Αμβλώσεις: 2 γυναίκες μάς μιλούν για την εμπειρία τους και γιατί θα έπρεπε να είναι αυτονόητο δικαίωμα

Όλοι έχουμε στο περιβάλλον μας γυναίκες που έχει χρειαστεί να κάνουν άμβλωση σε κάποια φάση της ζωής τους. Μπορεί να είσαι κι εσύ, μπορεί η μαμά, η γιαγιά, η αδερφή ή η καλύτερή σου φίλη. Οι αμβλώσεις, από επιλογή, είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε γυναίκας και θα έπρεπε να τυγχάνει σεβασμού, σωστής φροντίδας και απόλυτης εμπιστοσύνης στον γιατρό που τις αναλαμβάνει.

Δύο γυναίκες, η Α. και η Μ. μιλούν στο Jenny.gr για τη δική τους εμπειρία, που πραγματοποιήθηκε σε διαφορετική ηλικία, διαφορετική εποχή και για διαφορετικούς λόγους. Κοινό στοιχείο είναι ότι δεν το μετανιώνουν, εφόσον νιώθουν ότι ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή για εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή.

#NOW

«Μην αφήσεις τον Greg να αποφασίσει»: Η viral διαφήμιση για τις αμβλώσεις στο Τέξας

Σε ποια ηλικία έκανες άμβλωση και γιατί;

Α. Ήμουν περίπου 32 χρονών. Το έκανα γιατί είχα ήδη 3 παιδιά και η δεύτερη γέννα μου (που ήταν δίδυμη) ήταν πολύ πρόσφατη. Προφανώς και σκέφτηκα το οικονομικό, αλλά και το ότι η άδεια μητρότητας τότε ήταν πολύ μικρή σε διάρκεια. Σου ακούγεται μικρό, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να επιστρέφεις στη δουλειά ενώ το μωρό ήταν μόλις 4 μηνών.

Μ. Η αλήθεια είναι πως ήμουν αρκετά μικρή, λίγο πριν κλείσω τα 16. Είχα ένα ατύχημα με το τότε αγόρι μου, που ήταν έναν χρόνο μεγαλύτερο από εμένα, οπότε το ενδεχόμενο να γίνουμε γονείς, σίγουρα δεν υπήρχε - ακριβώς όπως δεν υπήρχε το ενδεχόμενο να κρατήσω αυτό το παιδί και μετά να το υιοθετήσει κάποιος πολύ πιο έτοιμος από εμένα. Η άμβλωση ήταν το αυτονόητο, εκείνη τη στιγμή.

Πώς ήταν η εμπειρία, πώς σε αντιμετώπισε ο γιατρός; Ένιωσες να σε κρίνει;

Α. Είχα ζητήσει ελαφριά νάρκωση, για να νιώθω καλύτερα όταν ξυπνήσω και ήταν όντως μία μη τραυματική εμπειρία. Ευτυχώς, είχα έναν εξαιρετικό γυναικολόγο και δεν ένιωσα να με κρίνει, αν και μιλάμε για τη δεκαετία του '90. Με ρώτησε αν είμαι σίγουρη και αν θέλω να το σκεφτώ παραπάνω, αλλά με σεβάστηκε απόλυτα.

Μ. Σίγουρα ήταν ένα πρόβλημα που δεν είχα προετοιμαστεί να αντιμετωπίσω. Δεν με στιγμάτισε, ωστόσο. Ο γιατρός ήταν εξαιρετικός, δεν έκανε καμία άβολη ερώτηση και, από την αρχή, μου είπε πως "για ό,τι λύνεται, είμαστε εδώ". Ούτε με έκρινε, ούτε μου έκανε το δικό του κήρυγμα περί προσοχής, στο τέλος. Μέσα μου έτρεμα, βέβαια, γιατί είχα διαβάσει πολλά. Μιλήσαμε αρκετή ώρα πριν, μου εξήγησε τι ακριβώς θα γινόταν στο σώμα μου, πώς ακριβώς θα αφαιρούσαν το έμβρυο και με καθησύχασε αρκετά.

Σε επηρέασε αργότερα στη ζωή σου;

Α. Σωματικά καθόλου, αλλά ψυχολογικά, είχα ενοχές για καιρό. Η αλήθεια είναι ότι το μοιράστηκα μόνο με δύο ανθρώπους.

