Αύγουστος Κορτώ: Η γυναίκα εξακολουθεί να μπαίνει στο ζύγι και να κρίνεται λειψή απ' την κοινωνία - Ο αγώνας συνεχίζεται
JTeam
8 Μαρτίου 2023
Υπάρχουν πολλές καθοριστικές στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου. Μπορεί να είναι η μέρα που καταλαβαίνεις ότι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορείς να ελέγξεις είναι ο εαυτός σου, ή η φορά που ερωτεύτηκες πραγματικά. Μπορεί, επίσης, να είναι η μέρα που συνειδητοποιείς αρχικά τι είναι η πατριαρχία, πόσο βαθιά ριζωμένη βρίσκεται στους ανθρώπους σου και πόσο χρειάζεται να προσπαθήσεις για να τη βγάλεις από μέσα σου. Γιατί σ' έναν κόσμο από άνδρες για άνδρες, η πατριαρχία κυριαρχεί - ναι, ακόμη και στην εποχή μας.
Στην εποχή μας, οι γυναίκες εξακολουθούν να δολοφονούνται, επειδή απλώς γεννήθηκαν γυναίκες. Στην εποχή μας, οι γυναίκες δέχονται κριτική για τη σεξουαλική τους ζωή, το ντύσιμο, τη συμπεριφορά τους. Στην εποχή μας, επίσης, όλο και περισσότεροι άνδρες μιλάνε και στέκονται στο πλευρό των γυναικών. Κι ο Αύγουστος Κορτώ, με την τελευταία του ανάρτηση, εξηγεί πως ο αγώνας πρέπει να είναι συλλογικός, με όλες μας τις δυνάμεις.
«Και η πιο απλή, αθώα, άκακη πράξη, όπως η φροντίδα του εαυτού, το προσεγμένο ντύσιμο, ήταν αφορμή για μομφή: "Τι θέλει και φτιασιδώνεται, παντρεμένη γυναίκα;" Αν, πάλι, ήταν έστω και λίγο ατημέλητη, την έψεγαν και γι' αυτό: "Δεν ντρέπεται, να εκθέτει τον άντρα της". Κι αν έτρωγε ξύλο, "Τα θέλουν και τα παθαίνουν - ποιος ξέρει τι του κάνει του χριστιανού και τον φέρνει σ' αυτή την κατάσταση"», αναφέρει μεταξύ άλλων.
«Οπότε, όσο γυναίκες υποαμείβονται, λοιδορούνται, εξωθούνται στο περιθώριο, κακοποιούνται και δολοφονούνται - κι όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες - ο αγώνας, με όλες τις δυνάμεις μας, συνεχίζεται.»
Αναλυτικά, η ανάρτησή του εδώ:
Όταν ήμουν μικρός, στο ζύγι της κοινωνίας η γυναίκα έβγαινε πάντα λειψή.
Αν δεν εργαζόταν, όπως η μάνα μου, ήταν 'νοικοκυρούλα', θλιβερό απομεινάρι μιας ξεπερασμένης εποχής. Αν εργαζόταν, 'παραμελούσε τον άντρα και τα παιδιά της'. Αν δεν οδηγούσε, 'κρεμόταν για όλα απ' τον άντρα της', αν οδηγούσε... 'Γυναίκα στο τιμόνι, θάνατος ζυγώνει'.
Το διαζύγιο ήταν πάντα αποτυχία της συζύγου και μητέρας, που 'άφησε την οικογένειά της να διαλύσει', γιατί 'δεν μπορούσε να φέρει βόλτα το ίδιο της το σπίτι'. Και φυσικά η απιστία του συζύγου ήταν κι αυτή ευθύνη της γυναίκας του: 'Δεν ξέρουν πώς να κρατήσουν τους άντρες τους'.
Και η πιο απλή, αθώα, άκακη πράξη, όπως η φροντίδα του εαυτού, το προσεγμένο ντύσιμο, ήταν αφορμή για μομφή: 'Τι θέλει και φτιασιδώνεται, παντρεμένη γυναίκα;' Αν, πάλι, ήταν έστω και λίγο ατημέλητη, την έψεγαν και γι' αυτό: 'Δεν ντρέπεται, να εκθέτει τον άντρα της'. Κι αν έτρωγε ξύλο, 'Τα θέλουν και τα παθαίνουν - ποιος ξέρει τι του κάνει του χριστιανού και τον φέρνει σ' αυτή την κατάσταση'.
Τότε, νόμιζα πως αυτή ήταν η μοίρα της γυναίκας - νομοτελειακά: ότι ο κόσμος είναι έτσι και δεν αλλάζει.
Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα πως υπάρχει τρόπος ν' αλλάξεις αυτές τις αδικίες, αυτές τις ανισότητες - αλλά ο αγώνας είναι σκληρός. Δεκαετίες μετά τα πρώτα μου ερεθίσματα, η πλήρης κι απόλυτη ισότητα παραμένει στόχος που δεν έχει επιτευχθεί. Η γυναίκα εξακολουθεί να μπαίνει στο ζύγι, και να κρίνεται λειψή απ' την κοινωνία, με τις αμείλικτες πατριαρχικές της δομές.
Οπότε, όσο γυναίκες υποαμείβονται, λοιδορούνται, εξωθούνται στο περιθώριο, κακοποιούνται και δολοφονούνται - κι όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες - ο αγώνας, με όλες τις δυνάμεις μας, συνεχίζεται.
