Στρίβω στη Μεγάλου Αλεξάνδρου, αμέσως μετά την Τεχνόπολη, και συνειδητοποιώ ότι είναι μία περιοχή που δεν ξέρω καθόλου, παρόλο που ζω στο κέντρο. Η περιοχή του Ρουφ έχει φιλοξενήσει αρκετά γνωστά μαγαζιά, όπως το εστιατόριο «Πρόσωπα», τότε που τα εστιατόρια ήταν μετρημένα και την Τζουτζούκα, που έγινε σημαντικό κομμάτι του comfort food.
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, θα βρεις και το Felicitá. Ένα μαγαζί που δουλευόταν στο μυαλό του Κωνσταντίνου Μπόλα και του Αλέξανδρου Καμπέρη από το 2017, τότε που βρέθηκαν στα λιβάδια της Φλωρεντίας με μεγάλη παρέα, ως καλεσμένοι σε γάμο φίλων. Το τραγούδι Felicitá έπαιζε δυνατά στο ραδιόφωνο και ήξεραν ότι, για την ώρα, είχαν βρει το όνομα.
Είχαν βρει όμως και τη φιλοσοφία του μελλοντικού μαγαζιού, που προήλθε από το πώς διασκέδαζαν όσο βρίσκονταν στην Ιταλία. «Ξεκινούσαμε στις 12 το μεσημέρι τα απεριτίβι και κρατούσαμε έναν ρυθμό την υπόλοιπη μέρα, χωρίς να γινόμαστε χάλια. Και είπαμε ότι κάπου, κάπως, κάποτε, θα το φέρουμε και στην Αθήνα. Η χαλαρή ατμόσφαιρα με φίλους που βρίσκονται, πίνουν, τρώνε και τα λένε», μου εξηγεί ο Αλέξανδρος.
Ο καιρός πέρασε, ήρθε μία πανδημία, αλλά το όνειρο δεν είχε φύγει ποτέ. Άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά πριν από 8 μήνες, όσο χρειάστηκε για να στηθεί ο χώρος που θα γινόταν συνάντηση για φίλους, που είναι και ο βασικός σκοπός του Felicitá. Φτάνοντας εκεί, νιώθω πραγματικά ότι πρόκειται για ένα στέκι που περιμένει να υποδεχθεί φίλους και όχι πελάτες. Τα πρώτα κοκτέιλ φτιάχνονται για τη φωτογράφηση, και όσο τα πιάτα ετοιμάζονται στην κουζίνα κι εγώ χαζεύω τον όμορφο χώρο, μιλώ με τον Κωνσταντίνο για την απόφαση που πήρε να αφήσει τη δουλειά που έκανε τα τελευταία 23 χρόνια.
«Δεν γινόταν να δουλεύω και στα δύο και να μην έχω να δώσω τον απαραίτητο χρόνο σε αυτό το νέο project. Ένας από τους δύο θα έπρεπε να είναι εδώ. Ήθελα όμως χρόνια τώρα να φύγω, αν και δεν είμαι άνθρωπος της αλλαγής. Έχω όμως μία σύντροφο που με στηρίζει σε όλα τα επίπεδα και αποφασίσαμε ότι θα πάρω το ρίσκο να αφήσω τη σταθερότητα για χάρη του Felicitá, αν και δεν ξέραμε πώς θα πάει». Τα πρώτα δειλά βήματα ξεκίνησαν όμως στην πανδημία, όταν έφτιαξε το δικό του blog με συνταγές, επειδή είχε σταματήσει να ασχολείται με το ντιτζεϊλίκι. Το έκανε για τον ίδιο, αλλά ήξερε ότι κάποια στιγμή θα το αξιοποιήσει, σε περίπτωση που ανοίξει τον δικό του χώρο. «Δεν μαγειρεύω εγώ στο Felicitá αλλά κάποια στιγμή θα μπω στην κουζίνα».
Όσο μιλάμε, καταφτάνει το καρπάτσιο μόσχου με πίκλα σιναπόσπορου και τραγανή κάπαρη. Ο σεφ Νίκος Ντιναπόγιας έχει μία διαδρομή από το The Clumsies, το Black Duck και το Materia Prima και το Felicitá δεν θα άνοιγε χωρίς αυτόν. «Ήξερα τα φαγητά του από πριν και τον ήθελα πάρα πολύ. Ήμουν μεθυσμένος όταν του το είπα ένα βράδυ, αλλά το εννοούσα», μου λέει ο Κωνσταντίνος, πράγμα που καταλαβαίνω όταν δοκιμάζω τα νιόκι γλυκοπατάτας με πέστο. Είναι φανερό ότι η επιλογή κάθε ανθρώπου ήταν πολύ προσεκτική ή ήταν φίλοι που γνωρίζονταν ήδη καλά.
