Το έργο
Το παλαιότερο από τα σωζόμενα έργα του Σοφοκλή (450 π.Χ.) μας μεταφέρει στην Τροία, εννέα χρόνια ατελέσφορης πολιορκίας μετά. Ο ελληνικός στρατός βρίσκεται ακόμα καθηλωμένος στην εχθρική γη, χωρίς προοπτική νίκης ή επιστροφής. Σε αυτήν την καμπή της εκστρατείας , ο Πάρης – οδηγημένος από τον Απόλλωνα – σκοτώνει τον Αχιλλέα και τίθεται ζήτημα κληροδότησης των όπλων του. Ο Αίας, βασιλιάς της Σαλαμίνας και γενναιότερος του στρατεύματος μετά τον Αχιλλέα, είναι ο πρώτος επιλαχών· όμως, στη μάχη της διεκδίκησης έχει μπει και ο Οδυσσέας.
Στην κρίση των όπλων, θα είναι εκείνος που θα επικρατήσει, προκαλώντας την άσβεστη οργή του Αίαντα. «Τα δικά μου κατορθώματα τα πέταξαν στην άκρη», λέει και αποφασίζει να εκδικηθεί όλους όσοι τον αδίκησαν με πρώτους τους Ατρείδες, Αγαμέμνονα και Μενέλαο. Ωστόσο, η δάκτυλος της Αθηνάς, προστάτιδας του Οδυσσέα, του θολώνει το μυαλό, «βάζει μέσα του, αρρώστια λύσσας» και τον οδηγεί ως κυνηγό ενός κοπαδιού ζώων – αντί των εχθρών του. Όταν πια, ο γενναίος βασιλιάς συνέρχεται και κατανοεί την πλάνη του, κατάφορα ταπεινωμένος, αποφασίζει να αυτοκτονήσει. «Ο ευγενής ή θα πρέπει να ζει καλά ή καλά να πεθαίνει» εξηγεί, αναχαιτίζοντας τις προσπάθειες των συντρόφων του και της ομόκλινης του, Τέκμησσας να του αλλάξουν γνώμη. Διαβάστε τη συνέχεια στο monopoli.gr.
