Maestro: Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης έκανε μια πολύ καλή σειρά, αν είχαμε 2002
Κλέλια Φατούρου
14 Οκτωβρίου 2022
Πριν από έναν χρόνο και κάτι, επισκέφθηκα τους Παξούς για πρώτη φορά και έγινε το αγαπημένο μου νησί. Οι θάλασσες, τα χωριουδάκια, τα λιμάνια, η ησυχία, το φαγητό. Έναν μήνα μετά, έμαθα ότι ο αγαπημένος μας Χριστόφορος Παπακαλιάτης ξεκινά γυρίσματα για το Maestro στο νησί της παιδικής του ηλικίας, και με πρωταγωνίστρια μία Κλέλια. Θα το έβλεπα σε κάθε περίπτωση, δηλαδή, αλλά και γιατί εγώ ήμουν εκεί για τον Παπακαλιάτη απ' όταν μάς συστήθηκε (σκηνοθετικά και πρωταγωνιστικά) στο «Η ζωή μας μια βόλτα».
Όταν πήγε στους Παξούς για το «Να με Προσέχεις», στο «Κλείσε τα Μάτια», στους «4», στο «Αν», ακόμα και σε εκείνη την τηλεταινία με τη Μαριλίτα Λαμπροπούλου. Μία αγάπη που κληροδοτήθηκε από μάνα σε κόρη (no pun intended) και που συνεχίζω, ακόμα και αν διαφωνώ σε ό,τι κάνει ο Χριστόφορος. Και λέω Χριστόφορος, γιατί τον θεωρώ πια δικό μας άνθρωπο.
Η πρεμιέρα του Maestro άργησε λίγο (εμείς οι fans την περιμέναμε τον περασμένο Ιανουάριο), και το countdown ξεκίνησε πριν λίγες εβδομάδες. Κανείς δεν θα βγει την Πέμπτη, 13 Οκτωβρίου. Θα μείνουμε στους καναπέδες μας και στις 22:30 θα υποδεχτούμε τη σειρά του, για την οποία ακούμε εδώ και έναν χρόνο. Θα προτιμούσαμε να είχαμε πάει για ποτό; Ναι και όχι.
Ας αρχίσω από τα θετικά, που δυστυχώς είναι πολύ λίγα.
Η αισθητική, η φωτογραφία, η σκηνοθεσία του Παπακαλιάτη είναι πάντα τα πολύ δυνατά του σημεία. Ξέρεις ότι θα δεις την Πλάκα με μία υπέροχη αισθητική. Ξέρεις ότι θα δεις φανταστικά σπίτια, βεράντες με στρωμένα τραπέζια, ξύλινες σκάλες που οδηγούν σε άλλο όροφο, καλογυαλισμένα παρκέ και μαγικές κουζίνες. Ο Maestro στα δίνει όλα αυτά απλόχερα και το ξέρει εκ των προτέρων. Όπως και το ότι θα ακούσεις όλες τις καλές διασκευές που υπάρχουν, όπως το "Creep" του trailer. Έχεις τους πανέμορφους Παξούς, μαγική αισθητική, ένα πολύ καλό cast. Τι μπορεί να πάει λάθος; Όλα τα υπόλοιπα.
Ανώριμο σενάριο
Θα σας αποκαλύψω κάτι, που τώρα, μοιραία, θα αρχίσετε να προσέχετε κι εσείς. Πίνω ένα σφηνάκι κάθε φορά που ακούγονται οι λέξεις «όλο αυτό» σε σειρά του. Χτες μέτρησα μόνο 3 και ευτυχώς δεν ξύπνησα με πονοκέφαλο. Δυστυχώς, και σε αυτή την περίπτωση, το σενάριο θα μπορούσε άνετα να είχε γραφτεί και από ένα παιδί που ετοιμάζει σχολική παράσταση. Οι προτάσεις είναι πάντα σύντομες, με απλές λέξεις και αμέτρητα κλισέ. Τα συναισθήματα δεν αναλύονται ποτέ, αλλά ονοματίζονται, και γενικώς μένει πάντα σε ένα πολύ επιφανειακό επίπεδο, σε σημείο που δεν καταλαβαίνουμε τι θέλει να μάς πει.
Όλα τα κοινωνικά θέματα μια σούπα
Διανύουμε πολύ σκληρές εποχές και ευτυχώς που δεν κρύβουμε πια κάτω από το χαλί όλη τη σαπίλα που υπάρχει. Αυτό είναι καλό. Χάνεται όμως το νόημα όταν στα πρώτα 15 λεπτά του πρώτου επεισοδίου πας να στριμώξεις την ενδοοικογενειακή βία, με την ομοφοβία, την πολιτική διαφθορά, τα ναρκωτικά, την άμβλωση, τις τοξικές σχέσεις, βάλε και μία δολοφονία να υπάρχει.
