κάνουμε όταν οι ήχοι από τα αεροπλάνα και οι βομβαρδισμοί αντικαθιστούν τα παιδικά τραγούδια; Ή όταν σκηνές κατεστραμμένων σπιτιών, σωρών και σκουπιδιών, γίνονται η πρώτη γνωριμία ενός παιδιού, αντί θα για τη θάλασσα, τα καθαρά σεντόνια, τους ήρεμα σπίτια και τις παιδικές χαρές; Πώς υποτίθεται πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε σκηνές Πώς να διαχειριστούμε την έλλειψη νερού; Πώς να προστατευτούμε από τις μολυσματικές ασθένειες και την έλλειψη γάλακτος; Δεν υπήρχε καμία οδηγία για το τι να κάνουμε με τα χιλιάδες ορφανά μωρά και παιδιά.

Ήταν μια καταστροφική χρονιά, παιδί μου. Λυπάμαι πολύ.

Ο πόλεμος μας ισοπέδωσε και εσείς και τα μωρά της γενιάς σας πληρώσατε το τίμημα στους πρώτους μήνες σας.

Μωρό μου, δεν είσαι μόνος σου. Είναι πολλά μωρά σαν κι εσένα. Τα βλέπω στις σκηνές ενώ κάνω τη δουλειά μου, κλαίνε από την πείνα, το κρύο και τη ζέστη, ενόσω κλαίνε και οι μητέρες τους για βοήθεια. Κάθε φορά που συναντώ ένα πεινασμένο παιδί, σκέφτομαι εσένα, σε φαντάζομαι κουρασμένο και πεινασμένο, και τρέχω για βοήθεια χωρίς να σκέφτομαι. Κατά καιρούς δωρίσαμε κουτάκια με τη βρεφική φόρμουλα γάλακτος που έχουμε για εσάς, σε άλλα πεινασμένα παιδιά.

Συχνά αναρωτιέμαι: ‘Πώς μπορεί ο κόσμος να επιτρέψει στα μωρά να πεινάσουν; Πώς μπορεί ο κόσμος να κοιμάται ήσυχος ενώ τα παιδιά στη Γάζα κλαίνε από την πείνα, την κούραση και τον πόνο;’.

Ίσως να μην πιστεύετε, αφού μεγαλώσετε, όταν διαβάσετε αυτό το γράμμα, ότι αυτή η τρέλα συνεχίστηκε για περισσότερο από εννέα μήνες και συνεχίζεται ακόμα, χωρίς παρέμβαση, προστασία, έλεος ή λύση, μόνο περισσότερους φόνους, αίμα, καταστροφή και δάκρυα.

Κανείς δεν έκανε τίποτα παιδί μου. Ο κόσμος γύρισε την πλάτη του στις εικόνες των πτωμάτων και στους ήχους των κραυγών τρόμου και πείνας. Ο κόσμος έκλεισε τα αυτιά του και έκλεισε τα μάτια του στα δεινά.

Όμως, την πρώτη σου χρονιά, η παρουσία σου μας έφερε παρηγοριά σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Το αθώο χαμόγελό σας ήταν ένα βάλσαμο για όλους μας μέσα στη θλίψη. Οι παιχνιδιάρικες ατάκες σας έχουν φέρει χαρά στο καταφύγιο εκτοπισμένων όπου ζούμε. Όταν επιστρέφω από τη δουλειά, η παρουσία σου μου υπενθυμίζει πως έχω κάτι πολύ σημαντικό για να ζήσω όσο περισσότερο γίνεται, όσο εσύ είσαι καλά.

Εσύ, παιδί μου, και όλα τα παιδιά της γενιάς σου δεν αξίζεις τίποτα άλλο από αγάπη, χαρά και μια γεμάτη ζωή. Είστε το μέλλον μας, το παρόν μας και η ελπίδα μας που δεν σβήνει ποτέ.

Αυτός ο πόλεμος θα περάσει τελικά και το γέλιο και το χαμόγελό σας θα παραμείνουν ως σύμβολο της δύναμης και της σταθερότητάς μας.

Χρόνια πολλά μικρούλη μου!».