«Ο χώρος ξηλώθηκε εντελώς και φτιάχτηκε από την αρχή. Οι αρχιτεκτόνισσες Έφη Μαλανδράκη και Βαρβάρα Κουντζάκη (A.Sylo design shelter) ήξεραν από πριν τι θα μάς αρέσει, επομένως συμφωνήσαμε μέσα σε μία μέρα. Ήταν πολύ εύκολη η επικοινωνία. Έγινε εσωτερική φύτευση και επανασχεδιασμός του κλασικού πλακόστρωτου, με μάρμαρα διαφορετικών χρωματισμών και σχημάτων, που δημιουργούν την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε μια παλιά αθηναϊκή αυλή», μου εξηγούν ενώ αναγκάστηκαν να αλλάξουν μέχρι και τον πίνακα της ΔΕΗ, επειδή πήρε φωτιά.
«Κάθε μέρα συμβαίνει κι από κάτι και τρέχουμε. Αλλά δεν ήμασταν ποτέ και της λογικής ότι θα καθόμαστε με ένα κρασί στο μπαρ. Και παραγγελίες θα πάρουμε και θα σφουγγαρίσουμε».
Τα απεριτίβι εδώ είναι πολύ σημαντικά, κυρίως επειδή τα αγαπούν οι ίδιοι, αλλά και επειδή ακολουθούν τη φιλοσοφία των after work drinks, με τη συνοδεία ελαφριών πιάτων που όμως θα σε χορτάσουν. «Έχουμε ονομάσει τα απεριτίβι από τις ταινίες της Cinecitta. Tosca, The Leopard, La Traviata, Satyricon. Αλλά και η επιλογή των φαγητών ήταν προσχεδιασμένη, γιατί είναι αυτά που θα έβαζα εγώ στο μαγαζί, αν μαγείρευα. Να μοιράζονται στο τραπέζι, να μην σε φουσκώνουν και να συνδυάζονται με τα απεριτίβι. Θέλαμε τη λογική του bar food. Μου άρεσε πολύ και μία συνήθεια που βρήκα στη Βενετία. Να δίνεις 2 ευρώ για να φας μία μπρουσκέτα με το πρωί, για να συνεχίζεις τη μέρα σου. Αυτό θέλουμε να κάνουμε κι εδώ».
Δεν είναι ότι δεν μπορείς να πιεις Aperol ή ένα κλασικό ποτό, αλλά οι προτάσεις σε απεριτίβι έχουν ουσιαστικό ενδιαφέρον και είναι ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησε το Felicitá (πέρα από τις παρέες). Από τον Σεπτέμβριο και μετά, θα υπάρχουν happy hour προτάσεις που θα ξεκινούν από το άνοιγμα, στις 17:30, ώστε να δοκιμάζεις τα απεριτίβι με ελαφριά συνοδευτικά και να μπεις έτσι στη λογική του μαγαζιού. Για αυτό και κλείνει τα μεσάνυχτα, πράγμα που ταιριάζει φουλ σε εμάς που βγαίνουμε νωρίς. Θα υπάρξουν όμως και masterclasses με διάφορα είδη αλκοόλ. Αυτή είναι μόνο η αρχή εξάλλου.
Ο κόσμος έχει προλάβει να το ανακαλύψει και να το αγαπήσει, αν και πολλοί που περνούν, είναι φίλοι και γνωστοί. «Βλέπουμε ότι έρχονται διαφορετικές ηλικίες. Από ζευγάρια 50 χρονών, μέχρι παρέες νεότερων, που θα αράξουν χωρίς να τους ενδιαφέρει να ακούσουν μουσική. Πίνουν, τρώνε το πλατό τυριών τους και είναι οκ». Αν και η ουσία είναι η ποιότητα του φαγητού και του ποτού, καταλαβαίνεις αμέσως το καλό κλίμα και την εμπιστοσύνη που υπάρχει στους δημιουργούς.
Η wine expert Μαρούλα Μαυρογιανοπούλου (Οινοχόος, NotAnExpert) θα επιμελείται με μεράκι μια συμπεριληπτική λίστα από επιλεγμένες ετικέτες από την Ελλάδα, κατά κύριο λόγο, αλλά φυσικά κι από τον ξένο αμπελώνα. «Ήθελα επίσης τα κοκτέιλ να έχουν τη δική μας ταυτότητα και να είναι δημιουργικά. Είπα στον Μάριο Ηλιόπουλο, που είναι ο bar manager να κάνει ό,τι του αρέσει. Εδώ εξάλλου είναι όλα χειροποίητα και προσεκτικά μελετημένα. «Όλα αυτά που βλέπεις είναι αποτέλεσμα πολλών ανθρώπων, ακόμα και φίλων. Συμφωνήσαμε, τσακωθήκαμε, τα ξαναβρήκαμε». Ό,τι γίνεται δηλαδή στα τραπέζια με φίλους. Αυτό που θέλει να είναι και το Felicitá.
«Υπάρχουν 7,888 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, άρα και 7,888 δισεκατομμύρια ορισμοί της ευτυχίας. Για μας ευτυχία είναι να ανοίγεις ένα bar με τους φίλους σου. Ή να μπαίνεις σε ένα και να τους βρίσκεις όλους εκεί».
Μεγάλου Βασιλείου 40, Ρουφ