Μ. Όσο για το αν με επηρέασε αργότερα, δεν θα πω ψέματα. Σίγουρα έχει παίξει ρόλο στον τρόπο που αντιμετωπίζω τη μητρότητα, αφού από πολύ μικρή χρειάστηκε να τη σκεφτώ πολύ σοβαρά. Σίγουρα, επίσης, δεν αισθάνομαι ενοχές, γιατί ξέρω πως έκανα το σωστό (το σωστό για εμένα, γιατί για τον καθένα, είναι διαφορετικό).

Το μετάνιωσες; Θα το ξαναέκανες αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω;

Α. Κοίταξε να δεις. Βλέποντάς το σήμερα, από απόσταση, θα σου πω ότι ίσως και να μην το έκανα. Όχι επειδή είμαι κατά της άμβλωσης, αλλά επειδή ίσως και να τα κατάφερνα συναισθηματικά και οικονομικά. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ξέρω ότι πήρα τη σωστή απόφαση σε εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Μ. Η απόφαση να κάνω έκτρωση ήταν απόλυτα συνειδητή. Δεν είναι πως πανικοβλήθηκα επειδή ήμουν μικρή και διάλεξα τον εύκολο δρόμο - καθόλου εύκολος δεν είναι. Αν έπρεπε να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να αλλάξω κάτι, απλώς θα φρόντιζα να είμαι πιο προσεκτική ώστε να μην μείνω έγκυος εξαρχής. Αν η εγκυμοσύνη ήταν δεδομένη, θα έκανα ακριβώς το ίδιο, όσες φορές κι αν μου ζητούσες να ξανασκεφτώ τη συνθήκη. Δεν ήμουν καθόλου έτοιμη και, όσο εγωιστικό κι αν φαίνεται, δεν ήμουν διατεθειμένη να περάσω 9 μήνες της μαθητικής μου ζωής με ένα πλάσμα που δεν ήθελα, να μεγαλώνει μέσα μου. Ευτυχώς δεν ήμουν μόνη σε όλο αυτό - είχα πλάι μου τους σωστούς ανθρώπους και ήξερα πως ό,τι κι αν γινόταν, όλα θα πήγαιναν καλά.

Πώς βλέπεις όλα αυτά που γίνονται στις Η.Π.Α. με τους νόμους κατά των αμβλώσεων;

Α. Μιλάμε για τρέλα. Τι να απαγορεύσεις; Οι αμβλώσεις συνέβαιναν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν. Κάθε γυναίκα έχει το δικαίωμα να κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι το καλύτερο για εκείνη. Είναι επιλογή της. Είναι το δικό της σώμα.

Μ. Χωρίς ίχνος υπερβολής, νιώθω πραγματικά ευγνώμων που εγώ μπόρεσα να κάνω έκτρωση στα 15 μου. Και το γυρίζω πάλι πάνω μου επειδή ξέρω πώς είναι. Ξέρω πώς είναι να ντρέπεσαι να πάρεις τεστ εγκυμοσύνης και να ζητάς από άλλους να το κάνουν για σένα. Ξέρω πώς είναι να σου κόβονται τα πόδια όταν βγαίνει θετικό αυτό το τεστ, πώς είναι να είσαι σε άρνηση και, σίγουρη πως έχει γίνει λάθος, να πηγαίνεις για εξετάσεις αίματος. Και ξέρω τη στιγμή που δεν έχεις καμία αμφιβολία πια, οπότε πανικοβάλλεσαι επειδή δεν θέλεις να σου συμβεί αυτό που σου συμβαίνει.

Το ότι αυτήν τη στιγμή, κυρίως άνδρες, παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή των γυναικών στη "γη της ελευθερίας", μου προκαλεί οργή, επειδή αν κάποια από εμάς δεν θέλει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, δεν πρόκειται να το φέρει. Τρόποι υπάρχουν, απλώς δεν είναι ασφαλείς. Θα προτιμήσει να βάλει τον εαυτό της σε κίνδυνο, επειδή κάποιοι θεωρούν ότι ξέρουν καλύτερα από την ίδια, για την ίδια. Κι οι ΗΠΑ δεν είναι τόσο μακριά από εδώ, αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο.