Το Emily in Paris είναι η πιο μη ρεαλιστική και αναχρονιστική σειρά της εποχής
Κλέλια Φατούρου
19 Ιανουαρίου 2022
Πριν από έναν χρόνο, βρισκόμασταν σε σκληρή καραντίνα. Στη μέση του χειμώνα, με τηλεργασία, καμία διέξοδο για διασκέδαση και εκτόνωση, εκτός από το περπάτημα και το Netflix.
Η Emily in Paris ήρθε και δίχασε τους ανθρώπους και τους μοίρασε σε εκείνους που χρειάζονταν κάτι light, με εσάνς Παρισιού και σε εκείνους που είδαν στη σειρά τον σεξισμό, αναχρονιστικές αντιλήψεις για το πώς ζουν οι Γάλλοι και τη διαιώνιση των influencers που δεν έχουν να προτείνουν τίποτα ουσιαστικό.
Στη δική μου περίπτωση, τα πράγματα είχαν ως εξής. Σε μία χρονιά σαν την περσινή, το Emily in Paris ήταν πράγματι η χαζομαρούλα που θέλεις να δεις, γιατί δεν θα σε προβληματίσει και θα σου δώσει τις πιο ωραίες εικόνες του Παρισιού, κρουασάν, outfits, γείτονες-μοντέλα και συζητήσεις που φτάνουν μέχρι το «τι ώρα θα έρθεις να κάνουμε σεξ». Υπερασπίστηκα αρκετά τον 1ο κύκλο της σειράς, γιατί ήταν το διάλειμμά μου μεταξύ των ντοκιμαντέρ true crime και της δουλειάς. Μέχρι που έφτασε ο 2ος κύκλος.
Δεν είναι ότι ο 1ος δεν είχε σοβαρά προβλήματα, είναι ότι, χωρίς καραντίνα, και χωρίς καλό σενάριο, βλέπεις πόσο προβληματική μπορεί να γίνει μία σειρά όταν αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί στο σήμερα. Ο Michael Patrick King (δημιουργός του and the City) έχει μείνει στο Sex and the City των 90s και μάλλον δυσκολεύεται να πιστέψει ότι μία γυναίκα μπορεί να ζήσει και χωρίς ένα περίεργο love story και πολλές ώρες στα social media. Και αυτή είναι μόνο η επιφάνεια. Και, όπως ενημερωθήκαμε, θα υπάρξει και 3ος και 4ος κύκλος.
Οι Γάλλοι παρουσιάζονται ως τεμπέληδες που καπνίζουν και σου επιβάλλουν να κάνεις το ίδιο, δεν δουλεύουν ποτέ Σαββατοκύριακα (πες το αυτό στις μεγάλες εταιρίες), κάνουν μόνο παράνομα ειδύλλια, είναι πολύ αδύνατοι, πίνουν υπερβολικά και μισούν τους Αμερικάνους. Επίσης, κάνουν μόνο σεξιστικές διαφημίσεις με γυμνά μοντέλα που τα ποθούν οι άντρες και περιμένουν την Emily να τους μιλήσει για τον φεμινισμό. Σωστά, εκεί δεν έχει φτάσει ακόμα το κίνημα #MeToo.
Ο ρεαλισμός στα χειρότερά του
Συμφωνώ με το ότι μία ρομαντική κομεντί δεν χρειάζεται να είναι ρεαλιστική για να σε κερδίσει, αλλά κάποια πράγματα είναι κουραστικά ψεύτικα. Ξέρεις πολλές νεαρές γυναίκες που θα μετακόμιζαν σε μία χώρα και θα δούλευαν σε μία μη αγγλόφωνη εταιρία και δεν θα έπρεπε να μάθουν τη γλώσσα; Είναι δυνατόν να περνάς μήνες στο Παρίσι και να έχεις μάθει μόνο το "Merci Beaucoup" (και αυτό με κακή προφορά); Γίνεται να προσλαμβάνεσαι επειδή είσαι social media expert αλλά να έχεις μόνο 40 followers, και μετά να αποκτάς χιλιάδες επειδή απλά μετακόμισες στη Γαλλία; Λέμε ναι στα παραμύθια, αλλά εδώ το παραξήλωσαν.
Η παρωχημένη εικόνα του έρωτα
Καμία σχέση δεν είναι τέλεια και όλοι κάνουμε λάθη, αλλά εδώ η φάση είναι ότι αν ζεις στο Παρίσι, οφείλεις να κάνεις μία παράνομη σχέση με το αγόρι της νέας σου κολλητής. Οι Γάλλοι παρουσιάζονται ως άνθρωποι πολύ απελευθερωμένοι με εξ αποστάσεως γάμους και πάθη στη δουλειά (ρεαλιστικό, αλλά θα δούμε και καμία σχέση με καθημερινότητα και δυσκολίες;).
Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις όπου τα ειδύλλια μετατρέπονται σε έρωτα, τα συναισθήματα είναι εντελώς επιφανειακά. Ένας άντρας εκπλήσσεται ευχάριστα επειδή δεν είσαι όσο χαζή περίμενε και φυσικά κανείς δεν μιλά για αυτά που νιώθει και όλοι καταλήγουν να τρώνε coq au vin σε κάποιο πανάκριβο εστιατόριο. Δεν θα αναφερθώ στις designer τσάντες και τα ρούχα της Emily, γιατί οκ, θα μπορούσε να έχει εύπορους γονείς. Αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι εκτός πραγματικότητας. Μίας πραγματικότητας πλουμιστής που σε κάνει να ξεχνιέσαι, αλλά που ταυτόχρονα σε κάνει να ξεχνάς τη διαδρομή που έχουν διανύσει οι γυναίκες για να φτάσουν στο σήμερα, διεκδικώντας τη θέση τους στα πάντα.