Είναι σαν να έχεις σηκωθεί να πάρεις το Όσκαρ και θέλεις να προλάβεις να ευχαριστήσεις όποιον γνώρισες στη ζωή σου, αλλά η μουσική προσπαθεί να σε κόψει κι εσύ δεν το βάζεις κάτω, μέχρι που σε διώχνει η ασφάλεια. Ωραία τα λες, αλλά καλό είναι να ξέρεις πότε έχει νόημα να πεις κάτι, και τι. Όλα αυτά θα μπορούσαν να ξεδιπλωθούν σταδιακά μέσα στα επεισόδια, για να προλάβουμε να χωνέψουμε αυτό που βλέπουμε και να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο συνδέεται η ιστορία.
2022 ή 2002;
«Πολύ καλή σειρά θα ήταν αν έπαιζε πριν από 20 χρόνια» μου είπε η αδερφή μου και ήταν αυτό ακριβώς το σχόλιο που έψαχνα. Φυσικά και η ομοφοβία και η ενοδοοικογενειακή βία είναι υπαρκτά και τεράστια προβλήματα, αλλά η προσέγγισή τους ήταν σαν να τα ανακαλύπταμε τώρα. Ένα έφηβο ζευγάρι αγοριών το κρύβει από όλους, πράγμα ρεαλιστικό μεν, αλλά μιλούν για το μέλλον λες και είμαστε στο 1980. «Εγώ θα μείνω στους Παξούς, θα παντρευτώ την Τασούλα κι εσύ θα φύγεις». Όχι, υπάρχουν λύσεις, γιατί είναι πλέον περισσότερες, αλλά μάλλον στο μυαλό του Χριστόφορου, δεν έχουμε εξελιχθεί καθόλου.
Ο γιος επιστρέφει σπίτι και βλέπει τη βία του πατέρα στο πρόσωπο της μητέρας και απειλεί να σκοτώσει τον πατέρα. Όχι μόνο υπάρχει ενδοοικογενειακή βία, αλλά οι γυναικοκτονίες έγιναν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Ο τρόπος όμως που παρουσιάζεται, είναι κάτι που έχουμε δει χιλιάδες φορές και που δεν εξελίσσει τον τρόπο διαχείρισης. Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ σε έναν έρωτα που μου προκαλεί μία κάποια ανατριχίλα. Ένας άντρας στα 46 του και ένα κορίτσι στα 18, η γνωριμία στο Tinder και μία κατάσταση Λολίτας που δεν μάς χρειάζεται το 2022.
Το slut shaming και το "Call Me By Your Name"
Η ταινία του Luca Guadagnino έγινε η βασική έμπνευση για το Maestro και το είδαμε στην ιστορία των αγοριών, στο σπίτι της Κλέλιας, στους γονείς της Κλέλιας, στον Ορέστη που έρχεται να διδάξει. Και ήλπιζα ότι, αυτή τη φορά, θα δω κάτι ολότελα δικό του. Όπως ήλπιζα και για το ότι η γκέι ιστορία δεν θα είναι on the side, αλλά ίσως η κεντρική. Γιατί μιλάμε πολύ για ομοφοβία, αλλά φοβόμαστε να βάλουμε στο επίκεντρο μία ιστορία που δεν αφορά τον ναρκισσισμό ενός 50άρη και το πώς σαγηνεύει ένα κορίτσι που μόλις ενηλικιώθηκε.
Κλείνω με κάτι που με θύμωσε πολύ, ίσως επειδή νόμιζα ότι έχουμε αφήσει πολύ πίσω μας αυτές τις νοοτροπίες. «Δεν είμαι σαν τις συμμαθήτριές μου. Ποτέ δεν βαφόμουν, δεν έκανα νύχια και ακόμα δεν έχω κάνει σεξ», ακούμε την πρωταγωνίστρια να λέει, και επαναλαμβάνεται αυτή η λογική στο επεισόδιο.
Με γεια σου και χαρά σου Κλέλια μου, αλλά όλοι ξέρουν πια ότι όταν κρίνεις μία γυναίκα για το σεξ που κάνει ή το μακιγιάζ της, υπαινίσσεσαι ότι είναι, λίγο πολύ, τσούλα. Από την άλλη, εσύ βάζεις τον εαυτό σου στην κατηγορία «pick me», επειδή είσαι διαφορετική, ακούς Cohen, δεν βάζεις eyeliner και επέλεξες να μην κάνεις σεξ. Σε μία εποχή όπου οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να κατηγοριοποιούνται και να τους επιτρέπεται να είναι ό,τι σκατά θέλουν, ο Χριστόφορος μάς υπενθυμίζει ότι το slut shaming καλά κρατεί. Και το έκανε με μαεστρία.
